воскресенье, 22 марта 2015 г.

Соня. Маятник













Я проснулась от мысли, что больше не скучаю по ней. Такое и раньше случалось: скучаешь, скучаешь, а потом раз – и все.  Но только не с ней. Еще пару недель назад мне казалось, что я живу только ради встречи с ней, только благодаря мысли, что вот через шесть… пять… четыре… три… два… один день она придет. Мне так казалось, но это было не так. С ней, или без нее моя жизнь была безумно яркой, быстрой и интересной. Но когда в моей жизни была она, у меня было место, где можно было спрятаться от этой интересности и любопытства жизни. А теперь… Нет, она не исчезла из моей жизни. Раз в месяц до меня доходили ее “Привет, как ты?” по фейсбуку. Я все понимаю: в школе вай-фай плохо работает, задают много, надо учиться, ходить на дополнительные занятия, привыкать к новым друзьям, редактировать статьи в Википедии, переводить  на армянский мангу – с английского, не с японского, до этого мы еще не доросли, -  и хоть иногда спать. Поэтому мы общаемся более, чем недостаточно. Но от себя я не ожидала такого смирения. Проснуться, и поймать себя на преступной мысли, что вот уже две недели я не скучаю.
Собралась с мыслями, насколько это было возможно. Нет. Скучаю. Однозначно скучаю. Но скучаю спокойно, размеренно. И это меня бесит. Я скучаю осторожно, как двоечники осторожно листают учебники, чтобы вдруг – не дай бог! – не узнать чего-то лишнего. Я с детства привыкла захлебываться: от книг, от любви, от скуки. Как же я могу теперь так расчетливо скучать по единственному человеку, который в этой жизни близок мне.
Анализирую себя. Это трудно. Трудно, потому что в любом случае не хочется ощущать себя подопытной крысой, пусть даже своей собственной. Я все понимаю, я понимаю себя, и это тоже пугает и бесит меня. С детства  привыкла думать, что в этой жизни меня понимает только она, и так будет всегда. Так и есть, даже сейчас, когда я думаю, что не скучаю по ней. Просто теперь я привыкла обходиться без того счастья, когда тебя понимают, привыкла не требовать его и жить среди людей, которые не могут, да и не особо хотят прикоснуться к твоей душе твоим мыслям, твоим принципам: так, как это делала она.
Моя скука спокойно ходит по комнате. Качается над моей головой, словно маятник. Она отсчитывает время, она убаюкивает меня, но она не опасна. Мне нужен адреналин. Мне нужно захлебнуться. Мне нужно умереть, чтобы убедиться, что я еще жива. Что я не хочу обходиться банальной и сухой формулой O2, которой вполне достаточно, чтобы дышать и функционировать. Что мне нужен пятый элемент – эфир, чтобы дышать и жить! Мне нужно скучать. А моя скука вышла из комнаты и закрыла за собой дверь!

Я буду долго себя казнить за то, что сегодня проснулась от мысли, что больше не скучаю по ней.  А когда я завтра засну, мы будем разговаривать по-японски.  

понедельник, 29 сентября 2014 г.

Соня. Басня про крысу и холодильник


Да, так молва народная гласила:
Вороне где-то бог послал кусочек сыра.
Но крыса атеистом уродилась
И к холодильнику за сыром обратилась.
Пусть холодильник неживой. Ну что ж,
Там сыра килограммы ты найдешь.
Там моцарелла, цулугуни и рокфор,
Крысиный рай для маленьких обжор!
Ах! Если б холодильник всем открылся,
Ну кто б за сыром к богу обратился?

Бесплатный сыр бывает только в крысоловке.
Пусть по природе крысы не воровки,
Но крысоловку просто обойдут
И сырный клад у человека украдут.
Но Homo Sapiens разумен не напрасно,
И в кухню лезть крысятам все ж опасно,
Там человек подстерегает за углом
С своим приспешником - котом.

Кот холодильник тоже любит:
Там сыр оближет, молочко пригубит.
Он занят собственным обедом.
Ему спасибо и на этом!
А человека крысы не боятся.
Не будет он за ними сам гонятся.
Он в темной кухне крысу не найдет,
В свою же крысоловку попадет.

Мораль же сей басни понятна мышам:
На бога надейся, а сам не плошай.  

среда, 13 августа 2014 г.

Սոֆի: Ութսունից հետո


Ութսունից հետո տղամարդու կյանքում միայն մի ուրախություն ա մնում՝ համով ուտելը, էն էլ եթե ատամներդ պահպանվել են, ինչը հազարից մեկ ա լինում:
Չէ, իհարկե կան էնպիսի տղամարդիկ, որ ինչ-որ իդեալների հետևից են ընկնում, խելոք-մելոք, բայց անօգուտ խոսում պառաված կանանց, մեծացած երեխաների ու լկստված թոռների հետ, կամ էլ համալսարանում են դասավանդում, փորձում են ապացուցել, որ ինչ-որ բանի պետք են, չնայած թոշակի տարիքը վաղուց արդեն եկել-հասել ա, ուսանողներն էլ քեզ չեն հարգում, ասում են, որ ցնդածի մեկն ես, որ պիտանելության ժամկետդ վաղուց լրացել ա ու որ քո փոխարեն համալսարանը կարող էր մի շնորհքով երիտասարդ դասախոս բերել, որը էնքան էլ չի հարդուկի ամենագետ ուսանողների բազմացավ գլուխները: Էդպիսիններն էլ կան. Նրանց մասին չի խոսքը:
Համով ուտելու համար շատ բան պետք չի՝ մի քիչ փող, եփող-թափող կին (կամ աղջիկ, կամ էլ տղա, բայց դե դա արդեն ֆանտաստիկայի ժանրից ա) ու լավ ատամնաշար: Լավ ատամնաշար ունենալու համար վեց տարեկանից ատամները օրը երկու անգամ խոզանակելը բավարար չի. բժիշկներին չհավատաք: Լավ ատամնաշար ունենալու համար պետք ա ժամանակին վիտամիններ կուլ տալ, սպորտով զբաղվել, առողջ սնունդ ուղարկել ստամոքս, քիչ ծխել  ու էլի շատ ու շատ բաներ: Բայց դե քանի առողջ ես, նման բաների մասին չես մտածում: Իսկ ութսունամյակին, երբ հանկարծ հիշում ես, որ ժամանակին կարող էիր մի քիչ ավելի ուշադիր լինել քո իսկ սիրասուն ատամների նկատմամբ, արդեն ուշ ա լինում: Ի վերջո մնում ա միայն անատամ ծնոտով մանրացնել անհամ շիլաները ու հասկանալ, որ ութսունից հետո տղամարդու բանն ա միայն համով ուտելը:
Կանանց մասի՞ն… Կանայք ծերուկներին էնքան էլ չեն սիրում. դե, հասկանում եք, հարուստների մասին չեմ խոսում: Ամեն դեպքում մի կարգին կնոջը գրավելը ութսունից հետո դառնում ա դժվար: Ու էլի շատ ու շատ բաներից ա կախված, նախ և առաջ՝ առողջ ատամնաշարից, որի մասին դու ժամանակին հոգ չես տարել: Կարելի ա, իհարկե, մի ցնդած պառավ գտնել, մի լավ զվարճանալ, բայց ութսունից հետո ճաշակդ ուզես թե չուզես մի քիչ լավանում ա, էլ չես կարող ինքդ քեզ թույլ տալ, որ քո միակ ուրախությունը լինի մի անդուր ցնդած ջադու: Դե իսկ կանանց գրավելը դժվար ա, արդեն ասեցի:
Մեծ տղաս ատամնաբույժ ա: Միշտ ասում էր՝ պապ, ատամներիդ լավ նայի: Ես էլ նայում էի. ամեն օր առավոտյան հայելու առաջ, լվացվելիս կամ թրաշվելիս քննում էի դեղնած ծռված ատամներս, զզվում ու էլի մոռանում դրանք խոզանակել: Ութսունից հետո, երբ բերանումս մի ատամ էլ չմնաց, հակացա, որ կարելի ա մի քիչ փող խնայել ուտելու հաշվին, բայց դե էդ տարիքում խնայելը արդեն անիմաստ ա:
Ութսունմեկամյակիս մեծ տղաս, որ ատանաբույժ ա, որոշեց թանկ նվեր անել: Արհեստական ատամնաշար: Պարզվում ա էդպիսի բաներ էլ են անում: Ճապոնիայից էր բերել: Շատ խելոքն են էդ ճապոնացիները: Ամենալավն էլ էն էր, որ էդ ատամնաշարը մաքրել-խոզանակել պետք չի, ոչ էլ պիտի գիշերները հանես, դնես բաժակի մեջ: Դիր ու կեր: Պիտանելության ժամկետն էլ հարյուր տարի: Դե ես էդքան ապրելու հույս չունեմ, բայց դե, ինչ իմանաս, թոռներիս կմնա, ծոռներիս: Պետքական բան ա, մի աչքով մի նայեք:
Բայց մի վատ կողմ էլ ունի: Ուտելուց համը չեմ զգում: Պատկերացնո՞ւմ եք, մարդ խորոված ուտի ու համը չզգա: Միայն լեզվով եմ ճաշիս համը զգում: Դրա համար էլ երկար-երկար ծամում եմ, լեզվով խառնում ծամածս ու նորից ծամում, հետո նորից խառնում, ու էդպես, մինչև հագենամ համից ու կուլ տամ: Հետո հաջորդ պատառը: Ասում եմ, չէ՞, ութսունից հետո տղամարդուն մնում ա միայն համով ուտելը, ու դա պետք ա խելքով անել: Վաղուց եմ նկատել, որ ուտելուս այս նոր ձևը վախեցնում ա կանանց: Երևի մտածում են, որ չափից դուրս դանդաղաշարժ եմ, էլ չեն մտածում, որ արածս բանից պիտի հաճույք ստանամ, որ անեմ: Էդքանը որ հասկանային, թարս չէին նայի ինձ, որովհետև հաճույք ստանալիս ես կարող եմ և հաճույք պատճառել, ու դա անել խելքով, կարգով, շնորհքով: Բայց դե կանայք հավ են, չեն հասկանում, ես էլ նրանց վրա ուշադրություն չեմ դարձնում: Ախր իմ տարիքում կանանց հետևից որ ընկար, իմացիր, էլ համով ուտելու ժամանակ չի մնա:
Չնայած…
Գիտե՞ք, վերջերս տարօրինակ… չէ, ոչ թե տարօրինակ, այլ՝ անսովոր դեպք պատահեց: Ընկերոջս հետ պետության հաշվին գնացել էինք հանգստյան տուն: Էդպես էլ ա լինում: Բայց դե հասկանալի ա, որ եթե պետության հաշվին ես գնում, յոթ աստղանի հյուրանոցում չես ապրելու: Ընկերոջս էդ շատ էր անհանգստացնում, իսկ ես թեթև էի տանում: Կարևորը՝ ճաշարանը լավն էր, օրը չորս անգամ սնվում էինք, ճաշի հետ ձմերուկ էլ էին տալիս, թեյի հետ՝ մուրաբա: Ես էլ հո գիտեմ, որ մեր տարիքում մեզ միայն դա պիտի հուզի: Թե չէ տաք ջուր կա, թե չկա, շատ անիմաստ հարց ա:
Ուրեմն օրը չորս անգամ ուտելու անգամներից մեկն էր: Ճաշարանում էինք: Շուռ եկա, որ հարևան սեղանից երշիկ-մերշիկ վերցնեմմերը միանգամից կերանք, ճաշին էլ չմնացու տեսա նրան: Նոր էին եկել: Երեքով էին: Բայց ինքը ուրիշ էր, ես էդ միանգամից հասկացա: Տեսա, որ ուշադիր ինձ ա նայում: Հասկացա, ինչ ա ուզում դրանով ասել, բայց որոշեցի շատ չշտապել: Դե  գիտեք, կանանց պետք ա քիչ-քիչ տաքացնել, թե չէ կերածիցդ բան չես հասկանա: Հանգիստ վերցրեցի երշիկով ափսեն ու աչքով արեցի իրեն: Հետո մի քանի րոպե հանգիստ ծամծմում էի կերակուրը, մինչև ժամանակը եկավ, ու աչքի պոչով նայեցի: Ինձ էր նայում. սիգնալս նկատեց: Փորձեցի հետևել հայացքին, տեսա, որ ծնոտիս ա նայում: Ու հենց էդ էր, որ անսովոր թվաց ինձ: Սովորաբար կանայք զզվում էին ծամելու իմ մեթոդից: Իսկ նրան դուր եկավ: Փորձեցի հասկանալ՝ ինչու: Աչքի պոչով նորից նայեցի, ձեռքի հետ էլ ավելի տքնաջան սկսեցի ծամել, որ ուրախանա: Առաջին հայացքից հասկացա, որ մենք ընդհանուր շատ բան ունենք: Ինքը հանգիստ իր ապուրն էր ուտում, որը ոլոր-մոլոր աղիքներով ժամանում էր ուղիղ իր հաստլիկ ստամոքսը: Ինքն էլ էր ուտելիքի իսկական սիրահար, ուտելուց բան էր հասկանում, ոչ թե անկապ խժռում էր՝ ստամոքսի ձայնը սուսացնելու համար: Միասին ծամում էինք, ես՝ ծանր-ծանր, ինքը՝ խունջիկ-մունջիկ: Ժամանակ առ ժամանակ էլ աչքս քցում էի իրենց սեղանին - սկզբում իբր ափսեից անհետացող երշիկին էի նայում, հետո՝ նրա դեմքին. անընդհատ ինձ էր նայում: Ազդանշանը ընդունված էր:
Ասեցի, եր երեքով էին: Երկու ընկերուհի, ու նրանցից մեկի դեբիլոտ երեխան: Ամենասկզբից բարձր-բարձր ծիծաղում էր, քիչ էր մնում ծիծաղը բկին կանգներ; Հույս ունեի, որ նրա երեխան չի, հետո պարզվեց ընկերուհուննա. հանգստացա: Փաստորեն ամեն ինչ իդեալական էր, կարելի էր մանր-մանր քայլերով նպատակին հասնել, եթե իհարկե նրանք հենց հաջորդ օրը չփախնեին քաղաք. ո՞վ գիտի, եթե պետության հաշվին էին հանգստանում, երկար չէին մնա:
Հաջորդ օրը ընկերոջս հետ վերելակին էինք սպասում: Նրանք իջնում էին աստիճաններով, սկզբում ընկերուհին իր դեբիլոտ երեխայով, հետո՝ ինքը: Ծանր-ծանր իջնում էր ճաշարան, աչքի պոչով ինձ էր նայում: Մինչև վերելակի դռները բացվեցին, հասկացա, որ գործի անցնելու ժամանակն ա: Ընկերոջս հետ մտանք, ու ես ասեցի.
-Էստեղ մեկն էլ կտեղավորվի: Ծանրքարշային:
Նկատի ունեի, որ իր խելքն ա ծանր, այսինքն՝ խելոք ա, կյանքից բան ա հասկանում: Բայց ինքը երևի ուրիշ բան հասկացավ, կամ էլ ընկերուհուց ամաչեցով կհասկանա էդ կանանցու առանց <<շնորհակալություն>> կամ նման ձևական բան ասելու իջավ աստիճաններով: Հետո վերելակում ընկերս փնթփնթում էր, որ էդքան կեղտոտ վերելակ կին չեն հրավիրում, մանավանդ, որ անտեր սարքը ամեն րոպե կարող ա փչանալ, ո՞վ գիտի, քանի տարի չեն ստուգել, հետո ինչ, որ առաստաղին գրված ա <<2014>>: Բայց դե ինձ էդ կենցաղային մանրուքները չէին հետաքրքրում, ես սիրահարվել էի, ու վերջ:
Հաց ուտելու ողջ ընթացքում ինձ էր նայում: Գիտե՞ք, ինչ մեծ առավելություն ա, եթե կինը հենց հաց ուտելուց ա ձեզ նայում: Կանայք քթի մազ են: Ուտելուց անընդհատ հիստերիկ ուշադրությամբ հետևում են, որ դանակ-պատառաքաղը մաքուր լինի, սփռոցը սրբած, ճաշի մեջ էլ հանկարած մազ չլինիթե ասա էդ մի մազը քեզ ի՞նչ պիտի անի, ինքդ գլխիդ դրանից չունե՞ս, հո չես մեռել դրանից: Բայց եթե կինը ուտելուց էդ ճաշարանային հիգիենայի մասին մոռացած ձեզ ա նայում, ուրեմն իմացեք՝ գործի անցնելու ժամանակն ա: Ես էլ անցա: Սկսեցի ծանր-ծանր ծամել, որ ուրախանա: Դեբիլոտ երեխան էլի սկսեց ծիծաղել: Ես դրա հայրը լինեի, մի լավ կքոթակեի, բայց դե իր դաստիարակությամբ թող ծնողները զբաղվեն, ինձ ի՞նչ: Կարևորը իմ տիկինը ինձ էր նայում:
Մեկ էլ տեսնեմ, հաջորդ ուտելու ժամին զուգված-զարդարված ա եկել: Նոր բլուզ էր հագել, կապույտ քարերով ականջօղեր, ակնոցը լուրջ դրել քթի ծայրին, մի խոսքով պչրվել կանացի ձևերով: Նույնիսկ ընկերս նկատեց: Ինքը, որ հավաքարարից բացի ուրիշ կնոջ չէր նայում էստեղ, էն էլ հավաքարարի ավելն էր հավանել, անընդհատ ասում էր, որ պիտի էդ ավելը ձեռքից խլի, մի լավ ավլի հատակը, թե չէ իր թաղմանը բակտերիաների մի բանակ ա գալու: Պատկերացրեցիք, չէ՞, ինչ տեսակ մարդ էր ընկերս, ու նույնիսկ ինքը նկատեց, որ սայլը տեղից շարժվել ա:
Երկար էի մտածում, պատասխան քայլն ինչպիսին ա լինելու: Էն էլ ամեն ինչ ինքն իրան ստացվեց:  Ընկերոջս հետ զվարճանում էինք, շորերով էինք փոխվել: Ինքը հագավ իմ ֆրանսիական վերնաշապիկն ու հին սովետական շալվարը, իսկ ես նրա՝ <<քռչի բազառից>> առած սպորտային կոստյումն ու հովարով գլխարկը: Շատ ծիծաղելի տեսք ունեինք երկուսս էլ: Նրան իմ շորերը հեչ չէին սազում, դե իսկ ես, իհարկե, ցանկացած շորով էլ սիրուն եմիչպես ասում են, կոստյո՞ւմը ինձ պիտի զարդարե, - բայց ախր շատ հին էր էդ կոստյումը: Միակ բանը, որ դուրս եկավ, հովարով գլխարկն էր: Սազում էր, ընկերս էլ հաստատեց: Ասեցի.
-Ինձ տուր, էլի, էդ գլխարկը: Դու սաղ օրը սենյակում ես նստած, սենյակում հո արև չկա:
-Դու էլ ճաշարանից դուրս չես գալիս: Թե չէ ճաշարանում արև կա, - քմծիծաղ տվեց ընկերս: Տխմարը:
Ճտացրեցի, մատս էլ վերև բարձրացրի՝ բազմիմաստ հայացքով, որ մտածի: Մտածեց, մտածեց, հետո տեղ հասավ ասածս:
-Հաաաաաա՜, - ձգեց:
-Զխկո՛ւմ, - ասեցի:
Էդպես գլխարկը իմը դարձավ:
Ճաշարանում ինձնից գոհ նստեցի մեր մշտական սեղանի մոտ, սպասում էի, մինչև տիկինս գա: Ընկերս էլ աընդհատ շրջվում էր, նայում նրանց սեղանին: Հազար անգամ ասեցի, որ վիզը քիչ ձգի, մինչև հասկացավ: Վերջապես եկան: Տիկինս նշանակալից ձգեց աթոռը, նստեց ու արմունկները հենեց սեղանին: Ընկերուհին էլ նստեց ու սկսեց անճոռնի պաչպչել իր երեխային: Մտքումս ասեցի՝ ինչ լավ ա, որ իմ տիկինը երեխա չունի: Եթե պարզվի, որ անպտուղ ա, ավելի լավ կլինի, թե չէ մեր տարիքում ի՞նչ երեխա, ի՞նչ բան: Հանկարծ լսեցի դեբիլոտի ձայնը.
-Ինքը չգիտի՞, որ տղամարդիկ սեղանի շուրջ գլխարկով չպիտի նստեն:
Տիկինս խիստ նայեց ինձ, հետո ուշադրությունը սևեռեց հացին: Հացը լավն էր, թարմ էր. ես հո ասում եմ, որ տիկինս կյանքից բան ա հասկանում: Էդ օրվանից որոշեցի, որ գլխարկը չեմ հանելու, թող տեսնի, որ տղամարդու ասածը օրենք ա:
Հետո որոշեցի հարձակման անցնել: Սկսեցի կողքի սեղանների կանանց հետ խոել, ժպտալ, կատակ-մատակ անել, դե գիտեք, ոնց են տղամարդիկ անում, որ կանայք խանդեն: Ստացվեց: Տիկինս վախեցավ, անընդհատ իմ կողմն էր նայում, հետո ընկերուհու ականջին փսփսում: Դեբիլոտ երեխան էլ անկապ սկսեց <<Օ՜, Ռոմեո>> արտասանել, ու ես հասկացա, որ հաստատ իմ մասին են խոսում:
Մեկ էլ տեսնեմ, հաջորդ օրը իրենք սկսեցին կողքի սեղանների տղամարդկանց հետ չանա ծեծել: Բայց դե ո՞ւր էր էդտեղ տղամարդ: Մեր պանսիոնատում հիմնականում կանայք էին, պառավ կանայք ու երեխա կանայք: Մի քանի երեխայատեր ամուսին կար, մի քանի ծեր ամուսիններ, որ իրենց ծեր կանանց մենակ չթողեցին. թե ասա ձեր պառավները ո՞ւմ են պետք: Ու իմ տիկինը հանկարծ սկսեց դրանց բարևել, <<Բարի ախորժակ>> - <<Մերսի>> ասել: Դուրս չեկավ: Հասկանում էի, որ իմ համար ա անում: Բայց դե կնոջը սազական չի նման ձևով ուշադրություն գրավել: Ասա, նստի տեղդ, սպասի, մինչև մոտենամ, էլի, թե չէ ի՞նչ ես ցածրանում, սրան-նրան բարևում: Վերջապես որոշեցի, որ պիտի մոտենամ, ու ամեն ինչ բացատրեմ: Թե չէ որ սպասեմ, ինքը իր խելքով հասկանա, պետության փողերով արձակուրդը կպրծնի: Վեր կացա: Ընկերս զարմացավ: Ես էլ, ճիշտն ասած, զարմացա, որ էդքան վճռական եմ: Բայց մինչև հասա նրանց սեղանին, ոտքերս թուլացան, բերանս չորացավ, ու ստիպված էի անընդհատ շրթունքներս լպստել: Ինքը որ տեսավ, շրթունքներս եմ լպստում, ուրիշ բան մտածեց, վախեցավ: Հատուկ բարձր ասեց ընկերուհուն.
-Ես գնամ այնտեղ, ուր արքաները գնում են ոտքով, - ես իրա ինտիլիգենտ ջանին մեռնեմ, ու բարձրացավ, որ գնա:
Բայց ես չթողեցի: Գցվեցի իրենց սեղանի մոտ: Ինքը ինձ էր նայում, ես իրան: Ու ես զգում էի, որ մեզ մի մե՜ծ սեր ա միավորում: Ինքն էլ էր կյանքից բան հասկանում, ես էլ, ու միասին էդպես հասկանալով կարող էինք երջանիկ ապրել: Ախր կյանքը ուտելու համար ա, մենք էլ հո դա գիտեինք:
Գիտե՞ք, տղամարդուն վայել չի շատ խոսելը: Ու ես որոշեցի, որ առանց խոսքերի, կրեածիվ ձևով կարտահայտեմ իմ զգացմունքները:
Իրանց սեղանից վերցրեցի երշիկով ափսեն ու տարա մեր սեղան:
Ուզում էի ասել, հարս արի մեր սեղան:
Ինքը չհասկացավ:

Որ ասում եմ, կանայք հավ են… 

Я так думаю


Творческий подход
Это только окружающим кажется, что кто-то в чём-то соврал. Никто же не называет писателе лжецами, потому что это творческий процесс, требующий недюжинной фантазии и нестандартного мышления. И если какие-то бытовые моменты приукрасить забавными штрихами, то это не ложь и не манипуляция, это просто стиль жизни, который, к сожалению, не всегда понятен окружающим.

Пройти тест "Обман или фантазия?"

Возраст?


Состояние души

Молодость, зрелость — это всё возрастные категории. Вам ближе теория, что человек молод душой, а не телом. Увы, телесная оболочка изнашивается быстрее, чем жажда жизни и оптимистичный подход ко всем неурядицам и проискам судьбы. Идеальная старость — это путешествия, прыжки с парашютом и тусовки с теми, кто тебе интересен, а не с кем положено по возрасту. Достаточно посмотреть на новости, где такие люди представлены как уникумы… И вы ничем не хуже!

Пройти тест "Что такое молодость?"

Какой цвет у светофора?


Жёлтый
В зависимости от ситуации, сегодня вы можете быть легки на подъём, а завтра вас с места не сдвинешь. Для активных действий должно сложиться много факторов, чтобы вы решились на движение, но если уж всё сойдётся, то вы включитесь с увлечением и задором. С удовольствием поможете, если ваши собственные ресурсы это позволяют. Вы чётко знаете, когда можно рискнуть, а когда стоит остановиться. Поэтому в вашей компании и отдых, и работа проходят одинаково успешно.

Пройти тест "Какой цвет у светофора?"

Судьба? А что с ней делать?


Судьба
Самое важное в вашей жизни — это вы, поэтому все силы необходимо направлять на то, чтобы чувствовать радости этой самой жизни и быть счастливой. Но подковать судьбу непросто, потому что начинать надо с себя, работая над собственной личностью и днём, и ночью, постепенно, шаг за шагом, приближаясь к гармонии с окружающим миром, каким бы несовершенным он ни был.

Пройти тест "Кого подковать?"

В каком мире я живу?


В обыденном мире

Вам не откажешь в трезвом взгляде на происходящее. И людей вы оцениваете по мере своих возможностей точно, и в различных ситуациях видите и преимущества, и недостатки для себя. Порой позволяете себе расслабиться и надеть розовые очки, но также быстро от них избавляетесь, так как мир перестаёт восприниматься адекватно, что вызывает определённый дискомфорт.

Пройти тест "В каком мире вы живёте?"