Софи. Слишком правильные ученики.

 Посвящается Тадо

Послушайте, ребята, господа хорошие ученики. Я бы даже сказала слишком хорошие ученики. Хотя что в вас хорошего? Вы скорее "правильные", чем "хорошие". Такие неправильно правильные. 
Послушайте, может пора признать свое поражение и смириться с тем, что жизнь такая правильно неправильная штука.
Вы, конечно же, не понимаете, о чем это я. Ну конечно, об этом не пишут в учебниках, этого не вызубрить. Потому что это - Жизнь. С большой буквы. Такая, какая она на самом деле, а не как в ваших избитых, "иззазубренных" учебниках.
Ладно, проехали. Вы все равно ничего не понимаете. Давайте просто поболтаем. Не на уроке, конечно. Как так можно?!
Вы зачесываете волосы за уши и прибиваете к голове тысячей заколок-невидимок, прямо как гвоздями. Мои волосы всегда спокойненько лежат на моих плечах и только иногда встают дыбом (например при виде ваших пригвозденных к затылкам, как к крестам на Голгофе, причесок). Учителя всегда ругают меня за неряшливый вид, но все равно ласково гладят по голове: не боятся испортить прическу.
Вы душите себя галстуками и накрахмаленными воротничками. И еще носите очки, будто "признак большого ума".
Я ношу мешковатые сорочки, которые от любого движения превращаются в "кашу из сорочки". Никогда не душу себя воротником или молнией на куртке, а уж тем более галстуком. И очки надеваю только тогда, когда мои полуслепые глаза начинают ныть, как маленькие дети, которые устали на прогулке и хотят домой. В очках я становлюсь похожей на маленькую взъерошенную сову. Это так смешно. Но вы, со своими довольными, очкастыми, типо умными физиономиями, выглядите еще смешнее. 
Вы никогда не болтаете на уроках, даже шепотом. Даже тогда, когда больше нечего делать. 
Я не боюсь громко перешептываться с соседом по парте и жестами разговариваю с подругой на другом конце класса. Иногда даже шучу "на весь класс", и смеюсь громче всех над чужими шутками. А когда мне ставят очередную двойку по поведению, только пожимаю плечами. Ну останусь на "переэкзаменовку по поведению", ну и что с того? 
Да что все обо мне? Давайте лучше о вас.
Вы зубрите страницы из учебников и  повторяете наизусть целые главы. Переписываете листы из энциклопедий в свои толстые "энциклопедиаподобные" тетради, а в свободное время, которого у вас почти не бывает, готовите шпаргалки для контрольных. Жульничать - это ничего: главное - написать на псевдо-пятерочку, чтобы блеснуть псевдо-умом. 
Вы так радуетесь, когда удается обмануть очередного учителя-отличникомана. Но кого вы обманываете на самом деле? Ничего, что правда горькая, как рыбий жир. Главное - безупречный табель и золотая медаль.
Но вот с математикой у вас вышел прокол. Здесь все сложнее. Как известно, учителя математики самые строгие, а в нашем случае математик - еще и наш классрук. Ну как такого задобрить? 
Энциклопедий по математике нет. Если есть, то в них тоже надо смыслить. А с этим у вас явные проблемы. Что же делать? Можно конечно выучить наизусть и прочитать в классе "с выражением" биографию ста великих математиков. Но ведь математиков больше интересуют теоремы и их доказательства, чем чья-то жизнь. Трудно... Остается только тихо сидеть на уроке и аккуратно переписывать все с доски в тетрадку. И еще пялиться на доску с умным видом, будто вы что-то там понимаете. В такие минуты больше всего на свете вы жалеете о том, что забыли дома спички, а то глаза уже закрываются от скуки и чувства того, что ты ничего не понимаешь.
Я украдкой читаю Диккенса на математике. Иногда учителю все-таки удается поймать меня за этим занятием. Тогда он сердится и вызывает меня к доске. И задает какой-нибудь очень сложный пример. Не из вредности, нет, просто хочет "смазать" мои "заржавевшие" мозги чем-то покруче двойки за поведение. Я смотрю на пример внимательно и долго. Хочу понять, сдастся он мне, или нет? А вы как думали? Математика - это война. Война настоящего ума с вызубренными страницами из энциклопедии. Если пример сдается мне - хорошо. Но обычно все бывает с точностью да наоборот.
Вы начинаете листать учебники. Может где-то есть решение этого примера? Тогда можно будет поднять руку и показать мне, где раки зимую. Да нигде они не зимуют, они умирают до весны, потому что таких сложных примеров в нашем учебнике нет, тем более их решения. 
Учителю приходится решить пример "без моей помощи". Когда я говорю, что теперь все понятно, он улыбается и дает мне пример полегче. Уже "смазанные" чувством вины мозги начинают работать, и я решаю пример. И учитель возвращает мне конфискованного Диккенса, с условием, что я не буду читать его на уроке. Я конечно же нарушаю это условие, но он ничего не говорит: победителей не судят.
А на родительском собрании классрук с улыбкой говорит, что я своенравная, упрямая, но очень хорошая ученица. А о вас забывает. Потому что Жизнь такая правильно неправильная штука.

Մոլորակ: Իսկ եթե չլիներ...

 Ահա աշխարհն իմ ափի մեջ...

 Իսկ եթե չլիներ... Նոր տարին:

Պատկերացնո՞ւմ եք, ի~նչ կլիներ այդ ժամանակ:

Նախ և առաջ մարդկությունը ավելի լավ մաթեմատիկա կիմանար, որովհետև մի տարվա անթիվ-անհամար ամիսները հաշվելու համար` մինչև 12-ը հաշվել իմանալը չափազանց քիչ կլիներ:

Դրանից բացի մարդիկ ստիպված կլինեին ցուցաբերել ավելի մեծ ստեղծագործական տաղանդ: Չէ՞ որ պետք է անթիվ-անվերջ ամիսներին անուններ հորինել: Այն էլ տարբեր լեզուներով.... Իհարկե ապագայում մարդիկ ավելի <<կոմֆորտ>> տարբերակ կհորինեին: Ասենք, կունենային տասներկու ամիս, որոնցից յուրաքանչյուրը իր շարքային համարը կունենար: Այսինքն` հիմա կլիներ հունվար2012-ը: Եվ դա կնշանակեր ոչ թե 2012թ-ի հունվար ամիսը, այլ մի անվերջ տարվա 2012-րդ հունվար ամիսը:

Եթե չլիներ Նոր տարին,... ես հիմա մի տարեկան էլ չէի լինի: Պատկերացնո՞ւմ եք, մարդն ապրում է արդեն 15 անգամ 12 ամիս, բայց դեռ մի տարեկան էլ չկա: Մի ծիծաղեք, դուք էլ էիք հայտնվելու նույն վիճկում, նույնիսկ եթե ապրեիք 60 անգամ 12 ամիս: Պատկերացնո՞ւմ եք, մեծերն այլևս չէին ասի, որ այս աշխարհում 40 տարի են ապրել և կյանքի մեծ փորձ ունեն, որովհետև նրանք էլ իրենց երեխաների պես մի տարեկան էլ չէին լինի: 

Բայց այդ դեպքում գուցե մարդիկ տարվա արժեք տային ամիսներին: Պատկերացնո՞ւմ եք, 5 անգամ 12 ամիս ապրած երեխան 60 տարեկան /այսինքն` ամսեկան/ ծերունի կլիներ: Իսկ ձեր հասակակիցը, որն ընդամենը մի ամսով է ձեզնից մեծ, քիթը կցցեր ու կասեր, որ դուք շա~տ փոքր եք:

Պատկերացնում եմ, ինչ խառնաշփոթ կլիներ: 

Չէ~, լավ է, որ կա Նոր տարի: Լավ է երկու պատճառով. ամեն ինչ ճիշտ է ու հասկանալի, և վերջ ի վերջո մենք այսքան լավ տոն ունենք: Էլ ե՞րբ էինք այսքան պոպոք ու մանդարին ուտելու, այսքան նվեր ստանալու և այսքան միամիտ հրաշքների սպասելու:

Շնորհավոր Նոր տարի:

Սոնա

Մոլորակ: Մի դադարեք մտածել

 Ահա աշխարհն իմ ափի մեջ...













Երեկ, կամ այսօր, դա էլ արդեն ինչպես դուք կամենաք, ժամը 12.00-ին վերջացավ հին տարին, կամ էլ սկսվեց նորը` դա էլ եմ թողնում ձեր հայեցողությանը:

Ինչևէ, սկսվել է մի նոր էջ մարդկության պատմության մեջ, նոր պարբերություն, նոր տարի: Իհարկե, մաքուր էջից մարդկությունը չի կարող սկսել, բայց նոր էջից կամ նոր տողից սկսելն էլ վատ չի: Մայաները ասում էին, որ այս տարին վերջինն է լինելու: Դուք հավատո՞ւմ եք նրանց: Ես` ոչ, բայց հույսս դեռ չեմ կորցնում. գուցե իրոք <<Աշխարհի վերջը>> գա: Ափսոս, որ իրենք` <<Ապոկալիպսիսի օրացույցի>> հեղինակաները` մայաները, չսպասեցին 2012-ին և ավելի շուտ <<վերջացան>> աշխարհի երեսից, թե չէ ստիպված կլինեին պատասխան տալ մարդկանց անհանգստության, անտեղի վախերի և սին հույսերի համար: Վերջ ի վերջո դա անքաղաքավարի է. մի բան կանխագուշակել ու հեռանալ` առանց սպասելու` ինչով դա կվերջանա: Ինչևէ, եթե նույնիսկ այս տարին վերջինն է մեր կյանքում, և 2013-ը մենք չդիմավորենք, միևնույն է ուշ չէ մտածել:
Հարգարժան պարոն Դեկարտը, որին որոշ դպրոցականներ տանել չեն կարող իր հորինած <<Դեկարտյան կոորդինատային գլխացավանքի>> համար, այսպիսիս բան է ասել. <<Ես գոյություն ունեմ, որովհետև մտածում եմ>>: Իհարկե, որոշ մարդիկ կասեն, որ նա պարզապես խելապակաս էր կամ նման մի բան, եթե փորձում էր ապացուցել իր իսկ գոյությունը (Шизофрения - как и было сказано. М.Булгаков): Բայց այնուամենայնիվ մարդն իր գոյությունը ապացուցեց: Իսկ դուք գոյություն ունե՞ք:
Նույնիսկ կյանքի վերջին տարվա վերջին օրը ուշ չէ սկսել մտածել: Եթե դա ձեր սրտով չէ, մխիթարեք ձեզ նրանով, որ մնաց մի տարի, և շատ չեք մտածելու, բայց, խնդրում եմ, մի դադարեք մտածել: (Իսկ եթե այս տարին վերջինը չլինի, ոչինչ. մենք հետո շատ ժամանակ կունենանք` մայաներին գտնելու և պատասխան պահանջելու համար:)
Մեր աշխարհը շատ զարմանալի է: Այնքան բան կա, որ մենք արդեն գիտենք, այնքան բան, որ դեռ չգիտենք, բայց ամենաշատն այն ինֆորմացիան է, որը մենք չգիտենք ու երբեք էլ չենք իմանա: Իմ կարծիքով դա անարդար է:
Եվ այսպես, սկսվել է:
Ոչ, խոսքը շենքերի պատերին և սյուներին գրված խորհրդավոր հաղորդագրության մասին չէ. <<ՍԿՍՎԵԼ Ա...>>, և ոչ ոք չի հասկանում, ի՞նչն է սկսվել, ե՞րբ և ինչո՞ւ, իսկ գուցե չի՞ սկսվել: Միանգամից կտամ այս բոլոր հարցերի պատասխանները:
Սկսվել է... Նոր տարին: Նոր էջ, նոր պարբերություն, նոր հնարավորություն, գուցե և վերջինը (այնուամենայնիվ պետք է ճշտել մայաների հետ):
Սկսվել է երեկ կամ այսօր, դա էլ ինչպես դուք կամենաք:
Սկսվել է, որովհետև... Այ դա հետաքրքիր հարց էր. ինչո՞ւ է սկսվել Նոր տարին, դա ո՞վ որոշեց և ի՞նչ իրավունքով: Այ այս հարցի պատասխանը ես կուզենայի ստանալ: Բայց դա էլ մյուս անգամ:
Իսկ այժմ` շնորհավոր Ամանոր (կամ էլ Նոր ամա. կատակ էր): Թող այս տարին ամենաերջանիկը լինի ձեր կյանքում, թեկուզ միայն այն պատճառով, որ վերջինը չեղավ (հետո՞ ինչ, որ մայաները խաբեցին):

Ձեր` Սոնա:

Սոնա: Քեզ ի՞նչ եղավ

Երբ փոքր էի, մի տիկնիկ ունեի: Ճիշտն ասած, ես տիկնիկներ չէի սիրում: Բայց էլ ի՞նչ աղջիկ, որ տիկնիկ չունենա: Ես միայն մեկն ունեի, այն էլ ապացուցելու համար, որ աղջիկ եմ: Ծիծաղելի է: Իսկ ամենասարսափելին այն էր, որ ես չգիտեի, ինչպես են խաղում տիկնիկի հետ: Մուլտֆիլմեր չէի նայում, որ տեսնեի մեծ աչքերով փոքրիկ աղջիկներին, որոնք սիրում ու գուրգուրում են իրենց <<դստրիկներին>>: Մուլտֆիլմեր չէի նայում, նախընտրում էի մարտաֆիլմեր: Դրա համար էր, երևի, որ իմ տիկնիկը կռվարար էր: Մի անգամ մենք կռվեցինք: Ես ավելի մեծ էի ու ավելի ուժեղ: Ընդամենը մի անգամ հարվածեցի, բայց այն կոտրվեց: Սկզբում ես մտածեցի, որ պարզապես վիրավոր է: Փորձեցի բուժել, փորձեցի արհեստական շնչառություն անել: Սեղմում էի փորիկին ու սպասում, որ տիկնիկային մարմնի խորքերից կլսվի <<Մամա~>>, այսինքն` կենդանի եմ: Բայց ձայն չկար. մահացել էր: Հետո միայն իմացա, որ տիկնիկները չեն մահանում: Պարզապես մի բան էր կոտրվել իմ տիկնիկի խորքում, և հիմա նա էլ երբեք <<Մամա~>> չի ասի, չի ասի, որ կենդանի է:

Երբ մեծացա, ինքս դարձա տիկնիկ: Չեմ ասի, որ շատ գեղեցիկ տիկնիկ էի, բայց նրանք, ովքեր խաղում էին ինձնով, ուշադրություն չէին դարձնում այդ մի քիչ տհաճ հանգամանքի վրա: Արդեն մարտաֆիլմեր չէի նայում, նայում էի հոգեբանական դրամաներ: Երևի դրա համար էի մտածող տիկնիկ: Նրանք, ովքեր խաղում էին ինձ հետ, մեծ էին և ուժեղ: Բայց կռվարար չէին: Նրանք չէին կռվում ինձ հետ, բայց ես <<կոտրվում էի>>: Ամեն օր, ամեն ժամ: Ես չէի հասկանում` ինչո՞ւ, չէ՞ որ իմ <<տերերը>> ինձ շատ են սիրում, անկյուն չեն կանգնացնում, չեն հարվածում, նույնիսկ երբեմն մոռանում են իմ գոյության մասին այնքան ժամանակ, մինչև ես հերթական հոգեբանական դրաման եմ նայում: 
Մի օր էլ տերերս չսպասեցին ֆիլմի ավարտվելուն և ինձ պոկեցին հեռուստացույցից: Ամենահետաքրքիր պահն էր: Եվ ես այն չտեսա: Այդ ժամանակ միայն հասկացա, ինչու եմ անընդհատ <<կոտրվում>>. ախր ես տիկնիկ լինել չեմ ուզում:
Իսկ իմ տիկնի՞կը, ուզո՞ւմ էր նա արդյոք տիկնիկ լինել: Գուցե նա այն ժամանակ ինձ <<Մամա~>> չասաց, որովհետև նեղացե՞լ էր ինձնից: Գուցե նա չէ՞ր կոտրվել, այլ <<կոտրվել էր>>:
Իմ տերերը բարի էին: Նրանք երբեմն պատասխանում էին իմ հարցերին: Ես էլ երբեմն հարցեր էի տալիս:
Մի անգամ հարցրեցի.
 - Ինչո՞ւ են տիկնիկները <<Մամա~>> ասում:
Պատասխանեցին.
 - Որովհետև նրանց մեջ մի զսպանակ կա, որը ասում է <<Մամա~>>: Այ եթե սեղմես տիկնիկի կրծքին, նա կասի <<Մամա~>>:
Ու սեղմեցին իմ կրծքին: Ես ոչինչ չասացի:
 - Քեզ ի՞նչ եղավ, - հարցրեցին ինձ: 
Իսկ ես ոչինչ չպատասխանեցի:
Իմ տերերը որոշեցին, որ ես հիվանդացել եմ ու փորձեցին ինձ բուժել: Արհեստական շնչառություն էին անում, բայց ես <<Մամա~>> չէի ասում:
Երբ նրանք գնացին, ես հարցրեցի ինքս ինձ.
 - Քեզ ի՞նչ եղավ:
Ու ինքս ինձ պատասխանեցի.
 - Ինչ-որ բան կոտրվել է իմ մեջ: Երևի այն զսպանակն է, որ ասում է <<Մամա~>>:
 - Այդ ո՞վ կոտրեց քեզ: Ո՞վ կարողացավ այդպիսի բան անել: Ախր ոչ հարվածում էին, ոչ էլ մարտաֆիլմեր էին նայում: Այդ ինչպե՞ս պատահեց:
 - Գիտե՞ս, ես իմ տիկնիկին չէի կոտրել: Ախր մարտաֆիլմ նայելով ու կռիվ-կռիվ խաղալով տիկնիկ չես կոտրի: Նա պարզապես նեղացել էր: Եթե ես այդ ժամանակ ասեի <<Ներողություն>>, գուցե նա ասեր <<Մամա~>>: Իսկ ես էլ չեմ ասի:
Այդ ժամանակ ես ջղայնացա ինքս իմ վրա:
 - Ի՞նչ է նշանակում` չեմ ասի: Այդ ո՞վ այդպես որոշեց: Եթե դու չկարողացար կոտրել տիկնիկին այդքան մարտաֆիլմ նայելուց հետո, ի՞նչ կարող են անել նրանք քեզ: Նրանք նույնիսկ ֆիլմեր չեն նայում: Իսկ դու ամեն առավոտ նայում ես հոգեբանական դրամաներ, իսկ քնելուց առաջ` անիմե: Դու մտածում ես, մտածում: Սրա համա՞ր ես մտածում: Որ վերջում սխալ եզրակացությա՞ն գաս: Ո՞վ ասաց, որ տիկնիկները <<կոտրվում են>>: Գուցե նրանք պարզապես ըմբոստանում են, դրա համար էլ չեն ասում <<Մամա~>>: Գուցե քո տիկնիկն էլ ըմբոստացավ: Ինքդ մտածիր, ի՞նչ մի երանելի ճակատագիր է տիկնիկ լինել մի աղջկա մոտ, ով մուլտֆիլմեր չի նայում ու չգիտի, ինչպես են խաղում տիկնիկների հետ:
 - Գիտե՞ս, ես գիտեի, ինչպես են խաղում տիկնիկների հետ: Դրա համար մուլտֆիլմեր նայելն ամենևին էլ անհրաժեշտ չէ: Պարզապես չէի սիրում տիկնիկների հետ խաղալ: Այդ մեկն էլ պահում էի հենց այնպես, որպես ապացույց, որ աղջիկ եմ: Բայց մի՞թե դրա համար ապացույցներ են պետք: Մի՞թե անպայման պետք է կոտրել մի տիկնիկի <<Մամա~>> ասող զսպանակը, որ հասկանաս, որ տիկնիկների հետ խաղալ չես սիրում:
 - Չէ, դու անուղղելի ես: Այստեղ արի, ես կնորոգեմ քո զսպանակը, ու դու նորից կասես <<Մամա~>>:
 - Չեմ ուզում: Ամեն տիկնիկ իր <<Մամա~>>-ն ունի: Իմ տիկնիկն ասում էր <<Մամա~>> - կենդանի եմ, խաղում եմ: Իսկ ես ասում էի <<Մամա~>> - սիրում եմ: Էլ չեմ ուզում: Թող հիմա էլ մեկն ինձ ասի <<Մամա~>> - սիրում եմ:
 - Ուզում ես տիկնի՞կ ունենալ:
 - Ոչ, երբեք չեմ սիրել տիկնիկների հետ խաղալ: Պարզապես ուզում եմ, որ ինչ-որ մեկն ինձ ասի <<Սիրում եմ>>, բայց առանց զսպանակին սեղմելու:
 - Բայց այդ դեպքում դու ի՞նչ ես անելու: Չէ՞ որ քո զսպանակը կոտրված է, դու չես կարողանա պատասխանել: 
 - Ես էլ կպատասխանեմ` առանց զսպանակին սեղմելու:
 - Քեզ ի՞նչ եղավ:
 - Պարզապես <<կոտրվել եմ>>, իսկ կոտրված տիկնիկները չեն մահանում, ըմբոստանում են...

Սոնա: Ես կյանքի ճանապարհը անցումով եմ անցնում

Կյանքը ճանապարհ է, իսկ 21-րդ դարում` նույնիսկ ասֆալտապատ ճանապարհ: 
Ինչո՞ւ ասֆալտապատ: 
Որովհետև այս դարում երթևեկում են մեքենաներով: Դուք մեքենա չունե՞ք: Ուրեմն կունենաք: Հաստատ իմացեք` վաղ թե ուշ մեքենա կունենաք: Իսկ քանի դեռ չունեք, զգույշ եղեք, մի խախտեք ճանապարհային երթևեկության կանոնները:
Ափսոս, այս ճանապարհին լուսաֆորներ չկան: Թե չէ մարդիկ հաստատ կիմանային, երբ կանգնեն, երբ գնան: Իսկ երբ լուսաֆոր չկա, ստիպված ես ինքդ մտածել: Մի լուսաֆորն ի՞նչ է, որ չկարողացանք դնել մեր կյանքի ճանապարհին:
Լավ, հիմա չկա, չկա: Հո չե՞նք կանգնելու ճանապարհի սկզբում: Ուզես-չուզես, պիտի անցնես այն:
Ես կյանքի ճանապարհը անցումով եմ անցնում: Չէ~, չկարծեք, որ լուսաֆորի պակասն եմ զգում: Մանկուց սիրել եմ կարմիր գույնը: Դա չէ խնդիրը: Պարզապես, երբ անցումով ես անցնում ճանապարհդ, կյանքդ բաժանվում է սև ու սպիտակ գծերի: 
Սև ու սպիտակ:
Երբ սպիտակ գծին եմ կանգնած, արևն ավելի վա՞ռ է շողում: Մարդիկ ավելի բարի՞ են դառնում: Չէ~, մարդիկ չեն փոխվում: Ես եմ փոխվում: Մի բան ջերմացնում է ինձ, և ինձ թվում է, որ դա արևն է: Մինչդեռ դա սովորական մարդասիրությունն է: Մի բան ժպտում է ինձ, և ինձ թվում է, որ մարդիկ ավելի բարի են դարձել: Մինչդեռ իրականում դա սովորական լավատեսությունն է:
Երբ հասնում եմ սև գծին, հիշում եմ, ինչ է հիասթափությունը: Հանկարծ հասկանում եմ, որ պետք չէ բարի ու հոգատար լինել, որովհետև բարությունն ու հոգատարությունը հորինել են չար ու եսասեր մարդիկ: Այո, այո, հենց նրանք են հորինել, հորինել են, որ միայն իրենք լինեն չար ու եսասեր, իսկ մնացածները` <<երջանիկ ապուշի>> ժպիտն երեսին, սպասարկեն նրանց և ուրախանան, որ բարի ու հոգատար ապուշներ են:
Ո՞վ է գծել իմ կյանքի ճանապարհի անցումը: 
Երևի սպիտակ ներկը քիչ էր, դրա համար են կյանքում ավելի շատ սև գծերը: Բայց պատկերացրեք, ինչ կլիներ, եթե ես անցումով չանցնեի ճանապարհս, այլ կտրեի այն մի անկանոն մեջտեղից: Պատկերացնո՞ւմ եք, սպիտակ գծեր այլևս չէին լինի: Ամբողջ չանապարհը կլիներ սև: Միայն մեջտեղում կլիներ մի մաշված-ջնջված բարակ սպիտակ գիծ, որը բաժանում է ավտոմեքենաները:
Դրա համար եմ ասում. հետևեք ճանապարհային երթևեկության կանոններին: 
Մի բան էլ, երբ մեքենա ունենաք ու շտապեք կյանքի ճանապարհով, մի մոռացեք, որ ձեր ճանապարհին անցումներ կան, կան սպիտակ գծեր, պարզապես դուք նրանց չեք տեսնում...

Սոնա: Բերանս բացել մի տվեք

Մեդիաօլիմպիադա <<Ձմեռ>> 2012

Առարկա` հայոց լեզու

10-15 նախադասությամբ կարծիք արտահայտե՛ք մեդիաօլիմպիադայի, դրա կազմակերպման, առավելությունների ու թերությունների մասին: Տեքստում օգտագործե՛ք մեկական թևավոր խոսք, դարձվածք ու շրջասություն:

Չեմ սիրում հաշվել, այնպես որ իմ կարծիքը կշարադրեմ` առանց նախադասությունների հաշվիչը միացնելու: Իսկ դուք, հետո, եթե ցանկանաք, կարող եք նույնիսկ վանկերի քանակը հաշվել:

Ինչպես գիտենք, առաջին օլիմպիադաները` Օլիմպիական խաղերը, ստեղծվել են Հին Հունաստանում: Այդ խաղերին մասնակցում էին միայն ուժեղագույնները, իսկ հաղթողները զանազան արտոնություններ էին ստանում և արժանանում հավերժական փառքի: Այդ խաղերն անցնում էին հինգ տարին մեկ անգամ, բայց այդ խաղերի ընթացքում արգելված էին պատերազմները:

Մեր ժամանակներում մարդիկ ագահ են: Հինգ տարին մեկ անգամ մրցելը ժամանակակից ատլետներին քիչ թվաց, և հատուկ նրանց համար հորինվեցին Ձմեռային Օլիմպիական խաղերը: Բայց նույնիսկ Համաշխարհային Օլիմպիադայի հանձնաժողովի հնարամիտ անդամները չէին կարող պատկերացնել, որ կարելի է տարին չորս անգամ օլիմպիադա անց կացնել:

Լավ, ինչի՞ համար, ի՞նչ նպատակով: Որ հետո ասեք, որ գո՞րծ ենք անում, այսպիսի սուպերդպրո՞ց ենք: Լսեք, ի՞նչ սուպերդպրոց, եթե ձեր այս մեդիաօլիմպիադաներին մասնակցում են ոչ թե լավագույն աշակերտները, այլ բոլոր ցանկացողները: Ներեցեք, սխալվեցի, մասնակցում են բոլորը, չէ՞ որ մեզ վախեցնում են. <<Այ մեդիաօլիմպիադային չես մասնակցի, քառորդներդ չե~նք նշանակի>>:

Մասնագիտական առարկաներին պարտադիր մասնակցելը հասկացանք, բա հինգ ցանկացած առարկայի պարտադիր մասնակցությունը ո՞վ հորինեց: Ընդ որում, ուսուցիչների գլխավոր արգումենտն այս պարագայում դարձել է այն, որ մեզ,  видите ли, ոչ ոք չի ստիպում մի առարկայից ներկայացված բոլոր առաջադրանքները կատարել, այսինքն` տրված տասը հարցերից աշակերտը կարող է պատասխանել միայն մեկին, այն էլ այն մտքով, որ փայլուն պատասխան նրանից ոչ ոք չի ակնկալում:

Քանի՞ անգամ կարելի է կրկնել, հարգելիներս, քանակը որակ չի տալիս: Կկատարեմ տարբեր հինգ առարկաների առաջադրանքները, այնպես կկատարեմ, որ ստուգողների մազերը բիզ-բիզ կկանգնեն: Որ ասեն. <<Էս անգրագետն ո՞վ է, մեր դպրոցո՞ւմ է սովորում>>: Հաճելի՞ է այդպիսի աշխատանք ստուգելը, այն էլ հինգ տարբեր առարկաներից: Իսկ այդպիսի աշխատանքներ շա~տ են լինելու, որովհետև բոլորը` լավագույններն ու վատագույնները, ուղարկելու են իրենց աշխատանքները, որ քառորդները մի կերպ փակեն:

Դարձվածք և շրջասո՞ւյթ էիք ուզում: Ասեմ: Հարգելիներս, դուք մեզ արջի ծառայություն եք մատուցում: Մի մատուցեք այն, համ մեզ եք տանջում, համ էլ ձեզ: Այսպես ասած, սիզիփոսյան աշխատանք եք անում, նույնիսկ ավելի վատ (Սիզիփոսը գոնե իր քար գլորելով ոչ ոքի չէր խանգարում):

Վերջացնե՞մ: Երևի: Ասելիք շատ կա, բայց ասելու տրամադրություն չկա: Համ ասում եք կարծիք հայտնեք, համ էլ այնպես անում, որ մարդ ցանկություն չունենա կարծիք հայտնել:

Сона. Самоинтервью (Задание медиаолимпиады "Зима2012" по русскому языку)

Прежде чем начать интервью с самой собой, хочу кое-что уточнить. Я беру интервью у самой себя не потому, что страдаю синдромом Нарцисса (хотя, как оказалось, страдаю, но это тут не при чем), а потому, что все, кто сейчас меня окружает послали меня куда подальше, когда я заикнулась об интервью, и посоветовали взять интервью у самой себя. (Эх, надо было внимательно читать инструкцию и не начинать со слова ''интервью''.)

Ладно, Сонь, скажи, почему у тебя высокая самооценка, если это действительно так?

Ну, вообще-то, у меня не такая уж и высокая самооценка. То есть не во всех вопросах.

Что значит ''не во всех вопросах''?

Скажем так. В детстве, когда у меня что-то не получалось, мама меня очень ругала за это. Наверное она надеялась, что так я быстрее научусь. Но поскольку я – ребенок ''не совсем правильной конструкции'', я только комплексовала из-за этого. Особенно, когда потом оказалось, что что-то у всех получается хорошо, а я так и не научилась из-за комплексов. Зато когда я пошла в школу, вдруг оказалось, что я очень даже умная. Я не говорю, что все остальные были дураками, просто я хорошо училась и меня, можно сказать, ''почитали'', как лучшую ученицу, гордость школы, бла, бла, бла. Вот тут-то я и стала нос задирать. Но только в классе во время урока. Потому что пока идет урок я – царь, я – бог, я – человек. А как только урок закончился, гордиться уже собственно нечем.

А как ты думаешь, это хорошо, когда у человека высокая самооценка? Или же, наоборот, надо с детства ''делать прививки'' от синдрома Нарцисса?

Это зависит от человека. Есть люди, которым ни в коем случае нельзя, так сказать, повышать самооценку. Нарциссу, например. Еще Нарциссу не повезло, потому что  греки очень ценили красоту человеческого тела. И если он действительно был красив, ему уже не нужны были какие-либо другие достоинства, например ум. Он и так был самым, самым.

А как ''лечить'' от высокой самооценки?

''Не говори, что силен, встретишь более сильного''. Хорошие все-таки мультики снимали в Союзе. Если уж надо лечить, и пациент ''скорее жив, чем мертв'', надо посадить его перед телевизором и поставить этот мультик.

Ты себя так ''лечишь''?

Неет. На самом деле мне очень повезло. Меня всегда окружают умные люди, рядом с которыми я не такая уж и супер-девочка. Но они считают меня интересной, поэтому я с ними не комплексую. Еще у меня были очень хорошие учителя. Одна из них (не скажу кто, потому что я очень ревнивая) говорила так: ''Не надо смотреть на соседа и завидовать, если у него что-то получается лучше. Когда ты все время смотришь по сторонам, на первого, второго, пятого, десятого, ты забываешь следить за собой. А если ты не следишь за собой, значит ничего не добьешься. То есть ты зря завидовал''.

Ладно, а что делать с комплексами?

Когда я чувствую, что начинаю комплексовать, просто закрываю глаза и не смотрю на окружающих. Так намного легче. А вообще, комплексы, как и всякие ''микробы'', тоже нужны в какой-то мере. А то получится ''комплекс безкомплексия'', который намного хуже всех комплексов вместе взятых (это я конечно перегнула, но все же лучше от этого комплекса все-таки не страдать).

Как я понимаю, ''комплекс безкомплексия'' чем-то похож на синдром Нарцисса.

Возможно, я ни тем, ни другим не болела, не знаю.

А как надо ''правильно'' воспитывать детей?

Не знаю… Меня правильно воспитывали, но как это делается, я не знаю. Наверное надо научить человека (ребенка) правильно оценивать себя, свои силы, свои сильные и слабые стороны. И еще надо, чтобы человек любил себя. Не был самовлюбленным, как Великан из сказки Уайльда, а именно любил себя. Потому что человек, который любит себя, любит и тех, кто окружает его. И еще, надо с самого детства внушать человеку, что у него есть не только права, а еще и обязанности. Вот в нашей школе этого, к сожалению, нет. Нам говорят о наших правах, а об обязанностях сказать забывают. Наверное считают, что это само собой разумеется, что человек знает свои обязанности. А это далеко не так.

Давай конкретно. Ты, все-таки, за высокую самооценку, или против?

Я за здоровое общество. Если человеку нужна высокая самооценка, для того, чтобы быть Человеком, не будем его ''обделять в этом''. А если, наоборот, она только мешает, тогда не будем оказывать услуг а ля Топтыгин. Каждому свое.

Можно два вопроса, которые не имеют отношения к делу?

Смотря какие вопросы))) Шучу. Конечно же можно.

Первый. Ты хочешь казаться умной, или тебе это не нужно?

Конечно хочу, но все-таки больше хочу быть умной.

Второй. Тот, кого любят, действительно самый-самый?

Ага. И еще он самый счастливый.

На этом все. С вами были Соня и Соня.

Սոֆի: Ո՞ւր են նայում մարդիկ

Սովորաբար ես քայլում եմ աչքերս փակ:
Չէ, չէ, հանկարծ ուղիղ իմաստով ինձ չհասկանաք: Պարզապես ես ուզում եմ ասել, որ սովորաբար ոչինչ չեմ նկատում: Մանավանդ առավոտները, երբ նստում եմ դատարկ երթուղայինը, տեղավորվում պատուհանի մոտ ու աչքերը բաց քնում, մինչև չհասնեմ <<եկեղեցու մոտ>>:
Չէ, չէ, ուղիղ իմաստով մի հասկացեք ամեն բան: Ուխտի չեմ գնում: Առավոտ շո՞ւտ, այն էլ ամեն օ՞ր. դա չափազանց դաժան կլիներ ամենաբարի Աստծո կողմից: 
Պարզապես ուզում եմ ասել, որ մեր դպրոցը գտնվում է հենց եկեղեցու դիմաց: Իսկ դպրոց ուզես-չոիզես պիտի գնաս:
Այսպիսով, ես աչքերս փակ գնում էի եկեղեցու մոտ:
Այդ օրը բախտս չէր բերում. ես ամեն ինչ նկատում էի: Եվ այն, որ արդեն ուշանում եմ, և այն, որ փողոցում ցուրտ է: Քեզ էլ նկատեցի: Դու վազում էիր երթուղայինի հետևից:
 - Երանի չհասնես, - մտածում էի ես:- Ախր ինչպե՞ս կարող ես հասնել, չէ՞ որ երթուղայինը մարդուց արագ է վազում... այսինքն` ընթանում:
Բայց հանկարծ երթուղայինը կանգնեց կանգառում, ու իմ բոլոր հույսերը միանգամից չքացան:
Կանգառում հանգրվանած մի ուրիշ երթուղային խանգարում էր ինձ տեսնել քեզ: Բայց ես հասկանում էի, որ հիմա դու կբացես դուռը, որի վրա գրված է <<Կամաց ծածկել>>:
Նայեցի շուրջս ու այ քեզ բա~ն. միակ ազատ տեղը իմ կողքին էր:
Դու բացեցիր դուռը ու ներս գլորվեցիր: 
Բնականաբար եկար, նստեցիր իմ կողքին:
Ես շուռ եկա դեպի պատուհանը...
Չէ, ինձ ճիշտ հասկացիր: Սկզբում ուզում էի քեզ բարևել: Բայց հետո հասկացա, որ դա կնշանակի սեփական ձեռքով, դա դեռ քիչ է, սեփական գրիչով սեփական մահավճիռը ստորագրել: Որոշեցի, որ չեմ անի այդ:
Սպասում էի, որ հիմա դու ինձ կնկատես և արդեն մտովի կազմում էի կտակս: Մի բան չէի կարողանում հաստատ որոշել. ո՞ւմ կտակեմ վերադարձի 100 դրամը, գուցե նվիրաբերեմ դպրոցի բուֆետի՞ն:
Բայց, այ քեզ հրաշք, դու չնկատեղիր ինձ:
Սկզբում ես նույնիսկ վիրավորվեցի, բայց հետո հասկացա, որ աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն եմ:
Երեսս թաքցրեցի պատուհանի թափանցիկության մեջ ու մտովի աղոթում էի, որ դու ինձ չնկատես:
Ես իհարկե հասկանում էի, որ իմ երանությունը չի կարող երկար շարունակվել: Դու նստած ես իմ կողքին, չես կարող ինձ չնկատել:
Բայց ժամանակը գնում էր, սիրտս ավելի ուժեղ էր բաբախում, իսկ դու ինձ չէիր նկատում:
Ամեն անգամ, երբ մի նոր տեղ էր ազատվում երթուղայինում, աղոթում էի, որ դու տեղդ փոխես:
Հետո որոշեցի ինքս փոխել տեղը:
Հետո հասկացա, որ եթե շարժվեմ, դու հաստատ ինձ կնկատես ու շարունակեցի աղոթել, որ դու տեղդ փոխես:
Հետո հիշեցի, որ ուշանում եմ: Իսկ եթե անհանգստացած ընկերուհիս զանգի՞ ինձ: Դու կլսես իմ ձայնը ու հաստատ կնկատես ինձ: 
Դե ի~նչ, իմ երջանկությունը չէր կարող անվերջ տևել: 
Մտովի պատրաստվում էի մահապատժի:
Ի՞նչ պիտի ասեմ քեզ:
 - Վա~յ, էս դո՞ւ ես: Բարև~: Կներես, չէի նկատել քեզ: Դեռ կարգին չեմ արթնացել:
Այն, որ դեռ կարգին չեմ արթնացել, ճշմարտությանը մոտ էր: Իսկ ահա այն, որ չեմ նկատել քեզ, դա իսկական սուտ էր:
Բայց ժամանակը գնում էր, երթուղայինը մոտենում էր <<եկեղեցու մոտ պահեք>> կանգառին, իսկ դու չէիր նկատում ինձ:
Մի պահ մտածեցի, որ դու հատուկ չես նկատում ինձ: Գուցե դու վիրավորվե՞լ ես, որ ես քեզ չեմ բարևել: Գուցե հասկացե՞լ ես, որ նկատել եմ քեզ: Գուցե հոգուդ խորքում վերջապես ինքնասիրությո՞ւն է արթնացել: 
Ի՞նչ էիր մտածում այդ պահին, հը՞: Այն պահին, երբ հասնում էինք շուկա:
Որոշեցի մի քիչ թեքվել քո կողմը ու նայել, ինչով ես զբաղված: 
Հասկանում էի, որ դու ինձ կնկատես, բայց հետաքրքրությունս ներսից ուտում էր ինձ:
Առանց գլուխս թեքելու, աչքի պոչով, նայեցի քեզ:
Դու նայում էիր հակառակ կողմ` մյուս պատուհանին: 
Այ քեզ բա~ն:
 - Եկեղեցու մոտ կանգնեք:
Ես հանգիստ իջա:
Հետաքրքիր է, այդ պահին գոնե հասկացա՞ր, ով էր նստած քո կողքին:
Եվ ո՞ւր են նայում մարդիկ, եթե չեն կարողանում նկատել նրանց, ովքեր նստած են իրենց կողքին:
Հիմա~ր:
Այսօր ես փրկվեցի: Եվ դրանում դու ես մեղավոր:
Ես, իհարկե, ուրախ եմ: Բայց ինձ այս հաղթանակը պատիվ չբերեց: Ի՞նչ ուրախություն, երբ գիտես, որ հաղթել ես մի ապուշի: 
Լավ, արի զրոյացնենք հաշիվը: 0:0: Թեև ես հաղթում էի, հիշո՞ւմ ես: 
Ոչինչ, էլի կհաղթեմ: 
Եվ ո՞ւր են նայում մարդիկ, եթե այսքան հեշտ են պարտվում:

Սոնա: Թունդ, ինչպես գինի

Նա երբեք չէր մտածել դրախտի կամ դժոխքի մասին: Նա պարզապես հավատում էր, որ եթե մարդիկ իրար օգնեն, աշխարհը նման կլինի դրախտի: 
Առաջինը հենց ինքը սկսեց, որովհետև հավատում էր, որ ամենաուժեղը պիտի սկսի:
Նա չէր կարծում, որ ամենաուժեղն է, բայց այդպես ստացվեց: 
Նա չէր սիրում իշխանություն և երբեք չէր իշխում մարդկանց վրա, բայց ուրիշներին թույլ էր տալիս փոքրիկ իշխանի դերը փորձել, որովհետև հավատում էր, որ Փոքրիկ Իշխանը բարի է, ինչպես աստղերով արբած այն օդաչուն, ով ասաց. <<Աստված իմ, ես չեմ խնդրում հրաշքներ և տեսիլքներ: Ես խնդրում եմ ուժ` ամեն օրվա համար>>:
<<Որովհետև ուժեղներն են հրաշքներ ստեղծում>>, - վերջացրեց նա օդաչուի աղոթքը:
Նա հավատում էր հրաշքներին: Հավատում էր, որ մի օր հրաշքով աշխարհը դրախտ կդառնա, միայն մարդիկ պիտի օգնեն իրար. առանց օգնության էլ ի՞նչ դրախտ: 
Նա բոլորին էր օգնում` առանց սեռի և տարիքի խտրականության: Բայց ինքը օգնություն երբեք չէր խնդրում. ինչպե՞ս կարող է ուժեղը իր հոգսը բարդել թույլի ուսերին:
Թերևս նա չէր հավատում, որ ամենաուժեղն է, բայց այդպես էր ստացվում:
Սակայն հետո պարզվեց, որ մարդիկ չեն սիրում ցանել կամ հնձել, այլ միայն ուտել` արդեն եփած, ափսեի մեջ վաղուց սպասող երջանկությունը: Եվ նրանց չի հետաքրքրում, որտեղի՞ց է այն. առաքի՞չն է բերել մոտակա սուպերմարկետից, թե՞ ինչ-որ խաչին գամված հիմար է գնել այն բոլորի համար: 
Որքա՞ն կարող է վճարել մի մարդ, նույնիսկ եթե նա աշխարհի ամենահիմար մարդն է ու պատրաստ է ամեն ինչ տալ` ոչինչ իրեն չթողնելով: Արդյո՞ք բոլորին կհասնի, եթե բոլորը ուտեն միայն, և ոչ ոք չեփի: Մարդիկ չեն սիրում հաշվել իրենց կերածը, այլ միայն ուտել...
Բոլոր մարդիկ էլ մեծանում են: Նրանց հետ մեծանում են և իրենց աչքերը: Երևի դրա համար են մարդիկ մեծանալիս ավելի պարզ տեսնում աշխարհը: 
Նա էլ էր մարդ: Չէր կարող չենթարկվել այդ` աշխարհի պես պարզ կանոնին: Ճիշտ է, սկզբից փորձում էր կամակորել ու փակել աչքերը, բայց չստացվեց:
Նա հասկացավ, որ այս աշխարհում դրախտ չկա և չի կարող լինել, քանի դեռ չկան այն եփողները: 
Բայց հավատում էր, որ եթե օգնի մարդկանց, մահվանից հետո կտեսնի այն: Ախր պիտի լինի, չէ՞, մի դրախտ, եթե ոչ այստեղ, ապա մի ուրիշ տեղում: Մի փոքրիկ դրախտ, այն մեծ աշխարհ-դրախտի հատակագիծը, որը սպասում է ամենա-ամենաներին:
Արդեն երեխա չէր, արդեն հասկանում էր, որ ուժեղ է և շատ է ուզում պարգևատրվել իր այդ ուժի համար: Տեսնել դրախտը. մի՞թե դա քիչ է: 
Ափսոս, որ այն փոքրիկ է, և քննությունը միայն լավագույններն են հանձնելու: 
Բայց ոչինչ, նա էլի պատրաստ է օգնել բոլորին: Կհուշի, ինչպես ավարտական քննություններին, երբ ամբողջ դասարանը գերազանց հանձնեց, իսկ ինքը կտրվեց, թեև բոլորից լավ էր պատրաստվել: 
Հետո մտածում էր, որ դա անարդար էր: 
Բայց չէ՞ որ վերահանձնեց, ընդունվեց, ամեն ինչ լավ վերջացավ, էլ ինչո՞ւ ափսոսա արած լավության համար: Դրախտում էլ վերաքննություն կհանձնի ու հետո հպարտ-հպարտ գլուխ կգովա, որ իր շնորհիվ ամբողջ աշխարհը տեսել է դրախտը, թեև խստապահանջ պահապան հրեշտակներն ասում էին, որ միայն ուժեղագույններն են անցնելու:
Ամբողջ շխարհը կանցնի դրախտ: Էլ ի՞նչ կմնա այն փոքրիկ հատակագծից, որ երազում էր աշխարհի չափ մեծ դառնալ:
Օդաչուն ասում էր, որ երազանքները չեն կարող օգնել: Բայց դժոխքն էլ էր երազում. բոլորը գնացին դրախտ, ու դժոխքն այնքան երանելի դարձավ, բայց և այնքան միայնակ: Դժոխքը երազեց հյուրընկալել վատագույնին, նրան, ով դրախտը դարձրեց սովորական շուկա, ուր ռեհանի կողքին ընկերություն են վաճառում. թերևս դա այն ռեհանը չի, որը կարելի է շփոթել գեղեցկուհու հետ: 
Դրախտում ժողովրդագրական պայթյուն է, որը շատ վտանգավոր է, ինչպես և մյուս բոլոր պայթյունները: Խստապահանջ պահապան հրեշտակները փորձում են մեղավորին գտնել: 
Իսկ ո՞վ է մեղավոր: 
Իհարկե նա, ով ավարտական քննություններին անդրույք հուշարար էր աշխատում բոլորի համար: Նա իրոք ուժեղագույնն է, եթե կարողացավ խաբել նույնիսկ պահապան հրեշտակներին: Նա արժանի է երանության, նա պիտի դժոխք հասնի:
Նա երբեք չէր մտածել դրախտի ու դժոխքի մասին: Պարզապես շատ էր ուզում տեսնել դրախտը աշխարհում և աշխարհը դրախտում:
Բայց երբ տեսավ, որ բոլորը առաջ են գնացել և իրեն թողել են կեսճանապարհին մենակ, հասկացավ, որ դրախտն աշխարհ կմտնի միայն այն ժամանակ, երբ բոլորը օգնեն իրար: 
Արդեն ուզում էր օգնություն խնդրել, բայց հետո հասկացավ, որ միևնույն է իրեն ոչ ոք չի լսի: Ախր նա երբեք ձայն չէր հանել, օգնություն չէր խնդրել: 
Մտածեց, որ կարելի է ճամփան փոխել, մտնել դժոխք, մի քիչ հանգստանալ ու շարունակել ճամփան. ասում են այնտեղ հիմա այնքան էլ վատ չէ:
Բայց հետո հասկացավ, որ ուժերը վերջնականապես լքել են իրեն: Նա չի հասնի մինչև դժոխք, հենց այսպես կմնա կեսճանապարհին: 
Այդ պահին միայն հասկացավ, որ ուժեղագույնն էր. ամենաուժեղն է տանում ամենածանր պարտությունը:
Նա ուզում էր տեսնել դրախտը գոնե մահվանից հետո: Բայց հայտնվեց դժոխքում` դեռ չմահացած:
Այդ ժամանակ նա կարծես արբեց իր պարտությունից` ծանր, ինչպես կապար: Եվ արյունը եռում էր երակներում` թունդ, ինչպես գինի...

Сона. Репортаж: прямой эфир (задание медиаолимпиады "Зима 2012" по русскому языку)

Лицей Мхитар Себастаци

Школа Искусств

11-2 класс

Арсенян Сона

Высокая самооценка: за и против 

Репортаж: прямой эфир

Сейчас мы находимся на месте происшествия, а именно в документе Microsoft Office Word (Sona-russkiy.docx). На первой же странице документа мы видим написанное огромными буквами имя автора (смотри выше). Написанное такими буквами имя является вещественным доказательством того, что у автора высокая самооценка, ооочень высокая самооценка. Мы можем опасаться о психическом состоянии автора, так как по мнению неэкспертов и заслуженных бабушек страны, такая высокая самооценка в таком возрасте может стать причиной редкой среди учеников старших школ, но очень опасной болезни, а именно самовлюбленности (синдром Нарцисса – говоря языком экспертов).

Прежде чем расследовать то, что происходит в этом текстовом документе и в совести автора, немного глупых и никому не нужных соображений.

Смотрите после рекламы.

Что важнее: имя автора, или его творчество?

Синдром Нарцисса.

Что важнее: имя автора, или его творчество? 

Конечно же имя автора должно стоять на последнем месте. Очень много прекрасных поэтов, скульпторов и других “людей искусства” , имена которых не остались в истории, но творчество их известно любому мало-мальски образованному человеку. А сколько могил Неизвестного воина? Никто не может ответить на этот вопрос. Почему их так много? Не потому, что одного и того же воина с фамилией Неизвестный по ошибке похоронили несколько раз, а потому, что на свете есть очень много людей, для которых свое собственное имя стоит на последнем месте. Такие люди растворяются в служении прекрасному и забывают самих себя. Ведь только так можно создать что-либо действительно стоящее, не говоря уже о настоящих произведениях искусства. 

Правильный никнейм

Никнейм –  это ваш псевдоним в интернет-чатах (например в одноклассниках, вконтакте.ру, аське и т.д. и т.п.).

Мы не исследовали никнеймы в интернет-чатах и вот к какому выводу пришли.

Как правило юзеры с вызывающими никами (например Я БоЛьШе Не ТвОя, Я ЦАРЬ ГОРЫ, Simpo Boy ЕсЛи ХоЧеШь БуДу ТвОй) отличаются плохим вкусом и необразованностью. Статусы таких юзеров не отличаются оригинальностью и большей частью списаны со статус-сайтов, которые сейчас имеют большой спрос в Интернете, именно из-за таких юзеров. На фотографиях подобных юзеров, как правило всякие знаменитости которые не имеют и не могут иметь к ним какого-либо отношения. В списке музыки этих “продвинутых” юзеров обычно рэп низкого пошиба и корейская попса.

Напротив, юзеры со скромными никами (например Немо, или просто имя-фамилия) отличаются острым умом и оригинальным мышлением. Их статусы – это строчки из стихов или цитаты какого-нибудь классика, а фотографии – шедевры живописи и искусства фотографии. Слушают такие пользователи классическую музыку и публикуют ссылки с научных сайтов. Именно у таких пользователей, как правило, есть личный блог, в котором они пишут всякие умные мысли.

Вот еще что мы заметили. Как только юзер меняет безобразный ник Simpo Boy на что-то более приличное (например неПушкин А. С), вкус его тоже меняется. В цитатнике появляются мысли древних и современных философов, а корейская попса исчезает из списка музыки. Поэтому мы настоятельно советуем всем юзерам, которые сейчас читают всю эту чушь, изменить свои ники в интернет-чатах на что-то более приличное (три точки вместо имени и четыре вместо фамилии тоже подойдут).

Синдром Нарцисса 

Оказывается синдром Нарцисса начался не с самого героя греческой легенды, а еще раньше, то есть как только на Земле появилось что-то более-менее похожее на человека.

Исследовав неизвестную версию истории о Нарциссе, мы поняли, что мальчик в детстве страдал высокой самооценкой, которая с возрастом превратилась в синдром, названный впоследствии именем больного. Виновницей высокой самооценки мальчика была его мать, которая в детстве нещадно хвалила свое дитя за все, что он делал. Когда же мальчик утонул в ручье, его мать воскликнула: «Это было прекрасно, дитя мое».

Синдром Нарцисса очень распространен в кругу звезд шоу-бизнеса. А синдром матери Нарцисса – в фан-клубах этих же звезд.

Смотрите после рекламы.

Как лечить больного автора?

Что с совестью нашего автора?

 Диагноз: синдром Нарцисса

Итак, мы находимся на месте происшествия, а именно в вышеупомянутом документе Sona-russkiy.docx. Мы уже установили, что автор этого документа страдает ооочень высокой самооценкой. Проконсультировавшись с нашим неэкспертом, мы поставили ужасный диагноз: синдром Нарцисса.

Несколько вопросов, которые точно никого не интересуют.

Чем отличается синдром Нарцисса от высокой самооценки?

От высокой самооценки люди в ручьях не тонут, а от синдрома Нарцисса могут утонуть даже в кофейной чашке.

Каковы признаки синдрома Нарцисса?

Задранный нос, конечно же. Но будьте внимательны. Этот же признак определяет слишком высокую самооценку. Чтобы отличить синдром Нарцисса от слишком высокой самооценки, надо измерить расстояние носа от пола. При высокой самооценке это расстояние всего на несколько миллиметров больше, чем обычное расстояние человеческого носа от пола (оно зависит от роста человека). Тогда как при синдроме Нарцисса это расстояние может увеличится на несколько сантиметров. Но конечно же окончательным признаком синдрома Нарцисса будет то, что вы утонете там, где обычно не тонули, например в кружке с водой.

Что лучше, очень высокая самооценка или синдром Нарцисса?

Конечно же очень высокая самооценка.

Если вы заболели синдромом Нарцисса, можно ли исправить его на высокую самооценку?

Боюсь, что нет. Лучше лечиться полностью.

Как же вылечить автора?

Итак, наш автор заболел синдромом Нарцисса. Что же нам делать?

В таком случае у вас есть два выхода: ВЫЛЕЧИТЬ и  УБИТЬ.

Убить конечно же просто, только не надо топить человека в ванне, а то вы еще больше ухудшите его состояние.

Если же вы решили все-таки лечить больного, запомните, что спасибо он вам потом не скажет. Итак, существует два лекарства: шоколад и курс лечения в Институте Непрофессионалов в Германии. Но поскольку шоколад очень дорогой, а страна у нас не богатая, лучше все-таки курс лечения.

Что с совестью автора?

В заключение нашего репортажа мы решили навестить совесть автора и задать ей пару вопросов. Когда мы добрались-таки до квартиры совести нашего автора, оказалось, что она там больше не проживает. Иными словами, у нашего автора нет совести!

Канал НеТ СоВеСтИ TV

 В худших традициях репортажного искусства

Соня. НЕСОВЕРШЕННОЛЕТНЯЯ. ("Сердцебиение")

Темно, холодно и больно... Я стою у окна в одной пижаме и босиком. Холодно... Я уже не чувствую пальцы ног... Холодно, сердцу холодно... Руки скрестила на груди. Онемевшими от холода пальцами сжала край занавески: укутаться в занавеску вместо одеяла, конечно же, не самая лучшая идея, но мне уже все равно.
Я стою у окна с закрытыми глазами. Я боюсь открыть глаза. Открыть глаза, посмотреть в окно и понять, что его там нет, нет и больше никогда не будет. Пусть лучше он стоит под моим окном в моем воображении и вечно улыбается мне. Лучше так, чем...
Я прижимаю веки к глазам так, что голова начинает болеть: только бы не открыть глаза. А слезы все катятся и катятся по щекам до подбородка, срываются и исчезают в темноте.
Мокро... Мокрые, соленые слезы, куда же вы? Почему вы так спешите покинуть меня? Что хорошего ждет вас в темноте?
Я разговариваю сама с собой. Говорят, это признак сумашествия, но я чувствую, что сойду с ума, если буду молчать.
Голова... Голова болит. Она просит открыть глаза. Просит? Умоляет! Говорит, что так будет меньше болеть. - Открыть глаза? - громко спрашиваю я саму себя. - Нет! Только не это! Я еще сильнее прижимаю веки к глазам и начинаю задыхаться от слез и боли. Глаза не открылись, а распахнулись.
 - Нет! Его там нет! Только сейчас, в моем воображении он был там, под окном, стоял под нашим любимым деревом с качелями и улыбался мне. А сейчас его больше нет. Нет, и никогда не будет!
Я открыла глаза, и голова больше не болит. Но теперь болит сердце.
Я падаю на пол, пытаясь схватиться за занавеску. Напрасно, онемевшие пальцы давно уже не слушаются меня. Здесь, на полу, я нахожу все свои несчастные слезы, которые так хотели оторваться от моего подбородка. Здесь, на этом холодном, мокром, соленом полу. Вот что ждало вас в темноте, слезы, - холодный паркет.
Я не рыдаю и не всхлипываю, хотя слезы так и катятся по моим щекам. Я говорю четко и ясно, как всегда. Да, я боюсь, что в темноте меня кто-то подслушает. В конце концов мне не нужно рассказывать самой себе историю своей же жизни. Но в глубине души я втайне надеюсь, что тот, кто подслушает меня в темноте, будет слушать внимательно, стараясь не пропустить ни одного слова, ни одного вздоха, ни одного удара сердца.
Сердце! Не плачь! Здесь, на этом соленом от слез полу, мне все же лучше, чем ему.
 - Эй вы, в темноте! Слушайте внимательно!

Это был ужасный день. Холодно, пасмурно, сыро. Поссорилась с родителями. Вышла на улицу, хлопнув дверью, и побежала в кино. Надеялась, что за два часа, пока все будут смотреть фильм, я смогу заставить себя вернуться в квартиру своих родителей, которую я так и не научилась называть домом. А через пару дней все уладится. Но на полпути позвонила подружка и сказала, что не придет: незапланированное свидание с бойфрендом. А я со своим рассталась всего два дня назад. Спасибо всем бойфрендам и герлфрендам на свете...
Домой? Невозможно! Пойти в кино одной? Хуже этого ничего не придумаешь для девушки, которая всего два дня назад рассталась с парнем, сегодня утром сбежала из дома и минуту назад поняла, что настоящие друзья бывают только в старых мультах. Я выбрала меньшее из двух зол: пошла в кино одна...

Мы познакомились не где-нибудь, а на премьере фильма "Любовь и боль". Мы были единственными в очереди, кому не досталось билетов: пиар-менеджеры постарались.
Я чуть не плакала. Не потому, что мне некуда было идти: в конце концов улицы еще никто не отменял. Но день сегодня был просто паршивый.
Он понял, как мне плохо. Подошел и предложил посмотреть другой фильм в другом кинотеатре.
Незнакомый человек пригласил меня в кино, и я согласилась, ведь на самом деле мне больше некуда было идти.
"Другой кинотеатр" находился на другом конце города. Нас пропустили без билетов. В зале с деревянными скамейками было удивительно светло. Кроме нас никто не пришел, но так было даже лучше. Мы сели в первом ряду - прямо перед маленьким полотном экрана.
Послышался стук старой аппаратуры: показывали очень старый фильм длиной в 31 минуту - тогда это была полнометражка.
Два дня назад я рассталась со своим парнем. Конечно же, переживала. Но понимала, что никогда не любила его. Может потому, что он смотрел все фильмы на DVD?

Мы посмотрели этот фильм 12 раз. Когда кинотеатр закрылся и нам пришлось уйти, было уже темно. Он проводил меня до дома. Я была не против.
На следующий день я снова пошла в тот маленький кинотеатр из позапрошлого века. Он ждал меня там.
Он спросил, почему я не на уроке.
Я сказала, что у нас осенние каникулы.
Он сказал, что у них тоже.
Я сказала, что сегодня последний день наших каникул.
Он сказал, что и у них.
У нас был один день.
Он сказал, что у него тяжелый характер.
А я сказала, что мне все равно.
Он сказал, что не любит тратить время зря.
Я сказала, что мне все равно.
Тогда он схватил меня за руку и потащил из кинотеатра. Запихнул в допотопный троллейбус и два часа, пока мы медленно тащились по городу, рассказывал мне о строении человеческого сердца.
Мы пошли к нему домой.
Он все рассказывал о человеческом сердце, а я лежала на его гамаке в его саду и смотрела ему в глаза. Я только сейчас заметила, что у него голубые глаза.
 - Спроси меня что-нибудь, - попросил он.
 - Где в человеческом сердце любовь? - прошептала я.
 - Ее там нет, - ответил он. - Люди не умеют любить.
  - Согласна, - ответила я. - А еще я хочу твои глаза.
 - А я - твои, - улыбнулся он.
 - Мои карие, - тихо сказала я, - к тому же неглубокие.
 - У тебя глаза цвета молочного шоколада, - сказал он. - Я люблю шоколад.

Под моим окном росло дерево с качелями. Это было наше дерево. Весь вечер он стоял под этим деревом и смотрел на мой силуэт, который медленно двигался в свете окна. А когда все окна нашего дома темнели, он залезал на дерево и ждал, пока я открою окно: так мы разговаривали всю ночь.
Он научил меня учить уроки. Нет, он не был гением энциклопедий. Просто он так смотрел на меня, что мне приходилось прятать глаза в книгу.
А сам он уроков не учил, и тоже из-за меня. Однажды я предложила ему написать сочинение, чтобы хоть как-то компенсировать двойку в четверти, которую он получил из-за меня.
Он сказал, что это - плагиат.
Я сказала, что подарок.
Он согласился и получил еще одну двойку, потому что признался, что это не он написал сочинение.
Я чувствовала себя виноватой.
Чтобы успокоить меня, он обещал написать сочинение и исправить оценку.
Я попросила дать почитать.
Он предвидел это: в тетради, вместо сочинения, было написано: "Я люблю тебя..."
Я его поцеловала и поцелуем написала на его губах: "Я тебя тоже".
Он был на седьмом небе, забыл обо всем. И... сдал тетрадь... Получил еще одну двойку.

Его день рождения мы отмечали вдвоем.
 - Знаешь, сколько мне исполняется?
 - Сколько?
 - Восемнадцать!
 - И что в этом хорошего? Ты уже старик.
 - Я не старик. Я - совершеннолетний.
 - И что, будешь нос задирать?
 - Не буду.
Мы замолчали, потом он сказал:
 - Как хорошо, что я - совершеннолетний.
 - Почему?
 - Не знаю, но это что-то значит.
 - Что?
 - Не знаю, но что-то значит.
 - Ничего не значит.
 - Нет, что-то значит...

Я много раз просила его похитить меня. Я даже приготовила веревочную лестницу из запасного комплекта постельного белья.
Он смеялся надо мной, но понимал, что мне не до смеха.
Я хотела сбежать от той реальности, в которую вынуждена была возвращаться каждый день. Я не знала, куда, как и почему, но все равно хотела сбежать. От кого? Да от самой себя, наверное.
Он понимал меня и согласился на похищение. Но это не было похищением: я сама сбежала с ним.
Мы бежали всю ночь. А утром спрятались в старом заброшенном сарае на окраине города. Отсыпались два дня. А на третий нас нашли.
Его тут же арестовали и увезли в участок. А меня с родителями - домой. Меня никто не слушал, а я ни с кем не разговаривала. Сразу поднялась к себе в комнату. И домашний арест на целую вечность.
Через месяц ко мне пришел мой бывший, кстати любимчик моего отца, и принес мне свежую газету, в которой было написано, что его осудили на пять лет.
 - Пять лет?! Это же целая вечность... И в этом виновата я! Я попросила его похитить меня! Почему я не рассказала об этом в суде?! Почему меня не спросили?!
Мой бывший сказал, что он признал свою вину, а меня не допросили, чтобы не подвергать стрессу. А еще он сказал, что через месяц ему исполнится восемнадцать, он станет совершеннолетним и женится на мне.

Прошло еще пол месяца, прежде чем я вышла из комнаты.
Мать и отец сидели перед телевизором и смотрели новости.
Я тихо подошла сзади: они не заметили меня. В новостях говорили о нем. В тюрьме он избил какого-то рэкетира, и его ждал новый суд. А я...
Все из-за меня!...
Отец вдруг заметил меня и выключил телевизор.
 - Что ты здесь делаешь? - грубо спросил он.
 - Скажи мне, почему его осудили?
 - Потому что он похитил тебя, - сухо сказала мать.
 - Он не похищал меня. Я сама сбежала.
 - Виновен он, - ответил отец. - А ты просто не знаешь, чего ты хочешь.
 - Почему это я не знаю, чего хочу?
 - Потому что ты несовершеннолетняя, - последовал ответ.

Совершеннолетний - это что-то значит...