Դու մտնում ես սենյակ, հանում ես տաք մուշտակդ ու հասկանում ես, որ ցուրտ է:
Հասկանում ես նաև այն, որ երեխաներդ չկան:
Դու ունես երկու անուշիկ բալիկ` տղա ու աղջիկ: Նրանք դեռ շատ փոքր են, ու դեռ չգիտեն ինչպես է պետք բացել դուռը, որ մայրիկը ներս մտնի: Բայց քանի որ փոքր են, ունեն մե~ծ սրտիկ: Նրանք ամբողջ օրը քեզ են սպասում, իսկ երբ գալիս է մայրիկի տուն վերադառնլու ժամանակը, նայում են լուսամուտից: Ահա այն, մայրիկի փափուկ գլխարկը: Վազում են դռան մոտ ու սպասում: Ահա աստիճաններով ինչ-որ մեկը բարձրանում է: Բայց դա մայրիկը չի. մայրիկի քայլերը նրանք չեն շփոթի աշխարհի ոչ մի քայլերի հետ: Իսկ սրանք մայրիկի քայլերն են: Նրանք պատրաստվում են թռիչքի: Բանալին պտտվում է կողպեքի մեջ: Եվ հայտնվում է մայրիկի տաք մուշտակը ու փայլող ժպիտը: Թռիչք, և նրանք արդեն քո գրկում են, քո երկու փոքրիկ բալիկները:
Իսկ այսօր շատ ցուրտ է, ու բալիկներդ չկան:
Պատշգամբից լսվում է նրանց ծիծաղը:
Ի՞նչ են անում այնտեղ, այն էլ այս ցրտին:
Դուրս ես գալիս պատշգամբ:
Երեխաներդ հիացած նայում են երկնքից թափվող փաթիլներին: Նրանք բռնում են ձյունը կարմրած մատներով ու կուլ տալիս դրանք:
Ի՞նչ պատահեց քեզ:
Դու նրանց կողքին տեսար մի փոքրիկ աղջիկ` գզգզված հյուսիկներով ու աչքերին իջնող մեծ գլխարկով: Դու ես: Հիշում ես ձյան համը: Հիշում ես, ոնց էիր սիրում ձմեռը, ձյունը, փաթիլները: Հիշում ես, ոնց էին կարմրում քո մատները, երբ ձնեմարդ էիր պատրաստում: Դու երբեք ձեռնոց չէիր հագնում, ինչքան էլ ծնողներդ բարկանային: Դու դեռ հիշում ես ձյան հպումը: Հիշում ես, ինչքան մաքուր ու փափուկ է առաջին ձյունը: Ու ինչքան համով:
Մի պահ ժպտում ես: Դու հիշում ես, ոնց էիր լեզվի ծայրով բռնում փաթիլները, կուլ տալիս ու լպստում սառած շրթունքներդ: Այո, այդ ամենը եղելէ: Իսկ հիմա նրանց հերթն է` քո երեխաների: Նրանք առաջին անգամ են տեսնում ձյունը այսքան մոտիկ: Նախորդ ձմեռ չէին կարող պոկվել պատուհանից, այնքան էին նրանց գերել երկնքից թափվող փաթիլները: Իսկ հիմա նրանք առաջին անգամ բռնում են ձյան փաթիլները ու կուլ տալիս: Ձյան առաջին հպումը... առաջին համբույրը... Այո, դու հիշում ես դա ու չես կարող չժպտալ: Հիմա նրանց հերթն է սիրել ձյունը, սպասել փաթիլներին: Ձյան հիվանդ դառնալ...
Հիվանդ... Դու հիում ես դեռ քո մանկության առաջին դժբախտությունը: Հիշում ես, մայրիկդ որքան էր բարկանում, իսկ դու նրան չէիր լսում, լեզվի ծայրով բռնում էիր ձյան փաթիլները ու կուլ տալիս: Մայրիկդ քեզ հազիվ ներս բերեց պատշգամբից: Հետո ուզում էր ստիպել, որ տաք թեյ խմես: Բայց դու չլսեցիր նրան: Դու գիտեիր, որ եթե թեյ խմես ու տաքանաս, այլևս չես զգա այս մաքրող սառնությունը, որ մնում է ձյան համբույրից հետո: <<Հետհամբույր>>, այդպես էիր դու կոչում այդ տարօրինակ զգացողությունը: Դու չուզեցիր կորցնել <<հետհամբույրը>>: Առանց թեյդ խմելու` պառկեցիր:
Հաջորդ առավոտ դու հասկացար, որ կորցրել ես <<հետհամբույրը>>: Այնքան շոգ էր: Մայրիկդ բղավում էր, հետո հանկարծ նստեց կողքիդ ու սկսեց լաց լինել. այլևս չես ուզում ապրել, երբ բալիկդ հիվանդ է, այն էլ թոքաբորոբ:
Դու շատ դանդաղ էիր առողջանում: Դու համոզված էիր, որ այդ բժիշկներն են մեղավոր, նրանք քեզ սխալ են բուժում: Եթե քեզ թեյի փոխարեն մի քիչ ձյուն տային, դու հաստատ կառողջանայիր: Դու ասեցիր մայրիկիդ այդ մասին, բայց մայրիկդ միայն բարկացավ ու թեյ տվեց քեզ: Դու որոշեցիր, որ ինքդ քեզ կբուժես: Վեր կացար ու գնացիր դեպի պատշգամբի ապակե դուռը: Արդեն ուզում էիր բացել այն, երբ մայրիկդ ներս մտավ: Նա հարձակվեց քո վրա ու բանտարկեց վերմակի տակ: Դու սկսեցիր լաց լինել, ասել, որ ձյուն ես ուզում, ձյունը կբուժի քեզ: Ու հանկարծ...
-Էդ անտեր ձյան պատճառով էր, էլի, որ էսպես հիվանդացար:
Բոլոր երեխաներն էլ գիտեն, որ մայրիկը սուտ չի խոսում:
Ահա քո մանկության ամենամեծ տառապանքը: Հիվանդությունը չէր, չէ~: Դավաճանությունն էր: Ձյունը դավաճանել էր քեզ: Գերել էր իր սառը մաքրությամբ ու հետո դատապարտել տաք թեյի ու հաստ վերմակի:
Դու այլևս երբեք չվերադարձար պատշգամբ: Տաք թեյ էիր խմում, հագնում տաք գուլպաներ ու ձեռնոցներ ու առանց գլխարկի տնից դուրս չէիր գալիս: Այսքան տարիների ընթացքում...
Հիմա նրանց հերթն է: Դառանալ ձյան... հիվանդ....
Դու սկսում ես բղավել: Երեխաներդ վախեցած քեզ են նայում. նրանք չգիտեին, որ մայրիկը կարող է այսպես բարկանալ: Հետո մեծ տղադ հասկացավ ինչու ես դու բարկանում. բարկանում ես, որ մենակ են ուտում ձյունը: Ու մի բուռ ձյուն քեզ առաջարկեց:
Վերջ...
Սա առաջին ու վերջին անգամն է, երբ նրանք կզգան ձյան սառը մաքրությունը: Դու նույնիսկ թույլ չես տա նրանց <<հետհամբույրը>> հիշելու: Տաք թեյ, անպայման տաք թեյ:
Երեկոյան դու ավելի տաք վերմակներով ես ծածկում երեխաներիդ, համբուրում նրանց: Քո համբույրները տաք են ու քնքուշ: Դու ուզում ես, որ նրանք քո տաք համբույրները ավելի շատ սիրեն, քան ձյան մաքուր ու սառը համբույրները: Դու ուզում ես բուժել նրանց ձյան հիվանդությունից:
Բայց ինքդ դեռ չես բուժվել...
Գիշերը ինքդ ես գնում սենյակ, մոտենում պատշգամբի ապակե դռանը: Կարմրած-փայտացած մատներով շոյում ես ապակին, որին կպել են ձյան փաթիլները: Մի պահ տարակուսում ես, հետո քաշում ես սառը բռնակը ու դուրս գալիս պատշգամբ` բոբիկ ու առանց գլխարկի:
Ձյունը դանդաղ թափվում է մազերիդ ու ցրտից կուչ եկած ուսերիդ: Նա ուրախ է քեզ տեսնել: Նա համբուրում է կարմրած այտերդ ու քիթդ: Դու մի բուռ ձյուն ես վերցնում, մոտեցնում շրթունքներիդ: Հետո դնադաղ լեզվի ծայրով փաթիլները մեկ-մեկ կուլ ես տալիս: Սառը, մաքուր, սպասված... Հետո մի պահ մնում ես տեղում` քարացած հաճույքից. դու զգում ես ձյան <<հետհամբույրը>>:
Շատ ուշ ես հիշում, որ ցուրտ է:
Կապտած ձեռքերով փակում ես պատշգամբի ապակե դուռը: Կապտած ոտքերով հազիվ հասնում անկողնուն ու թաղվում տաք վերմակների մեջ: Բայց դեռ զգում ես ձյան <<հետհամբույրը>>, ու հասկանում ես, որ ուզում ես ձյան տակ թաղվել, ոչ թե վերմակների այս <<ծերակույտի>>, որ այսքան տարի շարունակ դատապարտել էր քեզ տաք բանտի:
Դու որոշում ես ըմբոստանալ: Ուզում ես վեր կենալ ու վերադառնալ պատշգամբ:
Բայց հասկանում ես, որ չես կարող...
Առավոտյան կգա բժիշկը ու կասի, որ հիվանդ ես... Թոքաբորոբ...
Բայց դու լավ գիտես, որ Ձյան հիվանդ ես...
Ես ապշած եմ։ Էնքան մաքրություն կար էս ամենի մեջ։ Շնորհակալություն էսքան լավ գրելու համար։)
ОтветитьУдалитьՇնորհակալություն այսքան ջերմ արձագանքի համար:
Удалить