Բարև, Տեր:
Ինչպե՞ս ես:
Ես լավ եմ: Դու քեզնից պատմիր:
Գլո՞ւխդ է ցավում: Ինչո՞ւ:
<<Ասկոֆեն>> խմիր:
Չէ~, բժիշկ չեմ, բայց ասում են, օգնում է:
Գիտե՞ս, ես երբեք դեղեր չեմ ընդունում: Բայց երբեմն, երբ շատ հիվանդ եմ լինում, դառնում եմ փոքրոգի ու ակամայից նայում եմ մայրիկիս պահարանին դրված դեղերով սպիտակ տուփին: Եվ այդ <<շատ հիվանդ եմ>> կոչվում է գլխացավ:
Հասկանում եմ, որ շատ հոգնած ես, գլուխդ է ցավում, բայց ներիր, եկել եմ, ուրեմն պիտի ասեմ:
Հասկանո՞ւմ ես, դպրոցում մեզ շարադրություն են հանձնարարել <<Տուր ինծի, Տեր>> վերնագրով: Այո, այո, դու միանգամայն իրավացի ես. գրականությունից Միսաք Մեծարենց ենք անցնում:
Պարզից էլ պարզ է, որ այս շարադրությամբ մենք ինչ-որ բան պիտի խնդրենք Տիրոջից, այսինքն` քեզնից:
Դու գիտես, որ ես առհասարակ չեմ սիրում խնդրել, այն էլ քեզնից: Ես ինքնավստահ եմ, մի քիչ էլ գոռոզ, չգիտես ինչու ինձ միշտ թվում է, որ ցանկացած խնդիր ինքնուրույն կարող եմ լուծել: Համ էլ լավ ընկերներ ունեմ, որոնք միշտ օգնում են ինձ: Էլ ի՞նչ է հարկավոր մարդուն, որ այլևս ոչինչ չխնդրի կյանքից:
Բայց հասկանո՞ւմ ես, շարադրությունը մնում է շարադրություն: Եթե չգրեմ, ցածր գնահատական կստանամ: Հետո խնդիրներ կունենամ քառորդի վերջում: Մայրիկս դպրոց
կգա, կվիճի ուսուցիչների հետ: Նույնիսկ եթե չվիճի, հաստատ կնյարդայնանա: Հետո նրա գլուխն էլ կցավի: Իսկ երբ իմ մայրիկի գլուխն է ցավում, իմ սիրտն է ցավում, իսկ դրանից <<Ասկոֆենը>> չի օգնում:
Դպրոցում շարադրություն հանձնարարելուց առաջ ուսուցիչները չեն մտածում, որ ես այսօր, գուցե, պարապունքի եմ: Արդեն գիշեր է: Պարապունքս ուշ վերջացրեցի, շատ ուշ հասա քեզ մոտ: Դու հոգնած ես, գլուխդ էլ ցավում է: Էլ ի՞նչ <<շարադրությունային>> խնդրանքներ լսելու ժամանակն է, մանավանդ մի մարդուց, որ սովոր չէ խնդրել:
Արի այսպես անենք: Ես մի երկու բան կհորինեմ շարադրության համար, իսկ դու խնդրանքներս մի կատարի:
Կարո՞ղ եմ սկսել:
Եվ այսպես... Սկասեմ, ինչպես Մեծարենցը:
Հա~, Միսաքին կբարևես:
Չէ~, դա չէ իմ շարադրության խնդրանքը, պարզապես մի քիչ հուզվում եմ և հիմարություններ եմ դուրս տալիս:
Լավ, սկսեմ, թե չէ արդեն ուշ է, իսկ քո գլուխը ցավում է:
Տուր ինծի, Տե~ր... Չէ, շատ բան չեմ խնդրի: Պարզապես տուր ինձ այնքան բարություն, որ երբեք չչարանամ: Բայց բարության հետ տուր ինձ այնքան չարություն, որ ոչ ոք երբեք չօգտվի իմ այդ բարությունից:
Հա~, քիչ էր մնում մոռանայի: Մի քիչ էլ համբերություն տուր: Ես գիտեմ, որ համբերությունը քեզ ես պահել, որ կարողանաս դիմանալ մեր նման դժգոհ ու փնթփնթան արարածներին: Բայց խնդրում եմ, մի քիչ էլ ինձ տուր, որ կարողանամ շարադրությունս ավարտել: Թե չէ կստանամ ցածր գնահատական, քառորդի վերջում խնդիրներ կունենամ, իսկ <<Ասկոֆենը>> սրտի ցավից չի օգնում...
Չէ, լավ եմ, պարզապես մի քիչ հուզվում եմ, դրա համար էլ հիմարություններ եմ դուրս տալիս:
Դե, ես գնամ:
Մի բան էլ... Պետք չէ այս խնդրանքները կատարել: Բայց եթե հանկարծ գլխացավդ մի քիչ թեթևանա, գուցե դու կարողանայիր անել այն, ինչ խնդրեցի քեզ: Իսկ ես խոստանում եմ, որ քիչ թե շատ <<կարգին>> գնահատական կստանամ, որ հետո քեզ նորից չանհանգստացնեմ նման դատարկ <<շարադրությունային>> հարցերով:
Լավ, բարի գիշեր: <<Ասկոֆենն>> էլ չմոռանաս խմել: Ասում են օգնում է, բայց ոչ սրտի ցավից...
Комментариев нет:
Отправить комментарий