понедельник, 28 апреля 2014 г.

Սոնա: չԳրողը


Ես նստած եմ իմ թղթե բանտում և մի անիմաստ, անսկիզբ-անվերջ երգ եմ երգում:
Դու դանդաղ բացում ես թղթե ճռճռան դուռը ու ներս հրում արդեն սառած ապուրով ափսեն:
Կես ժամը մեկ ճաշ ես բերում ինձ, որ հինգ րոպե հետո նորից տանես խոհանոց այդ գրողի տարած ափսեն, որին ես մատով չեմ կպել ու չեմ կպնի:
Չէ, մի անհանգստացիր, ես չեմ զայրանում: Չէ՞ որ դու իմ Առլեկինն ես.. Իմ տխուր Առլեկինը...
Դու ոչ Ծաղրածու ես, ոչ Պիեռո, այլ հենց տխուր Առլիկին, ում զանգուլակները վաղուց արդեն թափվել են գլխով շատ թափահարելուց:
Դու այլևս չես զնգզնգում, դրա համար էլ տխուր ես...
Բայց երբեմն-երբեմն ժպտում ես քո կարմիր, առլեկինային ժպիտով: Ես քո քայլող ժպիտն եմ: Դու նայում ես ինձ ու ժպտում, ու ես ուրախ եմ, որ կարող եմ գոնե կես ժամով երջանկացնել որևէ մեկին:
Բայց հիմա դու զարմանալիորեն դաժան ես վարվում ինձ հետ: Դու խլել ես ինձնից իմ ընկերներին, գրքերը, թատրոնը, դու խլել ես ինձնից իմ աղմուկ-աղաղակը, տեմպո-ռիթմը, իմ կյանքը, ինձ էլ իմ կյանքից ես խլել, պարզապես անհայտացրել ես ինձ իմ խելագար աշխարհից, որտեղ ես հողմապտույտ տեմպով դանդաղ-դանդաղ գժվում էի: Դու փակել ես ինձ այս թղթե զնդանում ու ասում ես՝ Գրի՛ր:
-Գրիր, որ կարդամ, որ դու էլ իմ գրածը կարդաս, որ ծիծաղես ինձ վրա, ասես, որ խելքս թռցրել եմ, ասես, որ վաղուց գիտես, որ խելքս թռցրել եմ, ես էլ ասեմ, որ դու լացկան, ռոմանտիկ աղջիկ ես, դու սուտ նեղանաս ինձնից, ու այդ նեղացկոտությունից թշերիդ փոսիկներ առաջանան, ու ես ծիծաղեմ: Հասկացիր, ես պիտի ծիծաղեմ, ես Առլեկին եմ, ես պիտի ծիծաղեմ:
Բայց ես... Ես չեմ գրում: Ոչ մի տող: Թեև իմ բանտը թղթե է, այստեղ ամենուր կարելի է գրել՝ պատերին, հատակին, առաստաղին, չեղած պատուհանի չեղած պատուհանագոգին. գրիր ամեն տեղ՝ամեն ինչի մասին: Բայց ես չեմ գրում:
Դու կես ժամը մեկ ինձ սառած ապուր ես բերում ու աչքի պոչով ստուգում պատերի սպիտակությունը:
Իսկ ես ժպտում եմ քեզ, իմ կարմիր Առլեկին: Ես քո առլեկինային կարմիր շրթներկն եմ քսում իմ կոպերին, ու ժպտում քեզ իմ անկոպ շուրթերով:
Դու չգիտես ու չպիտի իմանաս: Ես ջախջախված եմ: Ոչնչացված: Տապալված: Ու դա ինձ դուր է գալիս: Այս ծուղակը, որի մեջ ընկել եմ, գրելու այս անհրաժեշտությունն ու անկարողությունը, հիվանդագին, գժված կյանքից պոկվելու ստիպվծությունը մի տեսակ հանգստություն են ներշնչում ինձ: Կյանքումս առաջին անգամ հանգիստ եմ: Ու դա մահվան պես է՝ սառը ու փափուկ:
Ես ջախջախված եմ, ու ոչինչ չեմ անում՝ այս վիճակից ազատվելու, դուրս պրծնելու համար:
Դրա համար էլ ոչինչ չեմ գրում:
Բայց դու չպիտի իմանաս այդ մասին: Ես պատասխանատու եմ քեզ համար: Դու բանտարկել ես ինձ, նշանակում է՝ սիրում ես, կամ գոնե ընտելացել ես, իսկ ես, ուզած թե չուզած, պատասխանատու եմ նրանց համար, ում ընտելացրել եմ:
Դա ես չեմ ասել: Դա շատ ավելի խելացի մարդ է ասել, ում ես շատ եմ սիրում ու մի քիչ էլ ընտելացել եմ: Ափսոս, նա չգիտի այդ մասին, թե չէ ստիպված կլիներ պատասխանատու լինել ինձ համար:
Արի գրեմ պատին, քո այս կարմիր շրթներկով գրեմ: Գրեմ ՑՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ: Ու դու ինձ բաց թողնես: Ու դու ծիծաղես ինձ վրա: Ու ես լուռ ժպտալով թողնեմ-հեռանամ՝ առանց փորձելու իմ ջախջախվածությունը հերքել:
Ես դանդաղ դուրս եմ սողում խաղի քո կանոններից ու հողմապտույտ արագությամբ վերադառնում հանապազօրյա գժությանը: Ես մահանում եմ, մահանում եմ ավելի արագ, քան ինձ թվում էր առաջ: Բայց այդ մահվան մեջ մի նոր կյանք կա՝ կյանք, որտեղ դու ես բանտարկված իմ այդ թղթե զնդանում, իսկ ես քեզ հետ եմ՝ ինքնակամ գերի, ու մենք գրում ենք պատերին քո այդ կարմիր շրթներկով, ու դու արդեն Առլեկին չես ու պարտավոր չես ծիծաղել, ես էլ պատախանատու չեմ ոչ քեզ համար, ոչ էլ իմ...
Автор: на Комментариев нет:
Ярлыки:
Подписаться на: Сообщения (Atom)

Я так думаю


Творческий подход
Это только окружающим кажется, что кто-то в чём-то соврал. Никто же не называет писателе лжецами, потому что это творческий процесс, требующий недюжинной фантазии и нестандартного мышления. И если какие-то бытовые моменты приукрасить забавными штрихами, то это не ложь и не манипуляция, это просто стиль жизни, который, к сожалению, не всегда понятен окружающим.

Пройти тест "Обман или фантазия?"

Возраст?


Состояние души

Молодость, зрелость — это всё возрастные категории. Вам ближе теория, что человек молод душой, а не телом. Увы, телесная оболочка изнашивается быстрее, чем жажда жизни и оптимистичный подход ко всем неурядицам и проискам судьбы. Идеальная старость — это путешествия, прыжки с парашютом и тусовки с теми, кто тебе интересен, а не с кем положено по возрасту. Достаточно посмотреть на новости, где такие люди представлены как уникумы… И вы ничем не хуже!

Пройти тест "Что такое молодость?"

Какой цвет у светофора?


Жёлтый
В зависимости от ситуации, сегодня вы можете быть легки на подъём, а завтра вас с места не сдвинешь. Для активных действий должно сложиться много факторов, чтобы вы решились на движение, но если уж всё сойдётся, то вы включитесь с увлечением и задором. С удовольствием поможете, если ваши собственные ресурсы это позволяют. Вы чётко знаете, когда можно рискнуть, а когда стоит остановиться. Поэтому в вашей компании и отдых, и работа проходят одинаково успешно.

Пройти тест "Какой цвет у светофора?"

Судьба? А что с ней делать?


Судьба
Самое важное в вашей жизни — это вы, поэтому все силы необходимо направлять на то, чтобы чувствовать радости этой самой жизни и быть счастливой. Но подковать судьбу непросто, потому что начинать надо с себя, работая над собственной личностью и днём, и ночью, постепенно, шаг за шагом, приближаясь к гармонии с окружающим миром, каким бы несовершенным он ни был.

Пройти тест "Кого подковать?"

В каком мире я живу?


В обыденном мире

Вам не откажешь в трезвом взгляде на происходящее. И людей вы оцениваете по мере своих возможностей точно, и в различных ситуациях видите и преимущества, и недостатки для себя. Порой позволяете себе расслабиться и надеть розовые очки, но также быстро от них избавляетесь, так как мир перестаёт восприниматься адекватно, что вызывает определённый дискомфорт.

Пройти тест "В каком мире вы живёте?"