пятница, 19 июля 2013 г.

Սոֆի: Օճառի չափ...


Կան մարդիկ, ովքեր սառը ջրով են լողանում:
Կան մարդիկ, ովքեր սիրում են եփվել լոգարանում:
Իմ ցնցուղը գոլ է: Ջրի կաթիլները հերթով գլորվում են ուսերիցս ներքև: Տեսնես ի՞նչ են մտածում՝ լոգարանի սառնությանն ու կոպտությանը բախվելիս...
Օճառը ուզում է դուրս պրծնել ձեռքերիցս: Նրան համարյա հաջողվում է այդ: Բայց ես բռնում եմ այն օդում ու անխնա քսում մաշկիս:
Այն մարդը, ով առաջինն է հորինել սպունգը, երևի շատ չար մարդ է եղել: Նա չէր ուզում, որ մարդիկ հպվեն օճառի ողորկ մակերևույթին, դրա համար էլ հորինեց այդ փափուկ ծակծկված գործիքը: Եվ արդեն քանի տարի է մարդկությունը հնազանդվում է նրա հնարամիտ չարությանը: Բայց ես այսօր անհնազանդ եմ...
Մի պահ կատաղում եմ: Ծակոկտկեն սրտումս կուտակված ագրեսիան թափում եմ մաշկիս և օճառի վրա: Վերև-ներքև... Ես այսօր վերջնականապես պիտի ազատվեմ այդ կեղտից...
Օճառը մարմինս դարձնում է չափից դուրս նուրբ ու հարթ: Մի կողմ եմ դնում այն և մատների ծայրերով սկսում եմ լվանալ ինձ: Օճառոտված մատներս սահում են օճառապատ մաշկով: Ի՜նչ քնքուշ է օճառը: Ափսոս նա չկարողացավ այդքան քնքուշ լինել...
Ամեն անգամ, երբ դիպչում էր ինձ, մաշկիս մնում էին նրա մատնահեթքերը՝ կապույտ: Ու ամեն անգամ, երբ լոգարանում զննում էի մարմինս ու հաշվում կապտուկների թիվը, մեջս ինչ-որ բան ըմբոստանում էր: Ասում էի նրան այդ մասին: Իսկ նա անդադար կրկնում էր.
-Դու պետք է ինձ ընդունես այնպիսին, ինչպիսին ես կամ: Թե չէ էլ ի՞նչ սիրո մասին է խոսքը:
Ես էլ չէի հասկանում, այդ ի՞նչ սիրո մասին է խոսքը, չէ՞ որ նա չէր բարեհաճել անգամ խոստովանել ինձ իր զգացմունքների մասին: Բայց միևնույն է, այնպես էր ստացվել, որ մեր դուետում հարմարվողը, հանդուրժողը, տանողը, ներողը և ներողություն խնդրողը ես էի:
Նա մի անտանելի սովորություն ուներ: Անսպասելի մտնում էր սենյակ, կողպում էր դուռը և սկսում ճղել շորերս: Ես հասկանում էի, ինչ է լինելու հետո, և ինչ-որ մազոխիստական հաճույքով էի սպասում այդ հետոյին /դա էլ էր շատ կոպիտ անում/, բայց շորերս ափսոս էին: Այսպես մի անգամ պատռեց սիրածս զգեստը: Ես ջղայնացա: Որոշեցի թույլ չտալ, որ գա հետոն, այլ միանգամից սկսել լուրջ խոսակցությունը, որը պլանավորել էի դեռ ամենասկզբում:
Նա ջղայնացավ: Որոշեց պատժել ինձ: Ապտակեց: Հետո երկու շաբաթ ինձ չէր նայում: Գիտեր, որ տանջվում եմ:
Ես էլ գիտեի, որ տանջվում եմ, բայց այ ինչու՝ չգիտեի:
Շատ էր սիրում, երբ ես ներողություն էի խնդրում: Սիրում էր ստորացնել ինձ: Կարծես դա նրան ավելի մեծ հաճույք էր պատճառում, քան այն, ինչ պիտի լիներ իմ նվաստացումից հետո: Այս անգամ էլ այդպես եղավ: Երկար ներողություն էի խնդրում, անգամ ծնկի իջա:
Նա շարունակում էր փքվել: Թանկացնում էր իրեն:
Հանկարծ մի բան ճտաց հոգուս խորքում: Հիշեցի մանկական երզանքիս մասին՝ հանդիպել արքայազնի՝ կարևոր չէ, սպիտակ նժույգով, թե առանց դրա, միայն թե կիրթ և նուրբ լինի: Հասկացա, որ սա իմ երազանքը չէր և երբեք չի դառնա: Մտածեցի՝ գրողը քեզ տանի, անինքնասեր ապո՛ւշ: Եվ գրողը ինձ տարավ: Տարավ հեռու-հեռո՜ւ:
Նա այլևս չտեսավ ինձ:
Ու հիմա կատաղությունից կարմրած՝ հոգուս ծակոտկեներում կուտակված ագրեսիան օճառոտված մատներիս ծայրերից թափում եմ օճառապատ մարմնիս վրա:
Ես պետք է ջնջեմ այդ անիծյալ մատնահետքերը մարմնիս և հոգուս մակերևույթից:
Տաք ջուրը վերջանում է, և ստիպված եմ լինում ինքնամաքրման պրոցեսն ավարտել սառը ջրով: Հետո փաթաթվում եմ սրբիչի մեջ և սկսում ճզմել մազերս: Մատներիս ծայրերին դեռ մի քիչ օճառ կա, մի քիչ օճառային քնքշություն:
Ու հանկարծ մի չափից դուրս ամոքիչ միտք է անցնում ուղեղիս ծակոտկեներով...
Փաստորեն նա մի օճառի խելք էլ չուներ...

среда, 17 июля 2013 г.

Էտյուդ: Երազանքի տերը


Մեռնելը հեշտ է, ապրելն է դժվար...
Սպանելը հեշտ է, ներելն է դժվար...
Սա անքակտելի ճշմարտություն է, որը վախեցնում է մարդկանց և ստիպում ընտրել չարության ուղին: Կամ ճանապարհը, թող շատ պաթետիկ չհնչի: Որովհետև ամեն ինչ չափից դուրս պարզ է:
Դժվարությունը ստիպում է մեզ...
Չէ, չի ստիպում: Այս աշխարհում ոչինչ չի կարող ստիպել մեզ փոխել արդեն ընդունված որոշումը, պարզապես երբեմն մեզ հուշում են, որ մենք ճիշտ ընտրություն կատարենք:
Բարի լինելը հեշտ չէ: Ընտրում ենք չարը: Ճիշտ որոշում է:
Չէ, իրականում դժվար չէ՜: Իրականում չարից խուսափելը հեշտ է, իսկ բռնությունից հրաժարվելը ավելի հեշտ... Պարզապես սպանությունից առաջ փակիր աչքերդ և փորձիր պատկերացնել՝ ում ես դու սպանում:
Երկու աչք, երկու ականջ, քիթ, բերան, միշտ սոված ստամոքս, միշտ անհանգիստ սիրտ՝ ոչ այնքան մեծ, որքան ստամոքսը, և մի երազանք՝ ավելի լավը լինելու, որը հաճախ մնում է միայն երազանք:
Փակիր աչքերդ, Մարդասպան, ու փորձիր հիշել...
Կրոնը մեզ հանդուրժողականություն և համեստություն էր սովորեցնում:
Հանդուրժողականությունը ամբողջ կյանքում այդպես էլ չսովորեցինք, որովհետև դա սովորելու կամ սովորեցնելու բան չի, դա, ինչպես ասում են, մեջից պիտի լինի:
Իսկ համեստությունը... Համեստությունը գյուտ չէ: Համեստությունը տառապանք է...
Մենք դա շատ շուտ ենք հասկանում ու հրաժարվում ենք դրանից: Հետո էլ տանջվում ենք խղճի խայթերից:
Չէ, իրականում խղճի խայթերից չենք տանջվում: Առհասարակ խիղճը չի տանջում: Խիղճը միայն ճշմարտությունն է մատնանշում: Իսկ տանջվում ենք մենք ինքներս, տանջվում ենք անհամեստությունից՝ սեփական սխալը նկատելու:
Ցանկացած բարեկիրթ երիտասարդ մանկուց գիտի, որ իսկական ջենթլմենը նա չէ, ով չի թափի աղը սփռոցին, այլ նա է, ով չի նկատի՝ ինչպես դա արեց իր հարևանը: Այդ դեպքում ինչո՞ւ այդ նույն կանոնը ընդունելի չէ սեփական վերքերին աղ թափելու պարագայում:
Ինքնախարազանումը նույնպես խրախուսվում է: Բայց վերջին հաշվով դա մի նույնպիսի անհամեստություն է, ինչպես կույրի հետևից բղավելը. ,,Տեսե՜ք, կույր է,,: Ու մենք տանջվում-տառապում ենք անհամեստությունից, մանավանդ այն խիստ անհամեստ մտքից, որ մենք իրոք կարող ենք տանջվել:
Սեփական վերքերին անընդհատ աղ լցնելուց էլ ծնվում է չարությունը, որից իրականում այնքան հեշտ է ազատվել:
Պարզապես փորձիր հիշել, մարդասպան:
Երկու աչք, երկու ականջ, քիթ, բերան, միշտ սոված ստամոքս, միշտ անհանգիստ սիրտ: Րոպե առաջ դու նրան էիր պատկերացնում, նրան, ում րոպե հետո կսպանես: Բայց հիմա ինչ-որ բան փոխվել է: Ախր նա այնքան նման է քեզ:
Հիշիր, մարդասպան, հիշիր ինքդ քեզ:
Երկու աչք... երկու ականջ... քիթ, բերան... միշտ սոված ստամոքս... փոքրիկ սիրտ... ու մեծ երազանք... ավելի լավը լինելու... որը այդպես էլ միայն երազանք մնաց... անիրագործելի... անհնարին... չափից դուրս ուտոպիական... չափից դուրս միամիտ...այսինքն՝ ոտքից գլուխ երազանք...
Երբեք ոչ ոք չի երազում վատը լինել: Ուզենք, թե չուզենք, մենք լավն ենք ուզում...
Փոքր ժամանակ ասում էիր, որ ուզում ես բժիշկ դառնալ, մարդկանց ավելի առողջ դարձնել:
Հետո՝ ուսուցիչ, մարդկանց ավելի խելացի դարձնել:
Հետո՝ դերասան, մարդկանց ավելի ուրախ դարձնել:
Հետո՝ փաստաբան, մարդկանց ավելի վստահ դարձնել:
Հետո՝...... մարդասպա՞ն....
Ի՞նչ կա որ:
Երկու ականջ, երկու աչք, քիթ, բերան, ստամոքս, սիրտ, երազանք: Այդ ամենը շատ հանգիստ կարող է և չլինել: Աշխարհում ընդհանրապես կարող են չլինել աչքերն ու ականջները: Աշխարհն առանց ստամոքսի էլ շատ հանգիստ կապրի: Մարդկային սիրտն էլ բավարար պայման չէ, մարդկային անսրտությունը ներելու համար:
Միայն թե...
Մարդասպանի թիվ մեկ խնդիրը. իսկ ի՞նչ անել երազանքի հետ:
Դու կարող ես կառուցել մի մեեեեծ տապան, սեփական ձեռքերով պտտել ջրհեղեղածին ծորակը և մարդկանց հուսալի ապահովությունից դուրս թողնել: Բայց ի՞նչ անել երազանքի հետ: Դու կարող ես փրկել կապիկի աչքերը, կոկորդիլոսի բերանը և շան սիրտը: Բայց այ քեզ բա՜ն: Երազանքը միայն մարդու հետ կփրկվի:
Մի անգամ էլ մտածիր:
Երկու աչք, քիթ, բերան, երազանք, սիրտ... կարծես ականջները մոռացար....
Ախր մենք այստեղ աչք ու ականջ հաշվելուվ չենք զբաղվում: Մենք չարությունից ենք փորձում ազատվել: Մենք բռնությունից ենք փախչում:
Սիրտ, ստամոքս... երազանք... Ահա հարցի պատասխանը:
Դու հիմա տեսար վերջին մարդու աչքերն ու բերանը: Նրա բերանը, ով գոռում է.
-Աստված, ինչի՞ համար:
Նրա, ով վերջինը լինելով, երբեք չի տեսնի առաջինին:
Նրա, ում հետ կմեռնի իր և մարդկության վերջին երազանքը:
Նրա, ում հետ կմեռնի և քո երազանքը՝ ավելի լավը լինելու: Այնքան հնարավոր... այնքան հավանական... այնքան հասանելի....
Բացիր աչքերդ, մարդասպան... ու խոստովանիր, որ չես երազել այսպիսի ապագայի մասին: Իսկ որ չես երազել, էլ ի՞նչ ես անում այստեղ: Թաքցրու քո զենքերը:
Ջրհեղեղը հետաձգվում է:
Իսկ դա նշանակում է, որ մենք դեռ ժամանակ ունենք մի քիչ ավելի լավը դառնալու...

Я так думаю


Творческий подход
Это только окружающим кажется, что кто-то в чём-то соврал. Никто же не называет писателе лжецами, потому что это творческий процесс, требующий недюжинной фантазии и нестандартного мышления. И если какие-то бытовые моменты приукрасить забавными штрихами, то это не ложь и не манипуляция, это просто стиль жизни, который, к сожалению, не всегда понятен окружающим.

Пройти тест "Обман или фантазия?"

Возраст?


Состояние души

Молодость, зрелость — это всё возрастные категории. Вам ближе теория, что человек молод душой, а не телом. Увы, телесная оболочка изнашивается быстрее, чем жажда жизни и оптимистичный подход ко всем неурядицам и проискам судьбы. Идеальная старость — это путешествия, прыжки с парашютом и тусовки с теми, кто тебе интересен, а не с кем положено по возрасту. Достаточно посмотреть на новости, где такие люди представлены как уникумы… И вы ничем не хуже!

Пройти тест "Что такое молодость?"

Какой цвет у светофора?


Жёлтый
В зависимости от ситуации, сегодня вы можете быть легки на подъём, а завтра вас с места не сдвинешь. Для активных действий должно сложиться много факторов, чтобы вы решились на движение, но если уж всё сойдётся, то вы включитесь с увлечением и задором. С удовольствием поможете, если ваши собственные ресурсы это позволяют. Вы чётко знаете, когда можно рискнуть, а когда стоит остановиться. Поэтому в вашей компании и отдых, и работа проходят одинаково успешно.

Пройти тест "Какой цвет у светофора?"

Судьба? А что с ней делать?


Судьба
Самое важное в вашей жизни — это вы, поэтому все силы необходимо направлять на то, чтобы чувствовать радости этой самой жизни и быть счастливой. Но подковать судьбу непросто, потому что начинать надо с себя, работая над собственной личностью и днём, и ночью, постепенно, шаг за шагом, приближаясь к гармонии с окружающим миром, каким бы несовершенным он ни был.

Пройти тест "Кого подковать?"

В каком мире я живу?


В обыденном мире

Вам не откажешь в трезвом взгляде на происходящее. И людей вы оцениваете по мере своих возможностей точно, и в различных ситуациях видите и преимущества, и недостатки для себя. Порой позволяете себе расслабиться и надеть розовые очки, но также быстро от них избавляетесь, так как мир перестаёт восприниматься адекватно, что вызывает определённый дискомфорт.

Пройти тест "В каком мире вы живёте?"