Սոֆի: Մինչև ե՞րբ...

Մարդ կա ելել է շալակն աշխարհի,

Մարդ կա աշխարհն է շալակած տանում...

Մարդիկ շտապում են զբաղեցնել իրենց տեղերը <<աշխարհի շալակին>>:  Այնտեղ հարմար է ու հաճելի: Դիրքդ բարձր է, ու հաճախ ես խաբնվում այդ թվացյալ բարձրությամբ. վերևից աշխարհին նայելիս ակամա կարծում ես, որ բարձր ես ուրիշներից, մասնավորապես նրանցից, ովքեր <<աշխարհն են շալակած տանում>>:
Ու <<աշխարհի շալակին>> իրենց հարմարավետ տեղերը զբաղեցրած ինքնախաբեությամբ զբաղվողների մտքով անգամ չի անցնում, որ այն <<աշխարհը շալակողները>>, ում իրենք բարձրից են նայում, շալակել են ոչ միայն աշխարհը, այլև իրենց: Ու եթե հանկարծ նրանք` նորօրյա ատլանտները, որ ինքնակամ պահում են և երկինքը, և երկիրը, հանկարծ ընկնեն, կընկնեն և իրենք` իրենց հարմարավետ տեղերում բազմած քիթը ցցածները:
Չե՞ք հասկանում այդ: Մի հասկացեք: Բայց մինչև ե՞րբ եք այդպես <<չհասկանալու>>:
 Մինչև ե՞րբ եք լավին արհամարհանքով նայելու` ձեր սեփական անօգնականությունը մոռացության մատնելու համար:
Մինչև ե՞րբ եք ոտնատակ անելու նրան, առանց որի ապրել չեք կարող, քանզի նա է ձեզ շալակած տանում:
Ինչքա՞ն եք թքելու մարդկանց հոգիների մեջ նախանձից, որ նրանք ունեն հոգի, որին կարելի է թքել, իսկ դուք այդ էլ չունեք:
Ի՞նչ եք կարծում, եթե մարդը նրբանկատ է ու ձեզ չի վիրավորում, պետք է նրան վիրավորե՞լ:
Եթե մարդ համեստ է, ուրեմն նրան պետք է անտեսե՞լ:
Եթե մարդ օգնող է, ուրեմն պետք գլխին նստել այնքան, մինչև ողնաշարը կոտրվի՞:
Եթե մարդը խեացի է, ուրեմն պետք է ծաղրե՞լ նրան:
Եթե մարդը յուրահատուկ է, ուրեմն պետք է չարախոսե՞լ նրան:
Ուրախացե~ք, նույնիսկ ամենատաղանդավոր ծաղրածուն չի կարողանա կրկնօրինակել ձեզ, որովհետև դուք օրինակ չեք, որ ձեզ կարողանան կրկնօրինակել: Ուրախացե~ք...
Լավ, մինչև ե՞րբ: Ի՞նչ եք ուզում: Որ նրբանկատ մարդիկ ձեզ պես կոպիտ ու անտա՞շ դառնան: Որ համեստ մարդիկ դառնան անամո՞թ: Իսկ օգնող մարդիկ ի՞նչ կդառնան. երդվյալ էգոի՞ստ:
Ի՞նչ եք անելու, եթե բոլոր <<աշխարհ շալակողները>> հոգնեն ձեր արհամարհանքից, թքեն իրենց վեհ գաղափարների վրա ու հերթով <<ելնեն շալակն աշխարհի>>: Ախր ո՞վ է ձեզ այդ ժամանակ շալակելու-տանելու: Անհավանական կլինի, եթե ձեզանից մեկը հանկարծ զոհաբերի իր բարձր ու հարմարվետ տեղը ու իջնի ներքև` միայնակ <<աշխարհ շալակելու>>, իսկ աշխարհի հետ նաև անշնորհք ու անշնորհակալ մի մարդկություն...

Սոֆի: Ներում եմ... ստիպված...

 Ներել....
 Չմոռանալ, բայց ներել...
Պայթել վրեժխնդրության զգացումից, բայց ներել...
Ասել. <<Ներում եմ>>, բայց մտածել. <<Գրո~ղը քեզ տանի>>....
Քո կարծիքով` դա թուլությո՞ւն է` ներելը: Գիտես, համամիտ եմ քեզ հետ: Անընդհատ ներել, զոհաբերել սեփական արժանապատվությունը, զգացմունքները, սեփական ամեն ինչը, և հանուն ինչի՞... Նրա, որ նորի՞ց կրկնվի, որ նորից ցա՞վ պատճառեն քեզ, որ նորից ստիպեն հեծկլտալ զայրույթից և հոգու խորքում աղի արցունքնե՞ր կուլ տալ: Իսկ առերես ժպտալ տխուր ու լուսավոր մի ժպիտով, որ միայն պոետներին է սազում, ու կմկմալ. <<Ոչինչ, ներում եմ>>: Հետո նորից.
 - Ներում եմ...
 - Ոչինչ...
 - Անցած լինի...
 - Մոռացիր, ես արդեն վաղուց մոռացել եմ...
Եվ այդպես շարունակ, մինչև քեզ ցավ պատճառողը մոռանա նույնիսկ ներողություն խնդրել ու քեզ զրկի ներելու այդ չնչին ու կասկածելի հաճույքից: Ու դու մնում ես քո վրեժխնդրության հետ մեն-մենակ....
Ախր ինչի՞ համար: Ի՞նչ ես ուզում ապացուցել: Որ մարդասիրության ճանապարհո՞վ ես գնում: Սիրելիս, այսպես դու մարդասիրության չես հասնի, ավելին ասեմ, նույնիսկ մի տարրական եսասիրության չես հասնի, որին արդեն վաղուց հասել են բոլորը:
Դե կուլ տուր արցունքներդ, խեղդիր ինքդ քեզ բարձով, որ ծնողները հարևան սենյակում չլսեն քո անեծքները: Այսպես լավ է, չէ՞: Ներել ու նորից ոտնատակ արվել: Հասկացիր, էլ ինչո՞ւ պետք է քեզանից ներողություն խնդրեն, եթե նախօրոք գիտեն, որ ներելու ես:
Վրեժ լուծիր նրանից, ով ցավ պատճառեց քեզ:
Արցո՞ւնք ես կուլ տալիս, թող նա էլ նույն <<ճաշը>> ուտի:
Շնչահե՞ղձ ես լինում. ինչո՞ւ դու, ոչ թե նա:
Բայց մի փորձիր հակառակվել ինքդ քեզ, որովհետև այդ դեպքում ինքդ քեզ երբեք չես ների ու չես էլ հանդգնի ինքդ քեզնից ներողություն խնդրել: Նախ հարցրու քո եսասիրությանը. <<Կարո՞ղ եմ ներել>>: Ու երբ նա ասի` ոչ, իսկ վրեժխնդրությունը կողքից սկսի աղաղակել ցավի ու արցունքի մասին, նայիր նրան, ում ամենից առաջ պետք է լսես` ԻՆՔԴ ՔԵԶ: Ու ինքդ քեզ ասա. <<Դու միայն փորձիր չներես, տես ո~նց եմ խռովելու քեզնից>>: Եվ այդ ժամանակ ասա ինքդ քեզ. <<Դու ստիպում ես ինձ, ու ես ստիպված եմ ներել>>:
Այս գիշեր հանգիստ կքնես, բայց առավոտյան շատ կարևոր գործ ես ունենալու: Եթե չանես այն, վրեժխնդրությունը քեզ կյանում չի ների, իսկ նրա հետ հաշտվելը շատ ավելի դժվար է, քան ցանկացած որևէ մեկի:
Եկար, կանգնեցիր նրա առաջ, ով բազմիցս ցավ է պատճառել քեզ: Նա նայում է քո դեմքին ու չի հասկանում, ի՞նչ ես ուզում նրանից:
Տես, ուր ես հասել. քո դժկամ հայացքից նույնիսկ չեն շփոթվում: Բայց ոչինչ, դու միևնույն է շարունակիր:
 - Գիտե՞ս, դու երեկ ինձ ցավ պատճառեցիր ու նույնիսկ չբարեհաճեցիր ներողություն խնդրել: Բայց ես առանց քո խնդրելու էլ ներում եմ քեզ: Ասեմ, իմանաս, ստիպված եմ քեզ ներել: Ինձ որ մնար, կսպանեի քեզ էլ քո նման բոլոր խոզերին էլ, որ թքում են մարդու հոգու մեջ ու նույնիսկ չեն մտածում այդ կեղտը մաքրելու մասին: Ներված ես, գնա:
Թող ինչ ուզում է, մտածի: Թող մտածի, որ ցնորվել ես, թող մտածի, որ հիմար ես, նույնիսկ` հիստերիկ: Քե՞զ ինչ: Եթե քեզ հետաքրքրում էր նրա կարծիքը, ուրեմն պիտի լռեիր, ինչպես անում էիր միշտ: Եթե բերանդ բացեցիր, ուրեմն չպիտի նայես նրա կարծիքին:
Շատ հնարավոր է, որ հաջորդ օրը այդ մասին իմանան ձեր բոլոր ընդհանուր ծանոթները: Ոմանք կդատապարտեն քեզ, ոմանք էլ քո կողմը կբռնեն, կասեն. <<Դե բավական է, էլի~, ինչքա՞ն կարելի է մարդուն անտեսել: Հետո՞ ինչ, որ նրբանկատ է ու շատ բաներ չի ասում>>:
Ու անպայման կգտնվի մեկը, հավանաբար կին կամ աղջիկ /աղջիկները ավելի լավ են ցավ պատճառում, քան տղաները/, ով կգա քեզ մոտ, քմծիծաղ կտա ու հեգնական ժպիտը դեմքին կասի. <<Միևնույն է, ոչինչ չի փոխվել: Չէ՞ որ քեզ կարելի է ստիպել, որ նույնիսկ ներես: Տեսնո՞ւմ ես, որքան թույլ ես դու>>:
Իմացիր, այս դեպքում էլ հաղթողը դու ես: Ո՞վ է ստիպել քեզ ներել: Դու ինքդ, հիշո՞ւմ ես:
Այ այս ժամանակ է, որ պիտի հասկանաս, որ քեզ հրահանգներ տվողը միայն մեկը պիտի լինի` ԴՈՒ ԻՆՔԴ: Ու ներում ես դու ոչ թե սուտ մարդասիրությունից դրդված, կամ էլ վրեժխնդիր լինելու անկարողությունից, այլ պարզապես դու այդպես ես ուզում:
Մի բան էլ ասեմ ու հանգիստ թողնեմ քեզ: Ներելը թուլություն չէ: Շատ դժվար է ներել, և թույլ մարդիկ հորինեցին այս սուտը, որ չներեն: Քեզ այսպես ասեմ, չե՞ս կարող ներել` մի ների: Կներես այն ժամանակ, երբ կարողանաս: Իսկ քանի դեռ չես կարող, ստիպիր քեզ ներել ու հասկացիր, որ դու ես քեզ ստիպել, ուրիշ ոչ ոք...

Сона. Мой русский друг. /задание олимпиады в Доме Москвы/

Пролог.
Открываю глаза. Утро. Воскресенье. Скучно...
По выходным я умираю со скуки. Действительно, что делать утром выходного дня? В школу идти не надо, на работу пойду во второй половине дня. Что же делать? Можно, конечно, поваляться еще пару часиков, но что-то подсказывает мне, что заснуть я так и не смогу.
Медленно натягиваю джинсы и футболку, постоянно повторяя про себя: "Аптека, улица, фонарь". Босые ноги мерзнут на холодном паркете, и я вспоминаю, что когда-то, очень давно, люди придумали носки.
"Ночь, ледяная рябь канала... И повторится все, как встарь... Ночь, ледяная рябь канала... Аптека, улица, фонарь..." Никак не забыть эти строки.Интересно, почему? Может потому, что делать нечего?
Поворачиваю ручку крана, открываю воду. "Ночь, ледяная струйка крана..." Ну какой из меня поэт? Вода холодная. Я тут же просыпаюсь и вспоминаю... Как я могла забыть?! Там, в моем компьютере, меня ждут...
Устраиваюсь поудобнее на низкой неудобной табуретке и включаю старенький "пентиум". Экран медленно зажигает дружелюбное Welcome моего устаревшего WindowsXP. Одна за другой загораются зеленые точки на модеме...

Часть 1.
Интернет - лучший друг человека в двадцать первом веке, особенно если вы - подросток.
Больше всего подростки любят чаты и социальные сети. (Дорогие умные ребята, если вы случайно прочитали мое сомнительное сочинение (хотя сочинение - это сильно сказано) и не согласны со мной, знайте, что я выражаю свое субъективное мнение. Можете не соглашаться на здоровье).  Здесь мы общаемся с людьми, которых, возможно, ни разу не видели. У меня, например, много русских "друзей" ( то есть юзеров в "Списке друзей"). Все они сами "пригласили меня дружить" (еще один сомнительный интернет-термин). Может потому, что им понравились мои скачанные из интернета фотографии, или списанные из блогов статусы. Может просто смешной никнейм (псевдоним) пришелся по душе. Они меня не знают, но все же им интересно, они хотят меня понять. Я тоже изо всех сил стараюсь их понять. Изучаю их группы, читаю их блоги, слушаю загруженную ими музыку. Иногда мы даже переписываемся.
-Привет))) (скобки обязательны, они обозначают улыбку).
-Привет)
-Как дела??? (три вопросительных знака - ему очень интересно).
-Норм. (дурацкое сокращение для того, чтобы ему не было скучно).
-У меня тож (еще одно дурацкое сокращение).
...И все, на этом разговор кончается.
Вот такие мы "друзья".
"Ночь, ледяная струйка крана,
Треск и мерцание экрана,
Аптека, улица, "друзья"".
Ну какой из меня поэт?


Часть 2.
Признаюсь, у меня нет ни одного русского друга. Настоящего друга.
А каким бы он был?
Глаза голубые, как незабудки. (Никогда не видела незабудки, но почему-то мне кажется, что они голубые, как добрые глаза).
Голубые глаза и широкая душа. Широкая - в прямом смысле этого слова.
Просторная душа: в ней хватит места всем.
Душа, которая любит простор. Она потребует всего сердца от родственной души.
Душа, которая дышит полной грудью и смеется всем сердцем.
А каким будет человек с такой душой?
Честный? Добрый? Смелый?
Нахальный?
А как насчет чувства юмора?
Сдаюсь!
Я не знаю какой он, человек с широкой душой. Но с ним интересно.
Он другой, не такой, как я. Я внимательно слушаю каждое его слово, изучаю живую мимику лица. Вот он закрыл глаза, вот изогнул брови в смешной дуге. Интересно, почему? Что он сейчас чувствует? О чем он думает? Может ему со мной неинтересно?
-Скучно?
-Не-а.
Он немножко небрежный.
Открыл глаза, как незабудки. Такие глаза не забудут.
Опять разговор не клеится.
Ну и что? У него широкая душа, в ней хватит места всем...

Սոնա: Ուժեղներին...

Ես պահանջում եմ գթասրտություն:
Պարտավորվում եմ ներել բոլորին,
Բայց պահանջում եմ խղճահարություն, 
Որպեսզի առանց իմ հուշումների
Դուք զգաք ու տեսնեք ցավը իմ սրտի:

Ինչո՞ւ ես ցավում, այ անառակ սիրտ,
Ի՞նչդ է պակաս այս լի աշխարհում,
Սե՞րն է, հարգա՞նքը, թե՞ ընկերություն...
 - Ես պահանջում եմ գթասրտություն,
Որպեսզի ուժեղը օգնի թույլերին,
Բայց թույլն, իր հերթին, խղճա ուժեղին:
Թե չէ այս դժբախտ ու դառն աշխարհում
Թույլը ուժեղին է իր հոգսը թողնում:
Պայքա~ր ու պայքա~ր, հրե~ր ու սրե~ր,
Էլ կա՞ ժամանակ երջանիկ լինել:
Թե՞ այս աշխարհում խղճահարության
Ես կարժանանամ թուլության համար:

Ես պահանջում եմ գթասրտություն:
Պարտավորվում եմ ներել բոլորին,
Բայց փոխարենը ՄԻ բան եմ խնդրում.
Խնդրում եմ խղճալ և ուժեղներին....

Էտյուդ: Խոսում եմ: /Նախաբան. Նրանք կասեն.../

 


Նրանք չեն լռի...
Այս կյանքում երբեք լռություն չի լինում: Միշտ էլ կլինեն կողմնակի շշուկներ, որոնք ոչ ոքի չեն խանգարում, ու հենց այդ պատճառով էլ երբեք չեն լռում: Այդ շշուկները դադարում են միայն այն ժամանակ, երբ հնչում է հուժկու մի ձայն` այն ձայնը, որ ասելիք ունի և չունի ժամանակ` լռելեւ համար: Երբ հայտնվում է այդ ձայնը, անհետանում են կողմնակի բոլոր շշուկները: Բայց էլ ի՞նչ լռություն, եթե ասելիք կա:
Եթե շարժում կա, կան ոտնաձայններ... Ուրեմն ինչ-որ մեկը ինչ-որ տեղ է շտապում: 
Ես գնում եմ նրանց մոտ, նրանց, ովքեր շշնջում են ու կարծում, որ ոչ ոքի չեն խանգարում: Գնում եմ, որովհետև լռելու համար ժամանակ այլևս չմնաց:
-Մի գնա, - ասում է ներքին ձայնը: - Ո՞ւր ես գնում, ինչո՞ւ, ինչո՞ւ...
-Գնում եմ, որովհետև ժամանակն է` ինչ-որ բան ասելու:
-Եվ ի՞նչ ես ասելու: 
-Ես կասեմ...
Ներքին ձայնն էլ ժամանակ չունի` ժամանակ չունի լսելու համար:
-Կարևոր չէ, ինչ կասես դու: Կարևոր է, ինչ կասեն նրանք, երբ դու ավարտես:
Պետք չէր դանդաղել: Հիմա ես արդեն երկմտում եմ, իսկ վայրկյանները գնո~ւմ են...
<<Եվ ի՞նչ կասեն>>, - ուզում եմ հարցնել ես, բայց ներքին ձայնը չի սպասում ինձ:
-Նրանք կասեն....
Նրանք կասեն, որ ես հիմար եմ:
Իհարկե, նրանց համար նորություն չէ իմ ասածը: Դա բոլորն էլ գիտեն, չնայած ոչ ոք չի ասել այդ բանի մասին: 
Իմանալ այն, ինչի մասին երբեք չի խոսվել, նշանակում է ոչինչ էլ չիմանալ:
Բոլորս էլ ապրում ենք, բայց ո՞վ գիտի` կյանքն ի՞նչ է:
Նրանք չեն լսի ինձ, իսկ եթե լսեն, չեն հասկանա: Բայց չեն էլ դատապարտի, կխղճան: Պարզապես կկարծեն, որ խելագարվել եմ:
-Ոչ, դու հիմար ես, - շարունակում է ներքին ձայնը: - Միայն հիմարը կասի այն, ինչ ոչ ոք չի հասկանա: Միայն հիմարը կանի այն, ինչի համար նրան լոկ կխղճան, բայց ամենևին էլ չեն հասկանա: Դե ընտրիր. հիմա՞ր ես, թե՞ իսկապես խելագար:
-Իսկ ո՞վ է խելացի այս կյանքում:
-Նրանք, ովքեր լռում են: Նրանք գիտեն, որ իրենց չեն լսի, չեն հասկանա, և լռում են: Ու դա շատ ճիշտ է:
-Էլ ո՞ւմ է պետք նրանց <<խելքը>>, եթե նրանք միայն լռում են: Հարցրու ինքդ քեզ, էլ ի՞նչ ձայն ես դու, նույնիսկ եթե ներքին ձայն ես, եթե պիտի լռես: Եթե չլռես, հիմար դուրս կգաս: Իսկ եթե լռես, չես լինի ձայն, չես լինի ոչինչ: 
-Ես ժամանակ չունեմ, հարցեր տալու, այն էլ ինքս ինձ:
Ժամանա~կ...
Վայրկյաննե~ր, անդարձ վայրկյաննե~ր:
-Ես պիտի գնամ, - ասում եմ ես ներքին ձայնին ու շտապ հեռանում:
...Եթե կան ոտնաձայններ, ուրեմն ինչ-որ մեկը շտապում է: Շշուկները դադարում են, որովհետև մարդիկ կարծում են, որ հենց այդ ոտնաձայններն են ինչ-որ բան ասելու իրենց: Բայց Ասելիքը դեռ չի հայտնվել բարձրախոսի մոտ, և օդից կախվում է մի արտասովոր սպսում: Սպասում - ոտնաձայններ. դարձյալ չկա լռություն...
-Բարև ձեզ, դուք եկա՞ք... Ներեցեք ուշացման համար, հուսով եմ երկար չե՞ք սպասում... Ո՞չ, շատ լավ... Այո՞... ներեցեք ուշացման համար...
Հասկանում եք, ես ասելու բան ունեմ: Գիտեմ, դուք ինձ կլսեք, բայց չեք հասկանա... Հետո գուցե կխղճաք... Կամ էլ կասեք, որ հիմարություններ եմ դուրս տալիս: Այդպես էլ է պատահում... Համաձայն եմ, հիմարություն է... 
Տեսնելով, ավելի ճիշտ` տեսնելուց, որ ինձ ուշադիր լսում են, ես ավելի համարձակ եմ դառնում:
-...Բայց խնդրում եմ, վերջում, երբ ես կավարտեմ, չասեք որ ես <<թատրոն եմ խաղում>>: Որովհետև ես <<թատրոն>> չեմ խաղում, ես խաղում եմ ներկայացում: 
Եվ այսպես, ներկայացումը սկսված է:
Երբ սկսվում է ներկայացումը, բեմում հայտնվում է դերասանը: Եվ դա տրամաբանական է: 
Բայց այս անգամ այլ կերպ է լինելու: Ներկայացումը սկսվել է, իսկ դերասանն անհայտանում է...


Կարևորն այն է, ինչ կասեն նրանք: Բայց նրանք ոչինչ չեն ասում. վերջապես լռություն է...

Ари. Маме (с 8-ым марта)

Бегу, бегу, спешу, спешу,
И не хватает мне дыханья.
Что б ни случилось - напишу.
Довольно было ожиданья.
Вы ждали день, Вы ждали два,
И дождались уже едва ли,
И вот настал тот день, когда
Цветы из шкафа мы достали.
Огромные букеты роз,
Гвоздики, астры и тюльпаны.
А помните букеты слез,
Что мы однажды Вам нарвали?
Я знаю, что идея недурна,
Слезу любви и счастья если б выбирали,
Но только как печали я нашла
Слезу, которую Вы с  кротостью приняли?


Я замечталась, опоздаю я,
Опаздываю, уже опоздала.
Прошел уже тот день, когда
Букеты я из шкафа доставала.
Ну что ж теперь?
Пускай же каждый день
Весны, любви и Вашим днем пребудет,
И не посмеет больше грусти тень
Коснуться праздника счастливых поцелуев.


А я Вам в дар букет преподношу,
Букет из слов, который собрала я.
Любви и счастия слова я напишу,
А грусть... позвольте промолчать...
Ее себе я оставляю...


Бегу, бегу, спешу, спешу,
И не хватает мне дыханья,
Что б ни случилось, напишу!
Ловите!
              Я люблю Вас, дорогая!

Софи. Водолазка

Жду кого-то... Кто-то опаздывает... Нервничаю... Смотрю на часы... Опаздывает... Нервничаю... Хочу скоротать время...
Как можно скоротать время? Можно посмотреть телевизор или почитать что-нибудь интересное. Можно позвонить подружке и посплетничать. Можно съесть что-нибудь вкусненькое. А еще можно подождать вместе с братом.
Мой брат тоже ждет. Но, в отличие от меня, он не смотрит на часы, а потому и не нервничает. Время братишка коротает за компьютером. У этого квадратного, точнее прямоугольного, агригат есть удивительная способность: он убивает время так, будто его и не было никогда. Не смейтесь. Можно целую вечность пялится на пестрый экран, даже если там ничего не происходит.
Братишка играет в компьютерные игры на профессиональном уровне. А я, как настоящий профи, сижу и пялюсь на экран: так время летит быстро, и я уже не нервничаю, хотя кто-то продолжает опаздывать.
У братца моего странные привычки. Например, он думает, что если я сижу рядом с ним, он должен непременно что-нибудь сказать, хотя я его вовсе не прошу говорить. А кто просит-то?
О чем нам с братом разговаривать, особенно сейчас, когда я готова взорваться, как рассерженный вулкан.  Но братец все равно говорит. я почти не слушаю его, но смотрю с таким внимательным и умным видом, чтобы он не догадался. Какие-то обновления в компьютерной игре, кто-то из соклановцев придумал какой-то новый сверхмощный прием, а кто-то из клана соперников спер его. Я внимательно смотрю то на экран, то на брата. Смотрю на его губы, которые быстро и плавно двигаются, будто выводят слова красивым почерком. Потом на блестящие глаза: видно он все-таки победил в какой-то дуэли, о которой он только что говорил. Потом мой взгляд скользит по его растрепанным волосам вниз, к шее. И тут я заметила: воротник его водолазки помят.
Нет, не то чтобы я бог весть какая чистюля, но почему-то меня это очень раздражает. Ну неужели нельзя было поправить воротник, после того как надел водолазку? Стоп! А что собственно меня так раздражает-то? Не знаю, но вдруг ловлю себя на мысли, что я больше не жду кого-то, кто опаздывает, но все равно готова извергнуться, как вулкан. И все из-за этой проклятой водолазки.
Стараюсь не смотреть. Смотрю на экран, потом на быстро двигающиеся губы брата. Смотрю, как блестят глаза за очками, как пальцы бегут по клавиатуре. Смотрю на полосатые рукава водолазки. Потом глаза сами собой поднимаются вверх, и я снова натыкаюсь на помятый воротник.
Черт, до чего же он меня бесит!
Брат что-то быстро-быстро говорит.
Может сказать ему, чтобы поправил водолазку?
Да ладно, еще обидится, подумает, что я придираюсь.
Терплю еще несколько секунд. Стараюсь не смотреть на этот раздражающий воротник, но уже не получается.
Кто-то опаздывает. да к черту кого-то! Лишь бы он поправил свой чертов воротник!
В сознании промелькнула спасительная идея: а может самой поправить воротник?
Нет, еще подумает, что я хочу его задушить. Может даже пару приемчиков кунг-фу показать, на мне, конечно.
Нет, лучше не доставать братца. Но смотреть на это?.. Кто-то опаздывает, так что мне приходится сидеть вместе с братом. Интересно, сколько я буду так сидеть? Может час, может два, может вечно. Вечно смотреть на этот мерзкий воротник?! Интересно, а вечно - это долго?
Наверное долго, очень долго. Даже не очень долго, а еще хуже!
Звонок в дверь! Наконец кто-то пришел! Убью его, если еще раз посмеет опоздать!
Странно, я тут же забываю о водолазке брата. хорошо, что все наши проблемы временны, а мы боимся))))))))

Սոնա: Տո~ւր ինծի, Տեր /դպրոցական շարադրություն/

Բարև, Տեր:
Ինչպե՞ս ես:
Ես լավ եմ: Դու քեզնից պատմիր:
Գլո՞ւխդ է ցավում: Ինչո՞ւ:
<<Ասկոֆեն>> խմիր: 
Չէ~, բժիշկ չեմ, բայց ասում են, օգնում է:
Գիտե՞ս, ես երբեք դեղեր չեմ ընդունում: Բայց երբեմն, երբ շատ հիվանդ եմ լինում, դառնում եմ փոքրոգի ու ակամայից նայում եմ մայրիկիս պահարանին դրված դեղերով սպիտակ տուփին: Եվ այդ <<շատ հիվանդ եմ>> կոչվում է գլխացավ:
Հասկանում եմ, որ շատ հոգնած ես, գլուխդ է ցավում, բայց ներիր, եկել եմ, ուրեմն պիտի ասեմ: 
Հասկանո՞ւմ ես, դպրոցում մեզ շարադրություն են հանձնարարել <<Տուր ինծի, Տեր>> վերնագրով: Այո, այո, դու միանգամայն իրավացի ես. գրականությունից Միսաք Մեծարենց ենք անցնում:
Պարզից էլ պարզ է, որ այս շարադրությամբ մենք ինչ-որ բան պիտի խնդրենք Տիրոջից, այսինքն` քեզնից: 
Դու գիտես, որ ես առհասարակ չեմ սիրում խնդրել, այն էլ քեզնից: Ես ինքնավստահ եմ, մի քիչ էլ գոռոզ, չգիտես ինչու ինձ միշտ թվում է, որ ցանկացած խնդիր ինքնուրույն կարող եմ լուծել: Համ էլ լավ ընկերներ ունեմ, որոնք միշտ օգնում են ինձ: Էլ ի՞նչ է հարկավոր մարդուն, որ այլևս ոչինչ չխնդրի կյանքից:
Բայց հասկանո՞ւմ ես, շարադրությունը մնում է շարադրություն: Եթե չգրեմ, ցածր գնահատական կստանամ: Հետո խնդիրներ կունենամ քառորդի վերջում: Մայրիկս դպրոց 
 կգա, կվիճի ուսուցիչների հետ: Նույնիսկ եթե չվիճի, հաստատ կնյարդայնանա: Հետո նրա գլուխն էլ կցավի: Իսկ երբ իմ մայրիկի գլուխն է ցավում, իմ սիրտն է ցավում, իսկ դրանից <<Ասկոֆենը>> չի օգնում: 
Դպրոցում շարադրություն հանձնարարելուց առաջ ուսուցիչները չեն մտածում, որ ես այսօր, գուցե, պարապունքի եմ: Արդեն գիշեր է: Պարապունքս ուշ վերջացրեցի, շատ ուշ հասա քեզ մոտ: Դու հոգնած ես, գլուխդ էլ ցավում է: Էլ ի՞նչ <<շարադրությունային>> խնդրանքներ լսելու ժամանակն է, մանավանդ մի մարդուց, որ սովոր չէ խնդրել:
Արի այսպես անենք: Ես մի երկու բան կհորինեմ շարադրության համար, իսկ դու խնդրանքներս մի կատարի: 
Կարո՞ղ եմ սկսել:
Եվ այսպես... Սկասեմ, ինչպես Մեծարենցը:
Հա~, Միսաքին կբարևես: 
Չէ~, դա չէ իմ շարադրության խնդրանքը, պարզապես մի քիչ հուզվում եմ և հիմարություններ եմ դուրս տալիս:
Լավ, սկսեմ, թե չէ արդեն ուշ է, իսկ քո գլուխը ցավում է:
Տուր ինծի, Տե~ր... Չէ, շատ բան չեմ խնդրի: Պարզապես տուր ինձ այնքան բարություն, որ երբեք չչարանամ: Բայց բարության հետ տուր ինձ այնքան չարություն, որ ոչ ոք երբեք չօգտվի իմ այդ բարությունից:
Հա~, քիչ էր մնում մոռանայի: Մի քիչ էլ համբերություն տուր: Ես գիտեմ, որ համբերությունը քեզ ես պահել, որ կարողանաս դիմանալ մեր նման դժգոհ ու փնթփնթան արարածներին: Բայց խնդրում եմ, մի քիչ էլ ինձ տուր, որ կարողանամ շարադրությունս ավարտել: Թե չէ կստանամ ցածր գնահատական, քառորդի վերջում խնդիրներ կունենամ, իսկ <<Ասկոֆենը>> սրտի ցավից չի օգնում...
Չէ, լավ եմ, պարզապես մի քիչ հուզվում եմ, դրա համար էլ հիմարություններ եմ դուրս տալիս:
Դե, ես գնամ: 
Մի բան էլ... Պետք չէ այս խնդրանքները կատարել: Բայց եթե հանկարծ գլխացավդ մի քիչ թեթևանա, գուցե դու կարողանայիր անել այն, ինչ խնդրեցի քեզ: Իսկ ես խոստանում եմ, որ քիչ թե շատ <<կարգին>> գնահատական կստանամ, որ հետո քեզ նորից չանհանգստացնեմ նման դատարկ <<շարադրությունային>> հարցերով:
Լավ, բարի գիշեր: <<Ասկոֆենն>> էլ չմոռանաս խմել: Ասում են օգնում է, բայց ոչ սրտի ցավից...