Երկրորդ հնարավորություն տրվում է, այո... Չգիտեմ՝ ով է այն տալիս՝ անսահման հեռու Երկի՞նքը, անչափ մոտ Հող՞ը, թե՞ պարոն Շանսը ինքն է բախում մեր դուռը՝ դրդված անհասկանալի կարեկցանքից կամ ամենասովորական հետաքրքրասիրությունից:
Չգիտեմ...
Գիտեմ միայն, որ եթե շանսը գա, իսկ նա անպայման կգա, պետք չէ նրան բաց թողնել, թե չէ համարեք այլևս երբեք երկրորդ շանս չեք ունենա: Ընդհակառակը, եթե երկու ձեռքով ամուր բռնեք պարոն Շանսին, նա կգա երրորդ անգամ, չորրորդ, գուցե և հինգերորդ...
Ի տարբերություն շատ պարկեշտ օրիորդների, կամ գուցե հենց նրանց պես, պարոն Շանսը սիրում է, երբ նրան բաց չեն թողնում: Երբեմն նա նույնիսկ չափից դուրս ճչան զգեստ է հագնում, որ հանկարծ կողքով չանցնեք: Իրականում նրան նկատելն այնքան էլ դժվար չէ, պարզապես պետք է աչքերը բաց ապրել:
...Վերջերս հասկացա, որ իսկապես մեծացել եմ: Մեծանալ, նշանակում է մի քայլ առաջ գնալ: Եվ ես արեցի այդ քայլը, որ երկու տարի առաջ չկարողացա անել:
Հազարամյակներ ապրող Մարդկության իմաստությունը խտացած է մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ: Պարզապես պետք չէ այն անտեսել, ինչն անում ենք բոլորս: Այստեղ նորից դառնում ենք բաց աչքերով ապրելու քիչ առաջ, քիչ վերև գրված մտքիս:
Երկու տարի առաջ էր, որ երեկոյան կանգնած էի Օպերայի թատրոնի բակում և նայում էի վերև՝ երկնքից իջնող բարակ կաթիլներին: Դա այնքան էլ հաճելի չէր: Անձրևանոց չունեի, և անձրի կաթիլները անխնա քանդում էին սանրվածքս: Բացի այդ ՙՙ սեզոնի մեյմունի պես էի հագնվել, այնպես որ անձրևի կաթիլները միայն վատթարացրին իմ մրսող-դողացող վիճակը: Մեկ-մեկ հայացքս պոկում էի երկնքից ու նայում շուրջս. մարդիկ հանդիպում էին, բարևում միմյանց և թևանցուկ մտնում Օպերայի թատրոն: Իսկ ես դեռ սպասում էի: Վերջապես համբերության բաժակը լցվեց, և որոշեցի զանգել:
-Ջան, ո՞ւր ես:
-Ջան, կներես, էսօր չեմ գա, բայց դու առանց ինձ մտի, ոչինչ, տոմս ունես:
-Լավ, պոկա:
-Պոկա, անուշս:
Ու վերջ...
Մարդիկ հանդիպում էին, բարևում իրար և թևանցուկ մտնում Օպերայի թատրոն: Իսկ ես մենակ էի: Երևի այդ պատճառով էլ վախեցա:
Տարիներ հետո կասեմ ինքս ինձ.
-Ես չեմ վախենում միայնությունից ու չեմ վախենում ամբոխից, բայց ես վախենում եմ նրանից, որ կհայտնվեմ ամբոխի դեմ-դիմաց՝ մենակ:
Այնտեղ ամբոխ չկար, բայց ես մենակ էի:
...Չգնացի:
Երբ տուն եկա, մաման ասեց.
-Дурочка, что ли? Ռոբերտ Ամիրխանյանին էլ ե՞րբ կտեսնես:
Ես հասկանում էի, որ երբեք էլ չեմ տեսնի, բայց արդեն ուշ էր:
Երբ աչքաթող ես անում պարոն Շանսին, այլևս դադարում ես նրան սպասել: Երևի նրանից է, որ համակերպվում ես քո անհաջողության հետ:
Իսկ խորամանկ պարոն Շանսը գալիս է՝ հենց այն պահին, երբ նրան չես սպասում: Երևի հենց դրա համար էլ գալիս է՝ քեզ ստուգելու համար: Եվ այստեղ կարևոր է պատվով տանել փորձությունը:
-Լսե՞լ ես, Ռոբերտ Ամիրխանյանը էսօր մեզ մոտ համերգ է տալու:
-Չէ, ե՞րբ:
-Դրա համար պետք է կայքը կարդալ: Պիտի գնաս գրանցվես, բայց ասում են, արդեն տեղ չկա:
-Դե հասկանալի է: Ես էլ այդ ժամին դասի եմ: Այնպես որ... Не в этот раз.
Նորից не в этот раз?
....
Մաեստրո, ուզում եմ ասել Ձեզ...
Չէ՜, բրավո չէ, բրավոներին Դուք արդեն սովոր եք: Պարզապես ուզում եմ ասել, որ Ձեր դաշնամուրը... Որքան մեղմ եք Դուք կյանքում, այդքան ուժեղ են հարվածում Ձեր դաշնամուրի ստեղները՝ սրտիս զարկերի հետ ունիսոն:
Դուք ասում եք.
-Ես երգում եմ, որովհետև չեմ կարող չերգել:
Ես էլ չեմ կարող... պարզապես իրավունք չունեմ չբռնել պարոն Շանսին, որն եկել է երկրորդ անգամ՝ երկու տարի անց:
Շնորհակալություն...
Շնորհակալություն մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ խտացած հազարամյակներ ապրող Մարդկության իմաստությանը, որը բերեց Արվեստագետին մեր դպրոց, իսկ ինձ՝ այդ դահլիճը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий