Արդեն երկրորդ օրն է, զգուշությամբ եմ դուրս գալիս փողոց: Տանը նստել չեմ կարող, այսպիսինն եմ ծնվել, որ չեմ կարող մի տեղում երկար մնալ: Բայց փողոցն էլ արդեն վտանգավոր է դարձել:
Բառե՜ր, բառե՜ր, վերջ չկա դրանց:
Հիշո՞ւմ եք, երբ փոքր էինք, սև ֆլոմաստերով հյուրասենյակի սպիտակ պաստառներին թաքուն մի ինչ-որ բառ էինք գրում: Գրում էինք վախեցած, զգույշ, որ մայրիկը հանկարծ չտեսնի: Անպայման չէ, որ այդ բառը հայհոյանք լիներ, չէ՜: Դա կարող էր լինել աշխարհի ամենալավ բառը՝ հայրենիք, սեր, մայրիկ, կախված նրանից, թե գրողը (ուղիղ և փոխաբերական իմաստներով) ինչ նախասիրություններ ուներ: Աշխարհի ամենագեղեցիկ բառը՝ գրված սև ֆլոմաստերով հյուրասենյակի սպիտակ պաստառին դառնում է զզվելի մի բան: Ու թեպետ մայրիկը չէր տեսել, ով է արել այդ հանցագործությունը, միանգամից գլխի էր ընկնում, որ մենք ենք. հո հայրիկը չէ՞ր փչացնելու հյուրասենյակի պաստառը, որ ինքը՝ մայրիկը, հետո ամաչի ներս մտնող ամեն հյուրի զարմացած հայացքից: Ու զայրացած մայրիկը բղավում էր. <<Գնա՛ քո սենյակ>>: Իսկ մենք չէինք ուզում, որովհետև <<քո սենյակ>>-ի բոլոր պատերը արդեն վաղուց խազմզած էին:
Ինձ թվում է, եթե մայրիկները չարգելեին իրենց երեխաներին սև ֆլոմաստերով գրել հյուրասենյակի սպիտակ պաստառի վրա, երեխաները հետո չէին լցնի փողոցը բառերով:
<<Լիլիթ+Արման=Սեր>>
<<Ես եղել եմ այստեղ>>
<<Մուտքը բակից>>
<<Գնեք երկու տուփ և երրորդը կստանաք անվճար>>
<<Գորգերի լվացում>>
<<Տնտեսուհիները առաջարկում են իրենց ծառայությունները>>
<Պահանջվում է աշխատող հացի փռում>>
Բառեր ամենուր՝ պատերին, գովազդային վահանակներին, ցուցափեղկերին, շքամուտքերի դռներին: Բայց ամենասարսափելին այն է, որ քաղաքում պատերից, գովազդային վահանակներից, ցուցափեղկերից և շքամուտքերի դռներից բացի ոչինչ չկա: Ուր ուզում ես գնա, մեկ է, նույն բանն է կատարվում. մարդիկ ապրում են, մարդիկ գրում են, մարդիկ գովազդում են կյանքը:
Կամաց-կամաց սովորել եմ չհագնել կարճ շրջազգեստ. ախր այն ահավոր անհարմար է, երբ պետք է մեծ քայլեր անես: Կրունկներից էլ ստիպվծ էի հրաժարվել, բայց այսպես նույնիսկ ավելի լավ է: Այդպես ինձ բոլորովին <<աստիճաններեն դուրս մնացած եմ>> զգում, և դա ինձ դուր է գալիս: Այն օրվանից, երբ հրաժարվեցի բառակյանքից, կյանքս, իսկ ավելի ճիշտ այն, ինչ նրանից մնաց, դարձավ պարզապես անտանելի: Բայց ես տարօրինակ արագ սովորեցի:
Մեծ քայլերով անցնում եմ արդեն մայթերին թափված բառակույտերի վրայով: Օ՜, այս մեկը սև ֆլոմաստերով էր գրված, հաստատ գիտեմ, արդեն մասնագետ եմ:
Հասնում եմ մոտակա խանութին, հացի փոխարեն բառերի մի կույտ գնում, սկսում հոտոտել: Օ՜, բոլորովին թարմ են, ամպագորոգոռ, կշտացնող բառեր: Երկու շաբաթվա ճաշս կլինի:
Քայլելուց աշխատում եմ չտրորել մայթերին թափված բառերը: Ինքս էլ չեմ հասկանում՝ ինչո՞ւ: Ախր բոլորը տրորում են: Բայց ես արդեն երկու օր է, ինչ բոլորի պես չեմ ապրում:
Մի տղա սլացավ կողքովս՝ անխնա տրորելով բառակույտերը.
-Ուռա՜, ես արդեն սեռահասուն եմ: Կենսաբանության գրքում կարդացի:
Մտածում եմ. <<Այ քեզ բա՜ն, արդյո՞ք այդ ճուտիկը գիտի՝ ինչ ասել է սեռ, և այն էլ հասուն: Եթե ինձ հարցնեք, ես էլ չգիտեմ, բայց հաստատ գիտեմ. դրանում ոչ մի լավ բան չկա, հատկապես ուռա՜ բղավելու համար>>:
Քիչ էր մնում տրորեի սև ֆլոմաստերով գրված այն բառը, որ նկատել էի խանութ գնալու ճանապարհին: Պարդոն, ես չէի ուզում ձեզ անհանգստացնել:
Նորից տուն եմ մտնում: Էլի կզբոսնեի, արդեն չեմ վախենում իմ նոր կյանքից և փողոց դուրս գալուց, բայց ստամոքս որերորդ անգամ դավաճանում է ինձ:
-Մա՜մ, ուտելու բան տուր, սոված եմ:
Սեղանին դրված է բառերով լի մի տաք կաթսա: Մոտենում եմ սեղանին ու, ինքս էլ չգիտեմ՝ ինչու, ճակատս հպում կաթսային: Ճակատս միանգամից այրվում է, բայց ես այնքան սոված եմ, որ չեմ նկատում այդ: Բացում եմ կաթսան և հենց ձեռքերով սկսում եմ հանել ու մեկը մյուսի հետևից կերակրափող ուղարկել տաք-տաք բառերը: Չէ՜, ինչքան ուզում ես կեր, միևնույն է, չես կշտանա: Սառնարանից հանում եմ այն թարմ բառակույտը, որ նոր էի գնել: Չէ՜, չի կշտացնում:
Զայրույթից ու սովից սկսում եմ պոկել պատերի պաստառները և ուտել նրանց վրա վաղուց փտող բառերը: Էլի չի օգնում:
Հանկարծ հիշում եմ, որ փողոցն արդեն վաղուց վերածվել է բառաղբանոցի. կարելի է այնտեղ գտնել հագեցնող ինչ-որ բան: Կանգնում եմ պատուհանագոգին ու նայում ներքև. նշան եմ բռնում այնպես, որ ընկնեմ ուղիղ այն բառակույտի մեջ, որտեղ նկատել էի սև ֆլոմաստերով գրված բառը: Մի քայլ, և դեմքիս են տպվում մայթին թափված բառերը: Հենց այսպես՝ բերանով, խժռում եմ դրանք, մինչև սև ֆլոմաստերով բառը չի խցանում կերակրափողս: Սկսում եմ հազալ:
Այդ հազից առաջանում է սարսափելի գլխապտույտ: Մի թռիչքով վերադառնում եմ պատուհանագոգին, մտնում ննջարան և փլվում մահճակալին. այդպիսի թռիչքներից ես շուտ եմ հոգնում:
Հիմա եմ միայն հիշում, որ ճակատս վառվել է տաք կաթսային հպվելուց: Փաստորեն միայն ճակատս չի վնասվել, փեռքերս էլ են դողում, թե՞ ընկնելուց եմ վնասել դրանք:
Ինչ-որ խանգարող առարկա եմ զգում ողնաշարիս բջիջներով: Ջերմաչափ է. քառասուն աստիճա՞ն, մի՞թե ես այդքան հիվանդ եմ: Ասում են, քառասուն աստիճանից մադրիկ սկսում են զառանցել: Բայց ես ինձ լավ եմ զգում, նույնիսկ կարող եմ կարդալ ննջասենյակի պատերին գրված բառերը. ա... ապ... Աստված իմ, ակնոցս մնաց մայթին տպված բառաղբանոցում: Բայց հիմա չեմ գնա նրա հետևից, մի քիչ կհանգստանամ, հետո կգնամ...
Բառեր պատերին, առաստաղին, վերմակին և բարձին: Փորձում եմ կարդալ, բայց չի ստացվում, և դա ինձ բարկացնում է:
Փորձում եմ չփորձել կարդալ առաստաղին գրված բառերը: Բայց այդ էլ չի ստացվում: Կատաղությունից չգիտեմ, ինչ անեմ. փաստորեն ես բոլորովին էլ չէի հրաժարվել նախկին բառակյանքից, փաստորեն այս երկու օրը, որ վախենալով էի փողոց դուրս գալիս, պարզապես խաբում էի ինքս ի՞նձ:
Բայց չէ՞ որ պետք է այս կյանքում լինի մի բան բառերից բացի: Գոնե մի բան:
Լսում եմ սեփական ձայնս և հիշում, որ քառասուն աստիճան ջերմություն ունեցող մարդիկ զառանցում են: Մի՞թե ես զառանցում եմ:
Թքա՛ծ ունեմ: Ես այնքան բարկացած եմ, որ թքած ունեմ ինքս իմ վրա:
Ախր պետք է այս կյանքում մի բան լինի բառերից բացի, մի՛ բան...
Շունչս կտրվում է, հևում եմ:
Հանկարծ լսում եմ ինչ-որ տարօրինակ ձայն, կարծես ինչ-որ մեկը մոտենում է ինձ:
Չէ՜, սիրտս է:
Ահա՜, ասում էի, չէ՞, որ այս կյանքում պետք է մի բան լինի բառերից բացի: Սի՜րտս է:
Ձեռքս դնում եմ կրծքիս: Բաբախում է: Բայց ես միևնույն է դեռ կասկածում եմ: Ուզում եմ տեսնել այն:
Եղունգներով պատռում եմ կուրծքս և հանում սիրտս: Բաբախում է...
Աստված իմ, դագաղում էլ չազատվեցի բառերից: Մի հիմար բանաստեղծ շիրմաքարս կեղտոտեց իր սեփական արտադրության մի բառակույտով՝ փոխարենը պահանջելով բանկային բառերի մի կույտ: Բարեկամներս շատ բառ գիտեն, պայմանավորվեցին:
Комментариев нет:
Отправить комментарий