Սոֆի: Էս անգամ խնձոր չընկավ /իբր հեքիաթ/

Լինում է, չի լինում, կար չկար... Ավելի ճիշտ միշտ էլ կար ու միշտ էլ կլինի մի անտառ: Իսկ ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ Բնապահպանության նախարարությունը որոշեց փոխել անտառի հատակագիծը: Ու այնպես ստացվեց, որ անտառի բնակիչները արթնացան ու չհասկացան, որ իրենց անտառը հիմնովին փոխվել է:

Այդ առավոտ Գայլը գայլի պես սոված էր: Իհարկե անտառում կուշտ ուտելու եկու տարբերակ կա. մեկ Կարմիր գլխարկի թոշակառու Տատիկն է, մեկ էլ էն երեք խոզերն են: Տատիկն էլ, խոզերն էլ շատ համով են, ու այս բարդ իրավիճակում ճակատագրական ընտրություն կատարելու համար Գայլը դիմեց իր վաղեմի ընկերոջը՝ կոպեկին:

Կոպեկն ասեց՝ գնա, Տատիկին տես, համ էլ մուրաբա կուտես:

Գայլը համաձայնեց ու գնաց: Շատ գնաց, թե քիչ գնաց, ինքն էլ չհասկացավ, որ մոլորվել է: Բայց դե մոլորվելիս էլ կարելի է մի տեղ հասնել, ու Գայլը հասավ ինչ-որ տնակի: Ու այ քեզ հրաշք, տնակն ամբողջությամբ քաղցր բլիթներից էր շինված: <<Այ թե Տատիկն էլ տանը լիներ>>, - մտածեց ուրախացած գայլը ու ներս մտավ:

Դու մի ասա, տնակում ապրում էր Չար կախարդը, ով այդ առավոտ Հենզելին ու Հրետելին էր սպասում:

Հենզելի ու Հրետելի համար անտառում մոլորվելը սովորական բան է, բայց այ Կարմիր գլխարկին Մայրիկը միշտ մանրամասն բացատրում է ճանապարհը և անտառային երթևեկության կանոնները: Այս անգամ չօգնեց. Գլխարկն էլ մոլորվեց անտառում: Շատ գնաց, թե քիչ, հանդիպեց Հենզելին ու Հրետելին: Արդեն ուզում էր լաց լինել, բայց Հենզելն ու Հրտելը հանգստացրին ընկերուհուն. իրենց փորձից գիտեին՝ անտառում միևնույն է մի տեղ կհասնես, պարզապես պետք է ճանապարհին սիտակ քարեր նետել կամ գոնե հացի փշուրներ, որ հետո հետդարձի ճանապարհը չկորցնես: Որոշեցին փշուր-փշուր անել Կարմիր գլխարկի կարկանդակները ու առաջ շարժվել:

Գնացին, գնացին, շատ գնացին, թե քիչ, հասան ամուր պարիսպներով ու բաաարձր աշտարակներով մի ամրոցի:

-Կանգնի՛ր, ո՞վ է գալիս, - հնչեց ջղային ձայնը: - Մենք հրացան ունենք:

Հրետելն ասաց.

-Ինձ թվում է՝ սա Նիֆ-Նիֆի ձայնն է:

-Տարօրինակ է, - ասաց Հենզելը, - այդ երբվանի՞ց են խոզուկները ամրոցում բնակվում ու հրացանից կրակում:

Դու մի ասա, Գայլի առաջին հարձակումից հետո երեք խոզուկները որոշեցին ամրոց կառուցել ու հրացան գնել որսորդներից: Դե գիտեք, ապահովությունը առաջին տեղում է:

Երբ Նիֆ-Նիֆը տեսավ, որ իր առջև ոչ թե Գայլն է, այլ Հենզելն ու Հրետելը և Կարմիր գլխարկը, շատ ուրախացավ: Երեխաներին ներս հրավիրեց՝ թեյ խմելու: Փառք աստծո, Գլխարկի զամբյուղում դեռ մնացել է մի քանի կարկանդակ: Իսկ հետո միասին կփորձեն գտնել ճանապարհը:

Դե ինչ, թողնենք մարդիկ հանգիստ թեյ խմեն, մենք էլ տեսենենք՝ ինչ էր անում այդ ընթացքում Կարմիր գլխարկի Տատիկը, ով առավոտվանից սպասում է իր թոռնիկին:

Սպասեց Տատիկը, սպասեց, բայց հետո չհամբերեց ու ոստիկանություն զանգեց: Ոստիկանությունում որոշեցին, որ Սուտլիկ որսկանը պիտի գնա ու գտնի Կարմիր գլխարկին:

Այդ ժամանակ Չար կախարդն էլ էր անհանգստանում: Չար կախարդին հիշո՞ւմ եք, չէ՞: Նա Հենզելին ու Հրետելին էր սպասում, բայց եկավ Գայլը: Մտածեց, որ այսօր կարելի է Գայլին ուտել: Բայց նախ և առաջ որոշեց Գայլի մազերը կտրել: Ասեց, որ ինքը հայտնի ֆրանսիական վարսավիր է, ու որ այսօր անվճար կսպասարկի Գայլին: Գայլն էլ հենց <<անվճար>> բառը լսեց, համաձայնեց:

Չար կախարդը վերցերց մկրատը ու արագ գործի անցավ: Երբ ավարտեց, Գայլը խնդրեց հայելի բերել: Կախարդը բերեց իր կախարդական Հայելին: Հայելին լայն ժպտաց ու ասաց Գայլին.

-Ամբողջ թագվորությունում դու ամենագեղեցիկ արքայադուստրն ես:

Գայլը չհավատաց, մոտեցավ սովորական մի հայելու, տեսավ ինքն իրեն, վախեցավ, փախավ:

Թարսի պես էլ իր փախուստի ճանապարհին Գայլը հանդիպեց Սուտլիկին: Սուտլիկը բարևեց Գայլին: Գայլը նեղացավ, ասեց.

-Ինչո՞ւ չես բղավում՝ գայլեր, գայլեր:

-Իսկ որտե՞ղ են գայլերը, - հարցրեց միամիտ Սուտլիկը. չճանաչեց Գայլին:

Գայլը հասկացավ, որ եթե այսպես շարունակվի, ինքը ամբողջ անտառով մեկ խայտառակ կլինի, ու որոշեց գտնել Կարմիր գլխարկին, որ Գլխարկը հաստատի, որ ինքը Գայլն է:

Այդ ժամանակ Կարմիր գլխարկի Տատիկի նյարդերը չդիմացան, ու որոշեց ինքը գտնի իր թոռնիկին: Դուրս եկավ իր տնակից, գնաց անտառով ու հանդիպեց Գայլին ու Սուտլիկին: Գայլն ասեց.

-Փառքդ շատ, գտանք մեկին, ով ինձ ճանաչում է: Հե՜յ, Տատիկ, դու ինձ գիտես, ասա, որ ես Գայլն եմ:

-Չգիտեմ, - կմկմաց Տատիկը: - Հասկանո՞ւմ ես, երբ Գայլը ինձ կերավ, ես չհասցրեցի կարգին տեսնել նրա դեմքը: Բայց եթե դու ինձ կուլ տաս, ես քեզ հաստատ կասեմ՝ Գայլն ես, թե ոչ:

Գայլը ուրախացավ, մտածեց. <<Ըհը, առավոտվանից նրան եմ փնտրում: Հիմա էլ համ փորս կլցնեմ, համ կապացուցեմ, որ ես Գայլն եմ>>:

Արդեն ուզում էր կուլ տալ Տատիկին, որբ վրա հասան Կարմիր գլխարկը, Հենզելը, Հրետելը, խոզուկները ու հրացանը:

-Գա՜յլը, - գոչեց Կարմիր գլխարկը, - կրակեք, նա հիմա կուտի իմ Տատիկին:

Նիֆ-Նիֆը կրակեց ու դիպավ Գայլի պոչին:

Գայլը ցավից, Սուտլիկ որսկանն էլ վախից փախան: Այսպես երկուսով հասան անտառային ոստիկանություն:

-Գայլե՜ր, - բղավեց Սուտլիկ որսկանը:

-Որտե՞ղ են, - քմծիծաղ տվեց Ոստիկանը: - Նորի՞ց սկսեցիր ստեր փչել: - Նա չճանաչեց Գայլին:

Գայլը վշտից չգիտեր, ինչ անի:

Նեղացավ, գնաց ոստկանությունից: Ճանապարհին հանդիպեց Հանս կոշկակարին: Նրանից մի զույգ երկարաճիտ կոշիկ գնեց ու դարձավ Կոշկավոր կատու:

Դե իսկ Կոշկավոր կատվի արկածների մասին արդեն գիտեք: