Այդ դեպքից հետո շատերն էին խոսում այդ մասին, շատերը լռում էին, բայց, ավա՜ղ, քչերը միայն մտածեցին, թե ինչպես կվարվեին իրենք: Ես էլ մտածեցի, թե ինչ կանեի. մտածեցի, մտածեցի ու հասկացա, որ… ոչինչ էլ չէի անի:
Կգնայի տուն, կփակվեի սենյակում ու կսկսեի ոռնալ ցավից՝ ձեռքով սեղմելով կուրծքս, որ սիրտս հանկարծ ատոմային ռումբի պես չպայթի (ախր ռումբի պայթյունից կտուժեն շատերը, ոչ միայն ես): Հետո կմտածեի, որ հարևանները պատի հետևում շատ են վախեցել իմ ոռնոցներից, ու բերանս կխցանեի ինչ-որ բանով, ասենք՝ խաղողով: Խաղողը քաղցր կլիներ, ու ես կամաց-կամաց կմոռանայի սրտիս դառնությունը: Սրտիս, որ թունավորվում էր լեղիից: Ասում են, երբ մարդիկ նախանձում են, նրանց լեղին սկսում է դանդաղ թունավորել իրենց: Իզուր չեն ասում. <<Նախանձը հրեշ է կանաչ աչքերով, որը սպանում է իր իսկ ստեղծողին>>:
Նախա՞նձը:
Այո՛, ես կնախանձեի բոլոր նրանց, ում չեն դատապարտում ու փնովում…
Հաջորդ օրը կգնայի նրա մոտ, կժպտայի խաչված մի ժպիտով ու կասեի.
-Արի թույլ չտանք, որ ուրիշները բամբասեն մեզնից:
Նա. առանց ինձ նայելու, կփնթփնթար.
-Թքած ունեմ բոլորի վրա:
Ես կասեի.
-Ես էլ: Բայց եթե չպայքարենք մեր ընկերության համար, թույլ կտանք իրար բամբասել մեկս մյուսից: Իսկ դա կլինի ստորություն: Արի թույլ չտանք ինքներս մեզ բամբասել իրարից:
Նա հիացած կնայեր ինձ, իսկ ես գլուխս վեր կցցեի, կնայեի արևին ու կբղավեի՝ այնքան բարձր, որքան թույլ կտան թոքերս ու ձայնալարերս, իսկ նա կդառնար իմ արձագանքը ու կկրկներ իմ հետևից.
-Մարդի՜կ, մի՜ նեղացրեք իրար…
Мне оставил большое впечатление Ваш блог. Спасибо
ОтветитьУдалитьС наилучшими пожеланиями
Вам спасибо. Приятно слышать такое.
Удалить