Սոնա: Ախր ես չեմ կարող անվերջ ուրախանալ

Օր 1
...Զարթուցիչը դաժան է, ինչպես աշխարհի բոլոր զարթուցիչները: Այս պարագայում ես մխիթարվում եմ միայն նրանով, որ միակը չեմ, ով արթնանում է ժամը 7.30: Կա հասարակական մի ամբողջ խավ, որ նույն դժբախտությունն ունի, այն կոչվում է աշակերտություն:
...Մի կերպ բացում եմ աչքերս ու հասկանում, որ չափից դուրս մութ է, որպեսզի համոզեմ օրգանիզմս, որ արդեն առավոտ է և պետք է արթնանալ: Դանդաղ բարձրանում եմ, տհաճությամբ ունկնդրում եղբորս խռռոցը ու ինձ բռնում այն մտքի վրա, որ անչափ նախանձում եմ նրան: Ասենք, ինչո՞ւ ես պիտի ժամը 7.30 արթնանամ, իսկ ինքը մուշ-մուշ քնի:
Եղբայրս քնած է, ու ես, ինչպես աշխարհի բոլոր «հոգատար քույրերը», չեմ միացնում լույսը: Մթության մեջ մի կերպ հագնվում եմ, դուրս գալիս սենյակից, լվացվում, մաքրում եմ ատամներս (նախաճաշելու ժամանակ չկա): Հաշվարկելով շարժումներիս միջին արագությունը, իսկ ավելի ճիշտ՝ դանդաղությունը, որոշում եմ, որ արդեն ուշանում եմ: Նայում եմ ժամացույցին, և պարզվում է, որ սխալ էի հաշվարկել. ես արդեն ուշացել եմ: Արագ ուսերիս եմ գցում վերարկուն ու դուրս գալիս աստիճանահարթակ:
...Կանգառում մարդիկ քնաթաթախ աչքերով զարմացած ինձ են նայում, ու ես հասկանում եմ, որ նորից մոռացել եմ սանրել մազերս: Երթուղայինում ինչպես միշտ նստելու տեղ չկա: Մի տատիկ առաջարկում է բռնել պայուսակս. ախր տեսնում է, որ ծանր է: Չեմ տալիս, ասում եմ՝ ծանր է, մեղք եք:
...Ականջակալներս մինչև վերջին պահը չեմ հանում:
Ինչպես միշտ ուշանում եմ, բայց ինձ նույնիսկ նկատողություն չեն անում, ինչպես միշտ: Հետաքրքիր է՝ խղճո՞ւմ են ինձ, հասկանո՞ւմ են, որ առավոտյան դժվար եմ արթնանում, թե՞ արդեն վաղուց կորցրել են հույսը, որ ես երբևէ կուղղվեմ:
Ցուցասրահում երգում են «Հայր մերը»: Մինչև կախում եմ վերարկուն, աղոթքը վերջանում է, ու ես թեթևացած շունչ եմ քաշում (հասկանալի պատճառներով):
Մտնում եմ ցուցասրահ, ուրախ ժպտում ուսուցիչներին (միշտ այդպես եմ անում, երբ գիտակցում եմ, որ մեղավոր եմ): Դպրոցում տրամադրությունը շատ ուրախ է, ինչպես միշտ: Կամաց-կամաց ուղեղս արթնանում է, ու միասնական լորկեի ժամանակ նկատում եմ, որ բոլորից բարձր եմ թռնում: Ո՜ւխ, մի լավ ուրախացա, հիմա կարելի է գնալ դասի, առանց վախենալու, որ ուղեղս նորից կանջատվի:

Օր 2
...Զարթուցիչը դաժան է, ինչպես աշխարհի բոլոր զարթուցիչները: Բացում եմ աչքերս, ու հասկանում, որ եղբայրս քնած չէ: Միացնում եմ լույսը ու հորանջելով սկսում հագնվել: Լույսը տհաճ է քնաթաթախ աչքերիս համար, բայց այսպես շատ արագ արթնանում եմ: Այսօր ամեն ինչ զարմանալիորեն արագ եմ անում: Լվացվել, սանրվել (գոնե այսօր), մաքրել ատամները: Նույնիսկ հասցնում եմ խմել եղբորս առաջարկած սուրճը. նա երբեմն ուրախացնում է ինձ, ինչպես աշխարհի բոլոր «հոգատար եղբայրները», ոչ շատ հաճախ, որ երես չառնեմ, բայց և ոչ այնքան հազվադեպ, որ մոռանամ նրա գոյության մասին:
Երթուղայինը համարյա դատարկ է: Տեղավորվում եմ պատուհանի մոտ, խցանում ականջներս ականջակալներով ու 50-ի տակ միացնում Skillet-ի Monster-ը: Ամեն անգամ, երբ խորդուբորդ ճանապարհին վարորդը մի լավ թափ է տալիս մեր սովետական հանրակառքը, փակում եմ աչքերս և շարժում գլուխս՝ երաժշտությանը համապատասխան:
...Ականջակալներս մինչև վերջին պահը չեմ հանում:
Այսօր չեմ ուշացել, ինչը դարձել է չափից դուրս հազվադեպ երևույթ: Հոգուս խորքում ժպտում եմ. փաստորեն այնքան էլ անուղղելի չեմ:
Այսօր «Հայր մեր» չեն երգում, մտքում թեթևացած շունչ եմ քաշում (հասկանալի պատճառներով):
Այսօր չափից դուրս հաջողակ դուրս եկա: Ուրախանալու առիթ է: Մանավանդ որ երաժշտությունը ավելի քան տրամադրող է: Մտովի պատրաստվում եմ ուրխանալուն, բայց... չի ստացվում...
Մեջս կարծես մի բան փչացել է... Գլուխս սկսում է պտտվել, օդը չի հերիքում: Ես տեսնում եմ մարդկանց ուրախ դեմքերը ու հասկանում, որ դեմքիս միմիկայի մկանները լիովին անջատվել են նյարդային համակարգից. չեմ կարող ժպտալ: Ես ինձ այնքան միայնակ եմ զգում, բայց և ամբոխով շրջապատված: Ու հենց դա է ամենասարսափելին, որովհետև ես ուզում եմ մենակ մնալ:
Ինչ-որ լավ երգ են միացրել. բոլորը ուրախանում են: Իսկ ես հազիվ եմ ստիպում ինձ չընկնել՝ ավելորդ ուշադրություն չգրավելու համար: Մի պահ նախատում եմ ինքս ինձ, որ չեմ կարող մարդավարի ուրախանալ, ինչպես բոլորը:
Բայց հաջորդ վայրկյանին արդեն «մեծավարի» արդարացնում եմ ինքս ինձ. ախր ես չեմ կարող անվերջ ուրախանալ...