Ջենթլմեն

Նորից եղբորս սև կոստյումն եմ հագել, նայում եմ սրահի դիմացի պատից կախված հայելուն: Նորից հագովս է: Ինքը սա մեր ծնողների թաղմանն էր հագել: Իսկ ինձ այն ժամանակ մեր սենյակում էին փակել, որովհետև սև կոստյում չունեի…

Մի լսեք, հիմարություններ եմ դուրս տալիս: Ճիշտն ասած քեֆս մի քիչ լավ է, դրա համար է սովորաբար քարկապ ընկած լեզուս բացվել: Էդպես մի նայեք: Տխուր եմ, տխրելու առիթ ունեմ, բացի այդ կյանքումս առաջին անգամ եմ մտել գինետուն, առաջին անգամ է անծանոթ մի պչրուհի, որ ծերությունն ու բնությունից գեղեցիկ մռութով օժտված չլինելու փաստը ծածկում է շպարի հաստ շերտի տակ, այ այս տարօրինակ արարածը կյանքումս առաջին անգամ է իր ճարպոտ ձեռքերը վզովս քցել ու լպստում ականջս. էլ չգիտի, որ այտին հասնելու համար պետք է մի քիչ աջ թեքվել, էլ չեմ խոսում շուրթերի մասին: Բայց մի շեղվեք, ես ուրիշ բան էի պատմում:

Ինձ թաղում չտարան, որովհետև չափից դուրս փոքր էի դրա համար: Առհասարակ եղբայրս ինձ վերաբերվում էր՝ որպես հավասարի, ու մտքովս անգամ չէր անցնում, որ փոքր եմ: Այդ օրվանից մեծանալու մոլուցքով հիվանդացա: Ամեն օր հագնում էի եղբորս թաղման կոստյումը և կանգնում հայելու առաջ: Մեծ էր: Ու չէր փոքրանում:

Հիմա էլ հո հագովս է, բայց դե հիմա գիտեմ, որ մեծ լինելը կոստյումով չի որոշվում:

-Հա՞, ի՞նչ ես ասում, ծերացած գեղեցկուհի: Խմե՞նք: Ո՞ւմ կենացը: Ի՞մ: Չէ, արի ընկերոջս կենացը խմենք: Ձեր կենացը, ընթերցող-սան:

…Ես ծնվեցի մեծ աչքերով ու մեծ երազանքներով: Ու հայտնվեցի փոքրիկ սենյակում՝ նեղ պատուհաններով ու միակ դռնով: Այդ դռնով միայն մորս էր թույլատրվում մտնել, էն էլ միայն կերակրելու, մեկ էլ երբ հուսահատ միայնությունից ձայնս գլուխս էի քցում` ինձ օրորելու, այլ կերպ ասած՝ լռեցնելու համար: Դա երեխային ճիշտ դաստիարակելու միակ ճիշտ ձևն էր, ըստ ինչ-որ հին ու խելացի մեթոդիկայի: Հետո, երբ մի քիչ մեծացա, իմ սենյակ թողեցին եղբորս: Ինքն էլ մեծ աչքեր ուներ, բայց երազանքներ չուներ, միայն նպատակներ, որոնք օրերից մի օր անպայման պիտի իրականություն դառնային: Ինձ նայում էր զարմացած, մի քիչ էլ հիացած:

Ես այն ժամանակ կարգին չէի խոսում, միայն առանձին բառեր էի արտտաբերում, այն էլ սարսափելի արտասանությամբ: Ծնողներիս այդ թոթովանքը չէր հետաքրքրում, նրանց հստակ մտածված ու կանոնակարգված ինֆորմցիա էր պետք: Ասենք, պիտի ծնվեի ու զինվորական ճշգրտությամբ միանգամից ասեի՝ անունս Սասկե է, Ուչիհա տոհմից եմ, զրո տարեկան եմ, պատրաստ եմ ծառայել հայրենիքիս: Լավ, էլ չեմ բողոքում, տեսնում եմ, որ ծնողներիս հանդեպ անհարգալից վերաբերմունքս ձեզ վրդովեցնում է: Կասեմ միայն, որ եղբորս հիացած հայացքը ինձ օգնեց հասկանալ, որ չեմ ծնվել միայն բարուրի մեջ ձանձրանալու և չմեռնելու համար կաթ կուլ տալու համար:

Այդպես տեղափոխվեցի եղբորս սենյակ: Նա ամբողջ օրը տունը չէր, այնպես որ էլի մենակ էի: Ժամանակ առ ժամանակ մայրս էր մտնում, կերակրում, ստուգում տակդիրս ու սարսափելի զարմանում, երբ պարզվում էր, որ սավանը թրջել եմ: Մեկ էլ առավոտները հայրս էր մտնում սենյակ, խիստ հայացքով նայում ուղիղ աչքերիս մեջ, բազմիմաստ բարձրացնում ձախ ունքը, ջղային հառաչում ու դուրս գալիս սենյակից: Թե ինչ էր ուզում դրանով ասել, չգիտեմ, ու երբեք էլ չեմ իմանա: Երևի հայրս կարծում էր, որ իսկական տղամարդ կարելի է մեծացնել միմիայն սիրո իսպառ բացակայության պայմաններում:

Բայց գիշերը պատուհանը բացվում էր, ու ներս էր մտնում եղբայրս: Ես բնազդորեն երկու րոպե շուտ էի արթնանաում ու աչքերս պատուհանից չէի պոկում: Նա մտնում էր՝ փայլեցնելով աչքերն ու գոտուց կախված թուրը, անձայն, ինչպես կատու, անցնում սենյակի ճռճռան հատակով, մոտենում մսուրիս ու մատը շուրթերին մոտեցնում, կարծես թե գաղտնի է եկել ու հիմա պիտի պառկի քնելու, որ առավոտյան հայրը իրեն հանդիմանելու պատճառ չունենա: Ես դեռ էն գլխից գիտեի, որ այդ կրկեսը ինձ համար է կազմակերպում, որովհետև եթե պատահմամբ շուտ էի արթնանում, լսում էի, ինչպես է խոհանոցում թեյում մեր  ծնողների հետ: Բայց Իտաչիի – ի դեպ, ասե՞ցի, որ եղբորս անունը Իտաչի էր – կեսգիշերային թատրոնը իզուր չանցավ: Դրանից սկսվեց իմ սերը դեպի զինվորի արվեստը: Երևի իսկական տղամարդ պետք էր դաստիարակել գիշերը պատուհանից ներս մտնելով ու մատը գաղտագողի շուրթերին հպելով: Ու եղբորս հաջողվեց ինձնից մի տարեկան տղամարդ սարքել:

Անկեղծ որ լինեմ, կասեմ, որ ուրախ եմ, որ ծնողներս շուտ մահացան: Պատկերացնո՞ւմ եք, ինչ պիտի դառնայի, եթե ինձ հայրս դաստիարակեր: Իմ հիշողության մեջ նրա ողջ կերպարանքից մնացել է միայն մարդկային ոչ մի մարմնի մեջ չտեղավորվող հսկայական մեծամտությունը: Պատկերացրեք, նա ուրախ էր ամեն անգամ ապացուցել իր առավելությունը չորս տարեկան երեխայի նկատմամբ: Նրա համար այնքան զարմանալի էր, որ ես ի ծնե անկարող էի գործի դնել շարինգանս: Շատ էր սիրում աչքս կոխել իր կարմիր վախենալու աչքերը, ներեցեք տաֆտալոգիայի համար – այդ տերմինն էլ համալսարանից մնացած միակ բանն է – ու եթե հանկարծ չէի վախենում ու չէի պատսպարվում սենյակում, անմիջապես պատժում էր ինձ մի սարսափելի տեսիլքով: Օրվա վերջում էլ, երբ հանդգնում էի դուրս գալ սենյակից և ընթրել ընտանիքի մյուս անդամների հետ, եթե դա կարելի էր ընտանիք անվանել, ասում էր, որ դա պատիժ չէր, ոչ էլ բարդույթավորված ծերացող նինջայի նախանձի վրեժխնդրություն, այլ մի փորձություն, որը ես, ինչպես միշտ, չհաղթահարեցի:

Երբ ծնողներս մահացան, եղբայրս վաճառեց մեր տունն ու շրջակա բոլոր տները, և Ուչիհաների փակ ու մռայլ գյուղից մենք տեղափոխվեցինք Տոկիո՝ մեծ քաղաք:

Հա, մի բան մոռացա ասել: Տարօրինակ դեպք էր: Այն գիշեր, երբ մահացան մեր ծնողները, մահացան նաև մեր գյուղի բոլոր բնակիչները: Ստացվեց այնպես, որ ես ու այդ գիշեր առաջադրանքից ուշ վերդարձած Իտաչին մնացինք Ուչիհա տոհմի միակ կենդանի ներկայացուցիչները: Իտաչին մնաց մեր հին ու բավականին հարստություն կուտակած տոհմի միակ չափահաս ժառանգը:

Դժվար է գտնել գնորդ, որը կցանկանա տուն ձեռք բերել մի գյուղում, որտեղ մի գիշերում սպանվեցին բոլոր բնակիչները: Բայց ապրել այդիպիսի մի տեղ պարզապես անհնար է: Ի վերջո Իտաչին ողջ գյուղը, մեր տան և նեղ պատուհաններով այն սենյակի հետ միասին, վաճառեց Իչիրաքու անունով մի ծերուկի, ով ուզում էր այդ վայրում խորտկարանների կայսրություն հիմնել, ուր մատուցելու էին ամենատաք ռամենը, ամենահաստ քյաբաբը և ամենաճարպոտ խաշը: Ասում են, որ մեր ողջ տոհմի՝ մի գիշերում քյաբաբի միս դառնալու փաստը բավականին հաջող գովազդ եղավ նրա խաշի համար:

Ու մենք հայտնվեցինք Տոկիոյում՝ ազատ ու հարուստ: Առաջին հերթին Իտաչին գնեց քաղաքի կենտրոնում վեր խոյացող երկնաքերերից մեկի վերջին հարկը և աշխատանքի տեղավորվեց Արմատում՝ Տոկիոյի և առհասարակ Ճապոնիայի նինջաների ամենահեղինակավոր  կազմկերպությունում: Հինգ տարեկանում ես ինձ փոքրիկ արքայազն էի զգում: Փոքրիկ, որովհետև արդեն հասկացել էի, որ փոքր եմ ու մի օր մեծ եմ դառնալու, և ամեն օր սպասում էի այդ անիրականալի պահին: Արքայազն, որովհետև ոչինչի կարիքը չունեի, վայելում էի բոլորի հարգանքը՝ ընդհանրապես անտեղի և չվաստակած, նկատում էի բոլորի հիացած հայացքները, երբ եղբայրս սև ֆեռարիով ինձ դպրոց էր տանում, կամ երբ ավելի ուշ սև մոտոցիկլետով գնում էի համալսարան:

Իտաչին էլ գիտեր, որ քաղաքում ինքը բացառիկ դիրքի տեր մարդ է, ու ես էլ մշտապես պիտի լինեմ ուշադրության կենտրոնում: Միայն այն փաստը, որ մենք երկուսս էինք մնացել երկրի ամենահին և ամենահզոր տոհմից, արդեն բավական էր առանց բացառության բոլորի հետաքրքրությունը շարժելու համար: Մեր մասին շատ էին բամբասում: Բոլորովին չափ ու սահման չիմացող մարդիկ նույնիսկ փսփսում էին, որ Իտաչին է սպանել մեր տոհմի բոլոր ներկայացուցիչներին՝ տոհմակիցների ունեցվածքին տիրանալու համար: Ես դրանց բերանները շուտ էի փակում՝ առանց ավելորդ ամաչելու ու անտեղի քաղաքավարության:

Իմ մասին էլ էին շատախոսում: Ասում էին, որ քաղաքի տարբեր ծայրերում հազար ու մի սիրուհի ունեմ, որ գիշերները կարճում եմ ակումբներում, թմրամոլի ու հարբեցողի հրեշավոր հիբրիդ եմ, և որ իմ մատը հաստատ խառն է տասներեքմիլիոնանոց քաղաքի բոլոր բռնաբարություններում: Անհեթեթությո՜ւն:

Գուցե չհավատաք, բայց չնայած եղբորս հարստությանը ու նման հեղինակությանը՝ ես փակ կյանքով էի ապրում: Համալսարանում դպրոցից մնացած մի քանի հավատարիմ ընկեր ունեի, որոնց հետ հանդիպում էի մեծ սիրով, բայց հաճույքով էլ բաժանվում էի: Առավոտները եղբորս հետ վազում էինք ամպերը մխրճվող մեր տան մոտակայքում, երեկոները Ուզումակի Նարուտոյի հետ կանոնավոր կերպով մարզմվում էինք, գիշերները ինքնամոռաց կարդում էի՝ առավոտյան զով ժամերը թողնելով մանգաներին, որոնք դեռ մանկուց սիրում էի ու գրեթե անգիր գիտեի: Մի խոսքով շատ հանդարտ ու շատ երջանիկ կյանք էր:

Եղբորս քիչ էր հետաքրքրում՝ ինչ են խոսում իմ մասին: Ինքն ինձ մի տեսակ ակնածանքով էր նայում, գիտեր, որ արքայազն եմ, ու նաև գիտեր, որ իսկական տղամարդ դառնալուց զատ պիտի կարողանամ իսկական ջենթլմեն դառնալ:

Արդեն ասեցի, որ ուրախ եմ, որ ծնողներս շուտ մահացան: Ու ոչ այնքան հորս ազդեցությունից ազատվելու համար, որքան նրա, որ ի վերջո եղբայրս էր ինձ դաստիարակել:

Ի տարբերություն հասակակիցներիս, երբեք պատանեկական ճգնաժամ կամ նման զիզի-բիզի բաներ չեմ իմացել: Միշտ հանգիստ էի, լուրջ, ձայնս երբեք չէի բարձրացնում, երբեք տեղի կամ անտեղի չէի հուզվում: Քիչ էի խոսում, բայց դիպուկ, հազվադեպ էի ծիծաղում, բայց հավեսով, և ավելի հազվադեպ էի ժպտում, բայց ջերմ ու անկեղծ: Հա, ու մի բան էլ, երբեք ինձ սանձարձակ կամ գռեհիկ արտահայտություններ թույլ չէի տալիս, իսկ հիմա թույլ կտամ:

-Հե՜յ, ո՞վ կա, էս ճարպակալած գեղեցկուհուն տուն տարեք: Ես սրա խռմփոցին այլևս չեմ դիմանա:

…Եղբայրս ինձ շատ բան էր սովորեցրել: Ու թեև ոչ ինքը, ոչ էլ ես տուն աղջիկներ չէինք բերում – ես ընդհանրապես ընկերուհի չունեի, իսկ նրա մեկ-երկու սիրուհիները ավելի ռոմանտիկ և թանկարժեք վայրեր էին նախընտրում, - բայց այնուամենայնիվ, հանգիստ խոսելու ու դանակ-պատառաքաղով ուտելու հետ մեկտեղ նա ինձ սովորեցրել էր կանանց հետ քաղաքավարի վարվելակերպը:

Կնոջը բարևելիս պիտի մի թեթև խոնարհվես, ձեռքդ մեկնես միմիայն եթե նա առաջինը մեկնի իր ձեռքը ու միմիայն նրա մատների ծայրերը համբուրելու համար:

Կնոջ հետ խոսելիս պետք է հազար անգամ ավելի բարեհամբույր լինել, քան ցանկացած այլ պարագայում:

Երբ սենյակ կին է մտնում, պետք է կանգնել, եթե նա ուզում է սեղան նստել, պետք է հետ քաշել նրա աթոռը և գինի կամ որևէ այլ խմիչք առաջարկել նրան:

Հետո կնոջը միշտ պետք է ճանապարհը զիջել …

Իտաչի, ինչո՞ւ էիր այսքան լավ դաստիարակել ինձ:

…Երբ լրացավ տասը տարիս, Իտաչին ինձ տարավ քաղաքի ամենալավ և ամենատարօրինակ շինոբիներից մեկի՝ Հատակե Կակաշիի մոտ: Ինձնից բացի նա ևս երկու աշակերտ ուներ՝ Ուզումակի Նարուտոն, ում արդեն դպրոցից գիտեի, ու Հարունո Սակուրան:

Առաջին անգամ Սակուրային հենց այդտեղ տեսա: Իմ Սակուրային: Ինձ ճիշտ հասկացեք: Ես ամենևին էլ նրանը չէի, ու պատրաստ էլ չէի նրանը լինել: Բայց ինքը ի՛մն էր, ու առաջին օրվանից էր իմը: Ես որ մտա, անփորձ, շվարած երեխայի տպվորոթյուն էի թողնում: Դպրոցում էլ երբեք չէի կռվում, ու Նարուտոն մեծ հաճույք ստացավ Կակաշի-սենսեյի այն խոսքից, որ նախ և առաջ պետք է ստուգել՝ ինչի եմ ընդունակ: Իտաչին ինձ աչքով արեց ու մարզադահլիճից դուրս եկավ:

Ես նրան խայտառակ չարեցի: Կակաշի-սենսեյը գոհ ժպտաց ու կմճտեց թուշս – ատում եմ այդ ժեստը, դա նշանակում էր, որ դեռ փոքր եմ, - դե իսկ Նարուտոն պարզապես հիացած էր: Ու Սակուրան: Սակուրան արդեն իմն էր: Ես նրան սիրում էի նրա հնազանդ ու հավատարիմ աչքերի համար: Նրա համար, որ հենց առաջին օրվանից իմը դարձավ ու չէր էլ փորձում ժամանակակից թվացող աղջիկների պես պայքարել իր ազատության համար: Մեկ էլ նրա համար, որ ինձ շատ էր սիրում: Իսկ  թե ինչո՞ւ էր ինձ այդքան շատ սիրում, մինչև հիմա էլ զարմանում եմ:

Երեկոյան Նարուտոյի հետ գնում էինք մարզադահլիճ ու էլի մի քանի ծանոթ երիտասարդների հետ մարզվում էինք: Սակուրան մեզ հետ չէր գալիս, երեկոները նա Ցունադե-հիմմեի մոտ բժշկություն էր սովորում: Բժիշկ էր ուզում դառնալ ու շատ տաղանդավոր էր: Մի անգամ գլուխ գովալու, մի քիչ էլ Սակուրայի առաջ թիթիզանալու համար շյուրիկենը ձեռքս մխրճեցի ու ժպտալով նայում էի, ինչպես է արյունը կաթում սպիտակ մարզակոշիկներիս: Նարուտոն սկսեց հաշվել՝ ինչքան կդիմանամ: Բայց Սակուրան հանկարծ մի լավ ապտակեց ինձ, որ ուշքի գամ, շյուրիկենը մի կողմ նետեց, երկու ձեռքերի ափերը դրեց իմ ափին – նրա ձեռքերը այնքան փոքր էին, որ երկու ափով չէր կարողանում կարգին փակել իմ մի ափը – ու ինչ-որ բան շշնջաց: Կանաչ լույսը տեսան բոլորը, բայց բուժման մեղմ ու ջերմ զգացողությունը միայն ես իմացա: Երբ ձեռքերը քաշեց, տեսա, որ ափիս անգամ սպի չմնաց: Փաստորեն հրաշալի տիրապետում էր իր գործին:

Այդ դեպքից հետո Իտաչին ասեց, որ ժամանակն է ինձ սովորեցնել հարակիրի անելու սրբազան կանոնները: Մի լավ ծիծաղեցինք: Բայց նա միևնույն է բացատրեց ինձ՝ ինչ է հարակիրին և ինչպես են դա անում:

… Ակամայից այդ դեպքը հիշեցի, երբ մի օր տուն մտա ու հյուրասենյակում նրան սպանված տեսա: Փորը փռթել էր: Հարակիրի էր արել, կասկած չկար, որովհետև այս աշխարհում չկար ու չկա մեկը, ով կկարողանար այդպես իմ եղբոր հախից գալ:

Այդ ժամանակ հասկացա, որ Իտաչին էլ էր ինձ փոքր համարում: Կատաղել էի այդ մտքից: Երբեք թշերս չէր քաշում ու մուսյուսյու-ուսյուսյու չէր անում հետս, բայց մյուս կողմից, երբեք չէր էլ կիսվում ինձ հետ: Անարդար էր: Իմ մասին ամեն ինչ գիտեր՝ ինչ եմ անում, ինչ եմ խոսում, ինչ եմ կարդում, ինչ եմ մտածում: Իսկ ես նրա մասին ոչինչ չգիտեի: Հիշում էի մեր կյանքի ամեն րոպեն, փնտրում էի այն բառը, այն հայացքը, այն շարժումը, որը պիտի հուշեր ինձ՝ ինչու… Ինչո՞ւ Իտաչին արեց այդ: Ի՞նչն էր պակաս: Ի՞նչն էր նրան տանջում: Ի՞նչը կարող էր տանջել նրան: Անարդար էր: Գոնե մի երկտող թողած լիներ, որ իմանայի, որ ես չեմ նրա դժբախտության պատճառը:

Իտաչիի մահից հետո բամբասանքները շատացան: Ես տանից դուրս չէի գալիս, բայց միևնույն է այստեղից-այնտեղից խոսակցություններ էի լսում, իբր Իտաչին սպանել էր մեր ծնողներին ու տոհմակիցներին, իբր դրա համար են նրան Արմատ ընդունել, իբր խղճի խայթերից պաշտպանվելու համար հզոր թմրանյութեր էր օգտագործում:

Ես չգիտեի՝ ինչ մտածեմ: Ախր իրոք, ոչինչ չգիտեի եղբորս մասին: Նրան հասկանալու համար գիշերները նրա սենյակում էի քնում, գրկում էի նրա բարձը, լողանում նրա լողարանում: Մի անգամ էլ ուզում էի նրա սափրիչը գտնել, ու դեղերի արկղիկում մի քանի չօգտգործած պահպանակի հետ տարօրինակ փոշիով մի տոպրակ գտա:

Առանց հոտոտելու զուգարանը լցրեցի այն, կատաղած քաշեցի ջուրը, կարծես զուգարանակոնքն էր մեղավոր նրանում, որ եղբորս չէի ճանաչում: Դրանից հետո էլ չէի ուզում մեծանալ: Ծերացել էի, հոգով էի ծերացել, էլ մեծանալու տեղ չունեի…

Մի քանի օր հետո մեր տուն սկսեցին գալ բոլորովին անծանոթ մարդիկ: Նրանցից մեկին եմ հիշում միայն: Անունը Դանզո Շիմուրա էր: Մռայլ դեմք ուներ, մի աչքն էր վիրակապով փակ էր, ու չգիտես ինչու ինձ մոտ միշտ այնպիսի տպավորություն էր, որ այդ վիրակապի տակից մի ուշադիր ու անվրեպ աչք է հետևում ինձ: Ես արդեն մեծացել էի, բայց այդպես էլ թաղում գնացած չկայի: Սգո սև կոստյում չունեի: Եղբորս կոստյումն էի հագել:  Ու չգիտեմ որտեղից այդ Դանզոն գուշակեց դա: Առանց բարևելու ասեց.

-Փաստորեն այնքան ես մեծացել, որ եղբորդ շորերն ես հագնում: Գուցե նրա տեղն էլ զբաղեցնես:

Մտածեցի, որ երևի Իտաչիին տեսել էր մեր ծնողների թաղմանը: Երևի ընկերներ էին:

Հետո պարզվեց, որ Իտաչիի ղեկավարն էր՝ Արմատի տերն ու տիրակալը: Ասեց.

-Ես մարդկանց լավ եմ ճանաչում: Նրանք շատ են ուզում բոլորից տարբերվել, բայց բոլորն էլ նույն բանն են: Դու հիմա երկու ելք ունես: Կամ հոգեկան դատարկությունից դանդաղ փտել գինենտներում կամ էլ հենց էստեղ՝ Իտաչիի սիրած գինիների ընկերակցությամբ, կամ էլ մի լուրջ գործով զբաղվել՝ ցավը լռեցնելու համար:

Հետո առաջարկեց, որ Արմատ ընդունվեմ: Ասեցի.

-Չեմ կարող, այնտեղ ամեն ինչ Իտաչիին է հիշեցնելու:

-Արմատում հիշողություններ ու նման սենտիմենտալ բաներ չկան: Միայն ինֆորմացիա: Քո եղբայրը լավ գիտեր դա: Իսկ դո՞ւ…

Կակաշի-սենսեյը, երբ իմացավ, որ Դանզոն առաջարկել է ինձ զբաղեցնել Իտաչիի տեղը, շատ վախեցավ: Ասաց, որ տեսականորեն Դանզոն լավ մարդ է, բայց իրական կյանքում դա այնքան էլ չի զգացվում:

Բայց ես լավ մարդկանց կարիքը չունեի: Իմ կյանքի ամենալավ մարդու մասին անընդհատ չմտածելու կարիքն ունեի: Գնացի Արմատ՝ Դանզոյի մոտ: Սկզբում մանկապարտեզային առաջադրանքներ էր տալիս, առանց ամաչելու ասում էր, որ չի վստահում ինձ: Դա ինձ բարկացնում էր և ինչ-որ անհասկանալի բան՝ հավատարմության ու պատրաստակամության միջև եղած մի բան ապացուցելու ցանկություն առաջացնում: Ի վերջո ինձ ասեցին, որ պիտի ստուգեմ նորեկներին: Մի քանի օրվա ընթացքում ստիպված էի հազարավոր շինոբիների հետ խոսել: Հիմնականում ձանձրալի տպեր էին, բայց բոլորը՝ տաղանդավոր: Վերջինը նրանց շարքում վարդագույն մազերով ու կանաչ աչքերով մի աղջիկ էր:

Սակուրան ինձ համար էր եկել Արմատ, որ միայնությունից ու անիմաստ աշխատանքից վերջնականապես չխելագարվեմ: Ցունադեից էլ երաշխագիր էր բերել, որ լավ, խելացի աղջիկ է ու տեղը տեղին բժշկել գիտի: Դանզոն առանց մտածելու նրան Արմատ ընդունեց, ու ես չէի կարող հակաճառել նրան: Հետո էլ մեզ երկուսով առաջադրանքի ուղարկեցին:

Թիմի ղեկավար, չգիտեմ ինչու, նշանակեցին Սակուրային: Բայց նա առանց մի բառ ասելու ինձ զիջեց առաջնորդի իր տեղը: Հենց սկզբից էլ պայմանավորվեցինք, որ ես եմ անելու կեղտոտ գործը, իսկ նա կբուժի ինձ, եթե հանարծ քիթս կամ ականջներս կտրեն, ինչը չէր բացառվում, որովհետև մեր առաջադրանքը կայանում էր նրանում, որ պիտի առանց դատ ու դատաստանի մահապատժի ենթարկեինք S ռանգի մի քանի շինոբիների, որ փախել էին Արմատի բանտից: Մինչ Սակուրան կարդում էր փախստականների անձնական գործը, ես հասցրեցի ճանապարհից հեռու մի տեղ սակուրայի թերթերից մի ծտական բույն հյուսել: Ռոմանտիկայի սիրահար երբեք չեմ եղել, ասենք, հիմա դրա ժամանակն էլ չէր, բայց Սակուրային տեսնելիս հիշում էի բժշկման ջերմ ու նուրբ զգացողությունը, որի կարիքն այնքան ունեի:

-Կնոջը միշտ պետք է զիջել ճանապարհը, չէ՞, Իտաչի:

Աղջկան ճանապարհը զիջեցի: Ասեցի՝ առաջ անցի, ես հինգ րոպեից կգամ: Լսեց: Ժպտաց ու առաջ գնաց:

Հայրս երեք տարեկան երեխային ծաղրում էր, որ չի կարող շարինգանն օգտագործել: Եղբայրս օգնեց, որ ութ տարեկանում արթնացնեմ այն ու սովորեմ խելքը գլխին օգտագործել: Եթե ժամանակին հայրս ինձ չծաղրեր, իսկ եղբայրս չստիպեր կատարելագործվել, այդքան արագ չէի կատարի առաջադրանքը: Հակառակորդներս փորձառու էին, բայց երիտասարդ: Առաջին անգամ էի սպանում՝ առանց ատելության, առանց խղճի խայթի, ֆիզիկական ամենահասարակ վարժության պես՝ ժամանակը խնայելու մեծ ցանկությամբ:

Երբ եկա սակուրայով օծված մեր բույնը, տեսա, որ իզուր էի ճանապարհը զիջել…

Պարզվեց, որ էդ ջահելները չէին Դանզոյի թիրախը: Մոտակայքում թափառում էր նրանց սենսեյը՝ այ դա իսկական S ռանգի հակառակորդ էր: Երբ իմացավ, որ սպանել եմ իր մատաղ սերունդը, գնաց Սակուրային սպանելու: Գիտեր՝ որտեղ է ինձ սպասում: Միայն սրիկայությունից արեց դա: Ուզում էր, որ գամ ու մեռնելուց առաջ տեսնեմ, որ բոլորովին մենակ եմ մնացել աշխարհում:

Սակուրայից սիրուն դիակ ստացվեց, որքան էլ սարսափելի չեն հնչում իմ բառերը:

Նստած էր մեր առաջին ու միակ, այն էլ չկայացած ժամադրության վայրում, շոյում էր Սակուրայի արնոտված մազերը ու ինձ էր սպասում: Կսպաներ, ախ էլ չէր քաշի: Բայց Դանզոն նրան առաջինը գտավ: Իրականում դա Դանզոյի առաջադրանքն էր, ոչ թե իմը: Իսկ Սակուրան… Սակուրային ամենսկզբից Արմատ էին ընդունել մի գեղեցիկ օր զոհվելու համար: Հետո իմացա, որ այդ մարդը, ով սպանեց Սակուրային, պատրաստվում էր ռումբ տեղադրել քաղաքի ամենամարդաշատ առևտրի կենտրոններից մեկում, և որ նրա հաշվարկով շատ մարդ պիտի զոհվեր: Թե ինչու էր դա անում, մինչև հիմա էլ չհասկացա, բայց դե առանձնապես չեմ էլ փորձում հասկանալ: Պարզապես այդ ժամանակ պարզվեց, որ Կակաշի-սենսեյը, ինչպես միշտ, ճիշտ էր: Դանզոն տեսականորեն լավ մարդ էր: Բայց ես մենակ էի մնացել: Ու նրան դա դուր էր գալիս: Ուզում էր, որ հուսահատությունից ամբողջությամբ տրվեմ աշխատանքին, մանավանդ որ արդեն հասցրել էի արյուն թափել: Դրանից հետո հեշտ պիտի ստացվեր սպանելը:

Բայց ես վախեցա: Վախեցա, որ կդառնամ մարդասպան մեքենա: Ես Իտաչին չեմ: Այ նա կարողանում էր սպանել, բայց լավը մնալ: Իսկ ես չէի կարողանա:

Լքեցի Արմատը, փակվեցի մեր տանը: Առավոտյան արթնանում էի պրոֆեսիոնալ հարբեցողի գլխացավով, առավոտից երեկո խմում էի ու խեղդվելու չափ կարդում, Իտաչիի սիրած գրքերն էի կարդում: Հետո նորից ու նորից հագնում էի նրա սև կոստյումը, մոտենում հայելուն: Իսկական ջենթլմեն էի, ու դրանում Իտաչին էր մեղավոր: Ու նրանում, որ մենակ եմ մնացել, էլի Իտաչին էր մեղավոր:

Երբ տանը մնալն այլևս հնարավոր չէր, դուրս գլորվեցի բնակարանից, մի կերպ ինձ վերելակը նետեցի, այնտեղից էլ՝անծանոթ մեկի մեքենան: Երես առած երեխայի տոնով ասեցի, որ տանի մի տեղ, ուր կարող եմ խմել ու ծիծաղել: Տարավ: Փող էլ չտվեցի: Ասեցի՝ կսպասես, որ հետո էլի տեղ ենք գնալու: Մինչև հիմա սպասում է, չգիտեմ էլ ինչու: Իսկ ես այստեղ եմ: Ոտքերիս մոտ թավալ է գալիս այս ձանձրացնող պչրուհին, շուրջս վտվտվտում են ամերիկյան շինծու ժպիտներից ու բարձրակրունկներից հոգնած մատուցողուհիները, և ականջի ծայրով լսում եմ, որ Նարուտոյի մեքենան արդեն ակումբի դռան մոտ է: Հիմա տուն եմ գնալու: Ու երևի մենակ չեմ լինի: Ու երևի կբժշկվեմ, բայց առանց նուրբ ու ջերմացնող այն զգացողության, որը երևի կանաչ գույնի էր:

-Դե, վերջին անգամ: Ձեր կենացը, ընթերցող-սան: