четверг, 23 февраля 2012 г.

Սոնա: Երդում արևին (վայրկյաններ իմ կյանքից)



Հիշում եմ կրտսեր դպրոցում (այդ ժամանակ ես դեռ Պուշկինում էի սովորում) դասարանում մենք ունեինք մեծ պատուհաններ` կանաչ վարագույրներվ, որոնք կապում էինք գեղեցիկ կանաչ ժապավեններով: Դպրոցում էլ ոչ մի դասարան այդպիսի վարագույրներ չուներ: Եվ չնայած մեր դասղեկը միշտ դժգոհ էր, որ դասարանի վարագույրները <<կոկորդիլոսի գույնի են>>, ես շատ էի սիրում մեր այդ վարագույրները: Հենց դրանց շնորհիվ էին մեր դասարանի պատուհանները առանձնանում դպրոցի հազարավոր դասարանների պատուհաններից:
Կրտսեր դպրոցում երեխաները անհանգիստ են, չեն սիրում մի տեղում երկար ժամանակ նստել (այդ ժամանակ քառասունհինգ րոպեն մի դար էր թվում): Ու թեև մեր դասարանը ամենակարգապահ դասարանն էր (հետո միայն մենք չարացանք, էն էլ այնքան, որ 92-ին ուսուցիչները հաճույքով էին հրաժեշտ տալիս), մեր աշակերտներն էլ էին սիրում <<զբոսնել դասարանով>>: Բայց ինչպե՞ս, դրա համար պատրվակ է պետք:
Հանկարծ Լևոնը կամ Վանիկը կբարձրացնի ձեռքը և կասի.
 - Կարելի՞ է վարագույրը արձակել:
 - Ինչի՞ համար, - դժգոհում է ուսուցիչը. նորից շեղելու են բոլորի ուշադրությունը իրենց <<վարագույր քանդելով>>:
 - Արևը խանգարում է, - պարզ և տրամաբանական պատասխան:
Ես երբեք չեմ կարողացել հասկանալ, ինչպե՞ս կարող է արևը խանգարել: Եվ մի դասի ժամանակ երդում տվեցի արևին, որ երբեք չեմ գանգատվի նրանից, երբեք չեմ արձակի վարագույրը, նույնիսկ աչքերս չեմ փակի, երբ կնայեմ արևին:
Ես նստած էի երկրորդ` <<մեջտեղի>> շարքում, և չգիտեի, ինչպես կարող է արևը խանգարել: Բայց մի անգամ ինձ տեղափոխեցին, և ես հայտնվեցի պատուհանի մոտ: Այդ ժամանակ միայն հասկացա, որ արևն իր ճառագայթներով շեղում է ինձ, ու ես չեմ ուզում դաս սովորել: Բայց միևնույն է չդրժեցի երդումս:
Երկրորդ դասարանում միայն մի անգամ խնդրեցի ուսուցչից արձակել վարագույրը: Այն էլ ոչ թե այն պատճառով, որ արևն էր ինձ խանգարում, այլ պարզապես ես էի ուզում խանգարել ուսուցչուհու դասը (չէի սիրում այդ ուսուցչուհուն, որովհետև ինքն էլ ինձ չէր սիրում): Բայց դա դեռ ոչինչ:
Հինգերորդ դասարանում առաջին անգամ հասկացա, որ չեմ ուզում տարբերվել բոլորից: Ինչպե՞ս հասկացա: Պարզապես նկատեցի, որ ամբողջ դասարանում միայն ես արևային ակնոց չունեմ: Բայց չէ՞ որ դա կնշանակի նորից դրժել առանց այդ էլ ոտնակոխ արված երդումը:
Արևային ակնոց ես գնեցի միայն իններորդ դասարանն ավարտելուց հետո: Ու այդ պահին հասկացա, որ ոչինչ չփոխվեց: Ես դրժեցի արևին տրված երդումս, բայց դարձյալ տարբերվում էի բոլորից:
Արևը մեծ է, նա ներեց: Բայց ահա ես չկարողացա ներել ինքս ինձ, որովհետև պատրաստ էի հրաժարվել արևից` մոխրագույն մասսայի հետ ձուլվելու համար:
Հիմա շատ զբաղված եմ, այնքան զբաղված, որ օրվա ընթացքում նույնիսկ հարազատ մորս դեմքը չեմ տեսնում, ուր մնաց արևի:
Հիշում եմ այն օրերը, երբ դասերս կեսժամվա ընթացքում էի պատրաստում, հիշում եմ մեր հին դասարանը և կոկորդլոսի գույնի վարագույրները: Հիշում եմ արևի դեմքը, երբ դեռ չէի դրժել իմ դեռ չտված երդումը:
Արև, գիտե՞ս, կանաչը հանգստացնում է: Այնտեղ` կոկորդիլոսի գույնի վարագույրներից այն կողմ, դու երևի հանգստանում էիր: Հիմա ձմեռ է` քո արձակուրդի ժամանակը: Հանգստացիր, որ պատրաստ լինես: Որովհետև երբ գա ամառը, և ես նորից վերցնեմ իմ արևային ակնոցը, դու նորից պիտի ներես ինձ…

Автор: на
Ярлыки: ,

Комментариев нет:

Отправить комментарий

Подписаться на: Комментарии к сообщению (Atom)

Я так думаю


Творческий подход
Это только окружающим кажется, что кто-то в чём-то соврал. Никто же не называет писателе лжецами, потому что это творческий процесс, требующий недюжинной фантазии и нестандартного мышления. И если какие-то бытовые моменты приукрасить забавными штрихами, то это не ложь и не манипуляция, это просто стиль жизни, который, к сожалению, не всегда понятен окружающим.

Пройти тест "Обман или фантазия?"

Возраст?


Состояние души

Молодость, зрелость — это всё возрастные категории. Вам ближе теория, что человек молод душой, а не телом. Увы, телесная оболочка изнашивается быстрее, чем жажда жизни и оптимистичный подход ко всем неурядицам и проискам судьбы. Идеальная старость — это путешествия, прыжки с парашютом и тусовки с теми, кто тебе интересен, а не с кем положено по возрасту. Достаточно посмотреть на новости, где такие люди представлены как уникумы… И вы ничем не хуже!

Пройти тест "Что такое молодость?"

Какой цвет у светофора?


Жёлтый
В зависимости от ситуации, сегодня вы можете быть легки на подъём, а завтра вас с места не сдвинешь. Для активных действий должно сложиться много факторов, чтобы вы решились на движение, но если уж всё сойдётся, то вы включитесь с увлечением и задором. С удовольствием поможете, если ваши собственные ресурсы это позволяют. Вы чётко знаете, когда можно рискнуть, а когда стоит остановиться. Поэтому в вашей компании и отдых, и работа проходят одинаково успешно.

Пройти тест "Какой цвет у светофора?"

Судьба? А что с ней делать?


Судьба
Самое важное в вашей жизни — это вы, поэтому все силы необходимо направлять на то, чтобы чувствовать радости этой самой жизни и быть счастливой. Но подковать судьбу непросто, потому что начинать надо с себя, работая над собственной личностью и днём, и ночью, постепенно, шаг за шагом, приближаясь к гармонии с окружающим миром, каким бы несовершенным он ни был.

Пройти тест "Кого подковать?"

В каком мире я живу?


В обыденном мире

Вам не откажешь в трезвом взгляде на происходящее. И людей вы оцениваете по мере своих возможностей точно, и в различных ситуациях видите и преимущества, и недостатки для себя. Порой позволяете себе расслабиться и надеть розовые очки, но также быстро от них избавляетесь, так как мир перестаёт восприниматься адекватно, что вызывает определённый дискомфорт.

Пройти тест "В каком мире вы живёте?"