Մեծացե՞լ եմ:
Գուցե:
Երևի...
Հաստատ:
Հաստատ մեծացել եմ, թե չէ ինչո՞ւ եմ ամեն անգամ մի նոր երազկոտ կամ ուտոպիական գաղափարներով արբած <<երեխայի>> տեսնելիս՝ մեծի ժպիտը շուրթերիս մտածում. <<Ափսո՜ս, մեկն էլ պիտի վերջ ի վերջո հիասթափվի>>:
Դա խաբեբայություն չէ, դա ճշմարտություն է. վաղ թե ուշ յուրաքանչյուրս հիասթափվելու ենք, նույնիսկ եթե ուզածը մեծ բան չի: Բայց դա ինչ-որ մեծական ճշմարտություն է՝ մեկի, որ դեռ չի կորցրել կյանքի համը (կարճ ասած՝ դեռ ծեր չի), բայց արդեն վաղո՜ւց չի հավատում հրաշքների: Մեծերն են այն անհավատները, ում մտքով անգամ չի անցնում՝ գուցե այս անգամ ամեն ինչ այլ կերպ կլինի, գուցե վարդագույն ակնոցը չկոտրվի այս անգամ ու չհայտնվի կյանքի մոխրագույն ասֆալտին:
...Վարդագույն ու մոխրագույն. այս գույները համադրելի են, երբեմն նույնիսկ զգեստներում...
Ինչո՞ւ է այդպես... Շատ պարզ մի պատճառով: Մարդու մեծ կամ փոքր լինելը պայմանավորված է նրա կյանքի փորձով և, իհարկե, այն դասերով, որ տվյալ մարդը քաղել է իր կյանքից:
Իսկ այս պարագայում ես կյանքի հարուստ փորձ ունեմ:
Հիասթափվե՞լ եմ:
Այո: Մի անգամ չէ, երկու անգամ չէ:
Ադյո՞ք դաս եմ քաղել իմ հետ պատահածից:
Գուցե:
Բայց հիմա, երբ հիասթափությունը հետևում է (ինչպես նաև առջևում՝ իսկ ո՞վ ասաց, որ էլ չեմ հիասթափվելու), փորձում եմ վերհիշել ինձ հետ կատարվածը ու պարզել՝ ո՞վ էր մեղավոր, երբ ես հիասթափվում էի:
Եվ ես պարզեցի, որ ես ինքս եմ մեղավոր դրանում:
Իրականում վարդագույն ակնոց են կրում բոլորը, կամ, համենայն դեպս, պահում են գրպանում: Մարդիկ ուզում են հանդիպել այնպիսի մեկին, ով կլինի իրենց իդեալը՝ իդեալ առաջնորդ, իդեալ ուսուցիչ, իդեալ ընկեր, ինչո՞ւ ոչ, նաև իդեալ սեր:
Երբ ահնդիպում ես մեկին, ով գոնե մի քիչ (թեկուզ աչքերի գույնով) նման է քո երազանքներում արդեն վաղուց գծված և հաշվարկած իդեալին, կամա թե ակամա սկսում ես նրան վերագրել քո իդեալի մնացած բոլոր հատկանիշները: Իսկ հետո, երբ պարզվում է, որ քո դիմաց նստած մարդը ամենևին էլ այնպիսին չէ, ինչպիսին դու էիր նրան նախագծել, նեղանում ես, որովհետև քեզ թվում է, որ նա քեզ դավաճանել է, որովհետև այնպիսին չի, ինչպիսին դու էիր նրան պատկերացնում: Ու միշտ մոռանում ես, որ մարդիկ պարտավոր չեն լինել այնպիսին, ինչպիսին դու ես տեսնում նրանց քո երազանքներում: Եվ ո՞վ է այս դեպքում մեղավոր...
Ահա և հիասթափությունը: Լավ է, եթե դա լինում է մեկ անգամ քո ողջ կյանքի ընթացքում, կամ երկու, բայց ոչ ավել: Ասենք, անցումնային տարիքդ անցավ, ու վերջ: Բայց եթե դա շարունակվում է ամբողջ կյանքի՞դ ընթացքում... Չես ուզում, բայց ստիպված մեծանում ես:
Աստվածաշնչյան պատվիրաններից ամենաշատը սիրում եմ <<Կուռք մի շինիր քեզ համար>>-ը: Ինձ այն բացատրել են այսպես.
-Դու պատասխանատու ես քո արած յուրաքանչյուր քայլի համար, իսկ երբ կուռք ես շինում քեզ համար, արդեն չես կարղ պատասխան տալ քո քայլերի համար, որովհետև նրանք ներշնչված են մեկ ուրիշի կողմից: Կամ էլ կարող ես մեղքդ բարդել կուռքի վրա և ազատվել պատասխանատվությունից:
Բայց ես այդ պատվիրանը այլ կերպ եմ հասկանում:
-Կուռք մի շինիր քեզ համար, թե չէ կհիասթափվես: Վաղ թե ուշ բոլոր կուռքերը չար ու անմիտ են թվալու քեզ, հատկապես եթե քո կուռքը ապրում է քո կողքին:
Բացի այդ, քեզ համար կուռք շինելով, դու զրկում ես կուռք դարձած մարդուն մարդու ամենաառաջին իրավունքից՝ սխալական լինելու իրավունքից: Իսկ ո՞վ ասաց, որ դու իրավունք ունես որևէ մեկին զրկել այդ իրավունքից:
Այնպես որ եթե հիասթափվել ես, դա քո մեղքն է:
Մարդուն կարելի է սիրել ու հարգել, ընդունել այնպիսին, ինչպիսին նա կա: Կարելի է չընդունել նրա որոշակի հայացքներն ու բնավորության գծերը: Երբեմն կարելի է նույնիսկ կրկնօրինակել: Բայց <<կուռքացնե՞լ>>...
...Ես եմ մեղավոր, որ հիասթափվում եմ: Ու մեղավոր եմ միայն իմ առջև: Ինքս ինձ չեմ դատապարտում, չէ՞ որ ես էլ ունեմ սխալվելու կենսական իրավունքը: Պարզապես փորձում եմ դասեր քաղել իմ կյանքի փորձից ու մի քիչ էլ մեծանալ:
Իսկ գիտե՞ք, ինչ է լինում, երբ մեծերն են մեծանում:
Նրանք վերադառնում են փոքրերի փիլիսոփայությանը: Մի քիչ ձևափոխված, մի քիչ մասնագիտացած, բայց այդ նույն՝ փոքրերի փիլիսոփայությանը: Ու եթե արդեն մեծացել եք ու դուրս եկել այն տարիքից, երբ վարդագույն ակնոցը մոդայիկ էր, ձգտեք էլի մեծանալ՝ այդ տարիքին վերադառնալու համար:
Եվ ի՞նչ տարբերություն, մարդկանցից այլևս չհիասթափվելու կարողությունը կոչվում է անփորձությո՞ւն, թե՞ մարդասիրություն:
Комментариев нет:
Отправить комментарий