Այդպես պատահեց: Ես չէի կարող գիժ չծնվել: Գենետիկորեն չէի կարող: Ճիշտ է, ասում են երբեմն դաժան գենետիկան էլ է բացառություններ անում Ոմանց համար, բայց ես, փաստորեն, այդքան բախտավոր չեղա: Չէի կարող գիժ չծնվել, ու ծնվեցի գիժ:
Մայրիկս գիժ էր: Իսկական գիժ: Որովհետև ամբողջ օրը չէր զբաղվում իր եղունգներով և չէր փնովում ամուսնուն, որ քիչ փող է աշխատում և իրեն ինչպես հարկն է չի պահում: Գիժ էր, որովհետև երբեք չէր բամբասում, ներել գիտեր, նույնիսկ նրանց էր ներում, ովքեր բնավ ներման արժանի չէին: Գիժ էր, որովհետև դժվար պահերին չէր զարկում ծնկներին և գլխի մազերը չէր պոկում, այլ չգիտես որտեղից ուժ էր հավաքում և դառնում էր սյուն, որը պիտի պահեր ոչ միայն իրեն, այլև բոլորին-բոլորին: Գիժ էր, որովհետև երջանիկ էր` ունենալով երկու անուշիկ բալիկ և ուրիշ ոչինչ: Գիժ էր, որովհետև երբեք ոչ ոքի չէր նախանձում: Որովհետև բողոքում էր միայն նրա համար, որ սիրտը թեթևանա, և ոչ թե նրա համար, որ չգիտես որտեղից մի մե~ծ երջանկություն ընկնի իր գլխին: Գիժ էր, որովհետև շատ չէր ուզում, և միշտ ասում էր, որ եթե ինքը շատ ունենա, ուրեմն ինչ-որ մեկն ընդհանրապես չի ունենա: Իսկ նա չի ուզում, որ այդպես լինի:
Սիրելի հայրիկս էլ էր գիժ, խենթ ու խելառ: Գիժ էր, որովհետև չէր ծեծում կնոջն ու երեխաներին: Ու երբեք չէր խմում. այ սա իսկապես մտավոր հետամնացության ախտանիշ է:
Պապիկս գիժ էր, և ուներ երկու գիժ եղբայր: Մեկն այնքան անխելք էր, որ իր կյանքը զոհեց` ուրիշին փրկելու համար: Իսկ իմ պապիկը ավելի հիմար դուրս եկավ: Այնքան հիմար, որ մնաց ապրելու, և ապրելու ազնիվ: Գիժ էր նա, որովհետև ոչինչ երբեք չգողացավ, որովհետև ոչինչ չթալանեց, որ իր թոռներն ու ծոռները արքայավայել ապրեին: Գիժ էր, որովհետև կյանքում ոչ մի պաշտոն չչարաշահեց: Ու նաև նրա համար էր գիժ, որ երբեք չասեց. <<Այս ի~նչ սերունդ է մեծանում... Այ մեր ժմանակներո~ւմ...>>:
Իմ տատիկն էլ էր գիժ: Որովհետև ամբողջ կյանքում կրկնում էր. <<Ես այս կյանքից ոչինչ չեմ ուզում, միայն թե թոռներս առաղջ լինեն, երջանիկ լինեն, լավը լինեն>>: Գիժ էր, որովհետև նա փնթնփնթան տատիկներից չէր, այլ այն տատիկներից, որոնք տաքուկ գուլպաներ են գործում, կախարդական հեքիաթներ են պատմում և միշտ գրպանում կոնֆետ ունեն թոռնիկի համար: Իսկ եթե չունեն, այնքան քաղցր են համբուրում, որ կոնֆետից էլ քացր է նրանց համբույրը:
Եղբայրս էլ էր գիժ: Որովհետև չէր հաշվում ունեցած և չունեցած ընկերուհիների քանակը, չէր ստուգում քրոջ կիսաշրջազգեստի երկարությունը և չէր խուսափում բանակից, չնայած առողջությունը թույլ չէր տալիս նրան ծառայել:
Ու եթե ես պիտի ծնվեի, ուրեմն հաստատ գիժ պիտի ծնվեի: Ու եթե ես ապրել եմ այս աշխարհում, ուրեմն գիժ եմ եղել: Մի աննոռմալ, որը ամեն մանրուքից լաց էր լինում և պինդ-պինդ գրկում էր նրան, ով լաց է լինում:
Ինչ անեմ, ես մեղք չունեմ և չեմ ունեցել երբեք: Ես չէի կարող գիժ չծնվել:
Մայրիկս գիժ էր: Իսկական գիժ: Որովհետև ամբողջ օրը չէր զբաղվում իր եղունգներով և չէր փնովում ամուսնուն, որ քիչ փող է աշխատում և իրեն ինչպես հարկն է չի պահում: Գիժ էր, որովհետև երբեք չէր բամբասում, ներել գիտեր, նույնիսկ նրանց էր ներում, ովքեր բնավ ներման արժանի չէին: Գիժ էր, որովհետև դժվար պահերին չէր զարկում ծնկներին և գլխի մազերը չէր պոկում, այլ չգիտես որտեղից ուժ էր հավաքում և դառնում էր սյուն, որը պիտի պահեր ոչ միայն իրեն, այլև բոլորին-բոլորին: Գիժ էր, որովհետև երջանիկ էր` ունենալով երկու անուշիկ բալիկ և ուրիշ ոչինչ: Գիժ էր, որովհետև երբեք ոչ ոքի չէր նախանձում: Որովհետև բողոքում էր միայն նրա համար, որ սիրտը թեթևանա, և ոչ թե նրա համար, որ չգիտես որտեղից մի մե~ծ երջանկություն ընկնի իր գլխին: Գիժ էր, որովհետև շատ չէր ուզում, և միշտ ասում էր, որ եթե ինքը շատ ունենա, ուրեմն ինչ-որ մեկն ընդհանրապես չի ունենա: Իսկ նա չի ուզում, որ այդպես լինի:
Սիրելի հայրիկս էլ էր գիժ, խենթ ու խելառ: Գիժ էր, որովհետև չէր ծեծում կնոջն ու երեխաներին: Ու երբեք չէր խմում. այ սա իսկապես մտավոր հետամնացության ախտանիշ է:
Պապիկս գիժ էր, և ուներ երկու գիժ եղբայր: Մեկն այնքան անխելք էր, որ իր կյանքը զոհեց` ուրիշին փրկելու համար: Իսկ իմ պապիկը ավելի հիմար դուրս եկավ: Այնքան հիմար, որ մնաց ապրելու, և ապրելու ազնիվ: Գիժ էր նա, որովհետև ոչինչ երբեք չգողացավ, որովհետև ոչինչ չթալանեց, որ իր թոռներն ու ծոռները արքայավայել ապրեին: Գիժ էր, որովհետև կյանքում ոչ մի պաշտոն չչարաշահեց: Ու նաև նրա համար էր գիժ, որ երբեք չասեց. <<Այս ի~նչ սերունդ է մեծանում... Այ մեր ժմանակներո~ւմ...>>:
Իմ տատիկն էլ էր գիժ: Որովհետև ամբողջ կյանքում կրկնում էր. <<Ես այս կյանքից ոչինչ չեմ ուզում, միայն թե թոռներս առաղջ լինեն, երջանիկ լինեն, լավը լինեն>>: Գիժ էր, որովհետև նա փնթնփնթան տատիկներից չէր, այլ այն տատիկներից, որոնք տաքուկ գուլպաներ են գործում, կախարդական հեքիաթներ են պատմում և միշտ գրպանում կոնֆետ ունեն թոռնիկի համար: Իսկ եթե չունեն, այնքան քաղցր են համբուրում, որ կոնֆետից էլ քացր է նրանց համբույրը:
Եղբայրս էլ էր գիժ: Որովհետև չէր հաշվում ունեցած և չունեցած ընկերուհիների քանակը, չէր ստուգում քրոջ կիսաշրջազգեստի երկարությունը և չէր խուսափում բանակից, չնայած առողջությունը թույլ չէր տալիս նրան ծառայել:
Ու եթե ես պիտի ծնվեի, ուրեմն հաստատ գիժ պիտի ծնվեի: Ու եթե ես ապրել եմ այս աշխարհում, ուրեմն գիժ եմ եղել: Մի աննոռմալ, որը ամեն մանրուքից լաց էր լինում և պինդ-պինդ գրկում էր նրան, ով լաց է լինում:
Ինչ անեմ, ես մեղք չունեմ և չեմ ունեցել երբեք: Ես չէի կարող գիժ չծնվել:
Комментариев нет:
Отправить комментарий