Ինձ միշտ ասում էին, որ լուսանկարիչները, ֆոտոգրաֆները, ինչպես նախընտրում են մասնագետները, իրենց էությամբ գողեր են: Նրանք գողանում են կյանքից կադրեր, մոմենտներ, պանորամաներ, ֆոներ և այլն, մարդկանցից` հայացքներ, էմոցիաներ, դեմքի արտահայտություններ` <<դեմքեր>>, մի խոսքով ամեն-ամեն ինչ:
Ես չէի ուզում հավատալ այդ կարծիքին: Հենց չէի ուզում հավատալ, որովհետև այդպիսի <<կարծիքներին>> հենց հավատում են, ոչ թե համաձայնում, կամ ոչ, որովհետև այդպիսի <<կարծիքները>> կրոնի, ռելիգիայի, հավատքի պես մի բան են: Ես չէի հավատում... չէի ուզում հավատալ:
Եթե այս կյանքում կան ինչ-որ <<մոմենտներ>>, մարդիկ, որոնք ունեն դեմքի արտահայտություններ, բնության գեղեցիկ տեսարաններ և մարդկային գործունեության տգեղ կողմեր, ուրեմն դրանք պատկանում են կյանքին և բոլոր ապրողներին: Ու եթե ես տեսնում եմ այդ ամենը, ուրեմն իրավունք ունեմ նաև լուսանկարել, <<հավերժացնել>>, ինչպես սիրում են հեգնել որոշ ցինիկներ: Այո, իրավունք ունեմ, որովհետև տեսնում եմ, այլապես իրավունք չէի ունենա և տեսնել: Իսկ եթե այս ամենը իմն է` ապրողինս, կյանքի մասնակիցներից մեկի, ուրեմն ես գողանում եմ ինքս ինձնից, այսինքն` չեմ գողանում: Железная логика.
Ես աթեիստ եմ: Դա հավատք չէ, ոչ էլ ապրելաձև: Դա բնավորություն է: Ես չեմ ուզում հավատալ ինչ-որ <<կարծիքների>>, որոնք դառնում են ռելիգիաներ, կրոններ, հավատքներ, հավատալիքներ. հոմանիշները շատ են: Այդպես ես չէի ուզում հավատալ մասնագետների այս <<գողական>> կրոնին:
Բայց հետո հասկացա, որ ես սխալ էի: Ես, որ այդքան համառ չէի ուզում հավատալ, ես, որ ինձ միշտ ճիշտ էի համարում, ես, որ համոզված էի, որ ճիշտ եմ, հավատում էի, որ ճիշտ եմ, ես սխալ էի: Ճիշտ էին նրանք` մասնագետները, որոնց պետք է լսել ոչ միայն կոմպոզիացիայի, դիաֆռագմայի և նման հարցերում, այլև ռելիգիաների հարցում: Նրանք մասնագետներ են, նրանք միշտ ճիշտ են:
Ես գող եմ, որովհետև լուսանկարիչ եմ, ֆոտոգրաֆ, ինչպես նախընտրում են մասնագետները: Ես էլ եմ թաքուն հետևում անմեղ մարդկանց` իմ զոհերին, հետևում եմ` ֆոտոխցիկով զինված, որպեսզի գողանամ նրանցից այն, ինչ պատկանում է նրանց և ինձ բնավ պետք չէ: Բայց պետք է...
Ինչպես հասկացա... Նորից ուսուցիչներն են մեղավոր: Միշտ ուսուցիչներն են մեղավոր, որ իրենց դժբախտ աշակերտները իմանում են այն, ինչ չպիտի իմանային: Օրինակ, ես իմացա, որ գող եմ:
Նա իմ թատրոնի առաջին ուսուցիչն է: Ամենասիրելի և ամենապաշտելի: Շատ բան էր սովորեցրել ինձ, այս մեկն էլ հայտնեց, թեև բնավ <<ռելիգիոզ>> ֆոտոգրաֆ չէր: Դերասանուհի էր...
Ոչինչ չասաց, ոչինչ չարեց, պարզապես անում էր իր <<աշխատանքը>>, իր արվեստը. խաղում էր բեմում: Այնտեղ, մի քանի քայլի հեռավորության վրա, նա ապրում էր, սիրում, տառապում ու... մահանում...
Իսկ ես գողանում էի նրա արցունքներով լի աչքերը և վշտից դողացող շուրթերը...
Հետո նա ընկավ...
Ընկածին պետք է օգնել, մանավանդ, երբ քո ուսուցիչն է, ամենասիրելի ուսուցիչը... Իսկ ես...
Սեղմում եմ լուսանկարելու կոճակը: Էկրանը մթնում է, գրվում է Занят... Մինչև էկրանը նորից չի լուսավորվել, ես մտքում աղոթում եմ. միայն թե ձեռքս չդողա, ֆոկուսը չփախնի, <<չլղոզի>> նկարը: Էկրանը նորից լուսավորվում է և ինձ ներկայացնում ուսուցչիս և իմ տառապանքի արդյունքը: Ֆոկուս չկա, <<փախել է>>: Նա լավ գիտի, որ ես գող եմ ու գողանում եմ ամենասիրելի մարդուց, նա չի ուզում ինձ օգնել:
Մի քիչ սպասում եմ: Իմ միամիտ ուսուցիչը քարանում է մի պահ. նա չգիտի, ի~նչ օգնություն է դա ինձ համար: Նորից եմ սեղմում կոճակը: Էկրանը մթնում է, հետո նորից լուսավորվում: Ստացվեց: Գողացա...
Ես մեղավոր չեմ:
Սա հիվանդություն է. լուսանկարել, ոչ թե նայել: Գիտես, որ լավ չես անում: Որ գողանում ես ուրիշինը: Բացի դրանից նաև չես կարողանում ոչինչ կարգին տեսնել և քեզ զրկում ես մե~ծ հաճույքից: Բայց սա հիվանդություն է: Հիվանդացել ես, ուրեմն դատապարտված ես:
Ես դատապարտված եմ լուսանկարել:
Ես դատապարտված եմ գողանալ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий