Դու չես կարող պարտվել, այն էլ ինձ:
Դու երիտասարդ ես, գեղեցիկ, խելացի: Ամեն ինչ հասկանում ես կայծակնային արագությամբ:
Ունես հավատարիմ ընկերներ, սիրող ամուսին և զվարճալի փոքրիկ:
Բոլորը քեզ հարգում են:
Դու վայելում ես բոլորի սերը:
Դա քեզ ուժ է տալիս:
Դու միշտ մտնում ես հաղթական քայլվածքով:
Դու գիտես, որ արդեն հաղթել ես, որովհետև նա, ով գիտի արժանավայել կերպով ընդունել իր պարտությունը, արդեն հաղթել է:
Թերևս դու դա արել ես միայն մի անգամ, երբ եկեղեցում քահանան հարցրեց քեզ, <<Հնազա՞նդ ես>>: Ամուսինդ քնքուշ հայացքով նայեց քեզ, կարծես համոզելով, որ գոնե այս անգամ հնազանդ լինես. չէ՞ որ դու միշտ <<տեր>> ես: Դու զիջեցիր նրան: Զիջեցիր գլուխդ բարձր, հպարտ ձայնով: <<Հնազանդ եմ>>: Ընդունեցիր քո պարտությունը ու հաղթող դուրս եկար: Դուրս եկար ամուսնուդ ձեռքերի վրա:
Դու սիրում ես ու սիրված ես:
Բայց նաև կարողանում ես դաժան լինել, երբ պետք է ինչ-որ մեկին իր տեղը ցույց տալ:
Դու ցույց տվեցիր ինձ իմ տեղը:
Ես արդեն հիսուն տարեկան եմ:
Ցածրահասակ եմ, գեր ու ճաղատ. թերևս վերջինից ամենաշատն եմ տառապում:
Ես ծիծաղելի ձայն ունեմ:
Անճոռնի եմ, ինչպես Անդերսենի ճուտիկը:
Իմ միակ որդին միշտ զբաղված է, և ես նրան չեմ տեսնում նույնիսկ տոն օրերին:
Կին չունեմ, ու երբեք էլ չեմ ունեցել: Իսկ իմ երեխայի մայրը ունի ամուսին, ավելին` սիրող ամուսին:
Ես ամենասկզբից պարտված էի, ու դու դա գիտեիր:
Բայց դու դաժան ես:
Դու ուզում էիր, որ ես ինքս հասկանամ իմ պարտությունը: Կարծես ես այն չէի հասկանում:
Այս բաժնում դու շրջապատված ես ընկերուհիներով: Իսկ ես նորեկ եմ:
Բացի այդ, ես միակ տղամարդն եմ բաժնում ու նաև մեկը, ով սուրճ է եփում բոլորի համար. թերևս դա ինձ մոտ լավ է ստացվում:
Ես գիտեմ, որ ոչնչություն եմ, բայց դու դա ինձ ևս մեկ անգամ ապացուցեցիր, ապացուցեցիր գիտականորեն, երբ ցույց տվեցիր, որ ամեն ինչում ինձնից առավել ես:
...Իմ գրասեղանը տեղադրեցին պատուհանի մոտ` հեռու բոլորից: Ես այնքան տհաճ էի ձեզ, որ ինձ աքսորեցիր այնտեղ:
Դուք ինձ բանի տեղ չէիք դնում: Առանց ամաչելու խոսում էիք ինձ մոտ նորաձև ներքնազգեստից, սիրո խենթ գիշերներից, ձեր տղամարդկանց բարեմասնություններից: Հակառակը, երբ պետք էր բաժնով մի կարևոր հարցի պատասխան տալ, ինչը սովորաբար արվում էր քվերակության միջոցով, դուք ինձ ուղարկում էիք լվանալու սրճոտված բաժակները: Այ քեզ տղամա~րդ:
Մոռացա ասել ամենակարևորը:
Դու բաժնի վարիչն ես, հետևաբար իմ անմիջական ղեկավարը: Դու իրավունք ունես որոշումներ կայացնել, իսկ ես պարտավոր եմ հնազանդվել քո հրամաններին:
Ես իրավունք չունեմ նույնիսկ զուգարան գնալ առանց քո թույլատվության, իսկ դու պարտավոր ես ինձ մերժել: Դու դա անում ես մեծ հաճույքով:
Դու սիրում ես խաղալ ինձ հետ, ինչպես կատուն մկան հետ է խաղում: Տալիս ես ինձ հույսեր, որ թույլ կտաս ինձ վերջապես ազատվել քո մատրիարխատիկ դաժանությունից, իսկ հետո հուսախաբ ես անում:
Դու սիրում ես ստորացնել ինձ ու սիրում ես, որ ես երբեք չեմ պատասխանում: Ես իրավունք չունեմ պատասխանել, իսկ եթե ունենայի, առավելևս չէի պատասխանի. կարևորը իրավունքը չէ, այլ համարձակությունը:
Դու վրեժ ես լուծում ինձանից ինքդ էլ չգիտես ինչի համար: Բայց ես գիտեմ...
...Դու ինչպես միշտ հաղթական քայլվածքով մտնում ես բաժին և ուղղվում դեպի քո սեղանը: Ինչպես միշտ լսվում է քո կրունկների հաղթական <<կըտ-կըտ-կըտ>>-ը: Դու էլի հաղթող ես: Բայց այսօր ինչ-որ բան այն չէ: Դու կարծես ծերացել ես: Երեկ միայն երիտասարդ էիր, գեղեցիկ ու խելացի: Իսկ այսօր արդեն ոչ գեղեցկությունդ է մնացել, ոչ էլ խելքը: Միայն այդ հաղթական քայլվածքը, որն արդեն երբեք չի փոխվի ստրկական անձայն քայլվածքի, ինչպիսին իմն է:
Ես լավ գիտեմ, ինչ է պատահել, բայց ինձ հիմարի տեղ եմ դնում: Առանց քո թույլատվության ես իրավունք չունեմ նույնիսկ ինչ-որ բան նկատել: Իսկ դու իհարկե չես տա ինձ այդ իրավունքը:
Ես շարունակում եմ ինչ-որ տեքստ հավաքել համակարգչով, ինչպես միշտ կլանված, որովհետև այդ գործը չափազանց դժվար է տրվում ինձ:
Իսկ քեզ արդեն շրջապատել են քո ընկերուհիները:
-Ի՞նչ է պատահել:
-Մամային այսօր տեղափոխեցին վերակենդանացման բաժամունք:
Դու երկար, բարակ մատներով տրորում ես հոգնած աչքերդ:
-Ի՞նչ են ասում բժիշկները:
-Ի՞նչ կարող են ասել:
Դու ուզում ես հեգնորեն ծիծաղել, բայց նույնիսկ ծիծաղելու համար ուժ չունես:
-Ասում են, որ այսօր ամեն ինչ կորոշվի: Այս գիշերն որոշիչ է լինելու:
-Ամեն ինչ լավ է լինելու, այ կտեսնես:
Աշխատանքային օրը շարունակվում է: Նույնիսկ այս <<ծերացած>> վիճակում դու աշխատում ես արագ ու արդյունավետ: Պատկերացնում եմ, ինչ է կատարվում ձեր տանը, երբ դու տոների ես նախապատրաստվում: Երևի տունը եռում է թեյնիկի պես:
Օրվա վերջում բոորը սուս ու փուս տուն են գնում: Ոչ ոք չի համարձակվում մխիթարել քեզ, բայց դու լավ գիտես, որ նրանք բոլորը քեզ հետ են:
Բաժնում մնում ենք ես ու դու:
Դու հագնում ես վերարկուդ:
Ես դեռ աշխատում եմ տեքստի վրա:
Դու նայում ես պատուհանից դուրս` աստիճանաբար լուսավորվող քաղաքին:
-Հուսով եմ, ամեն ինչ լավ կլինի:
Դու դա ինձ չես ասում: Ես քեզ համար գոյություն չունեմ: Դու դա ասում ես իր լույսերը վառող հսկա քաղաքին և նրա անողոք աստծուն:
Ու գնում ես:
Ես վայրկենապես ավարտում եմ աշխատանքս և անջատում համակարգիչս: Հետո նորից եմ այն միացնում: Այս անգամ էկրանին չեն հայտնվում իմ անթիվ-անհամար Word փաստաթղթերը, որոնք ես ոչ մի կերպ չեմ կարողանում մի թղթապանակի մեջ գցել` Desktop-ը չաղտոտելու համար:
Տեսնենք, ինչ են ասում թվերը:
Դու իհարկե չգիտես դա, բայց թվերը աստվածներից զորավոր են:
<<...դեկտեմբերի 1-ին...>>:
Նայում եմ օրացույցին: Դեկտեմբերի 1-ն է: Ուրեմն նույնիսկ մինչև կեսգիշեր չի սպասի:
Ներիր, սիրելիս, այս անգամ ամեն ինչ լավ չի լինի:
...Այսօր դու պարտված ես մտնում բաժին: Դու դա չգիտես, բայց ես գիտեմ: Դու ամբողջ գիշեր աղոթում էիր:
Լսիր, դու ուզում էիր, որ ամեն ինչ լավ լինի: Այդպես էլ եղավ: Քո մայրիկի համար դա ամենալավ տարբերակն էր: Ի վերջո ինքն էր միշտ երազել մահանալ դեկտեմբերին, երբ ձյուն է գալու: Երեկ գիշերը եկավ առաջին ձյունը: Իսկ դու աղոթում էիր...
...Քեզ ժամանակ է պետք վերականգնվելու համար: Ցավոք քեզ ոչ ոք չի տա այդ ժամանակը: Ղեկավարությունը չափազանց հարգում է քեզ, որ խղճա և արձակուրդ տա: Իսկ դու չես խնդրում:
Քո վշտի մեջ դու ավելի գեղեցիկ ես, քան առաջ. հետո՞ ինչ, որ կարծես հարյուր տարի ծերացել ես:
Չկարծես, որ սիրահարվել եմ քեզ: Ոչ, ամենևին: Այս աշխարհում արդեն կա մեկը, ով խենթի պես սիրում է քեզ: Ու նաև հարգում: Չափազանց հարգում, որ խղճա:
-Ի՞նչ է պատահել:
Դու իհարկե լաց չես լինում, բայց կանայք աչքերի կարիքը չունեն` հասկանալու համար, որ կողքինը հոգում լաց է լինում: Իսկ ես... Ես իրավունք չունեմ որևէ բան նկատել, չնայած ամեն ինչ գիտեմ քեզնից էլ լավ:
-Ամուսնուս հետ եմ վիճել: Նա ուզում է բաժանվել:
-Ինչո՞ւ:
-Դուք այնքան լավ զույգ էիք:
-Նա պետք է հասկանա, որքան ծանր է հիմա քեզ համար:
-Նա պետք է քո կողքին լինի:
-Ես եմ մեղավոր... Ես վիրավորեցի նրան... Չգիտեմ, հիմա ի՞նչ եմ անելու...
Դու լավ գիտես, որ այսպիսի իրավիճակներից դուրս գալու համար մի կախարդական բառ կա` ներիր ինձ: Բայց դու նախընտրում ես բաժանվել, քան ընտրել այդ տարբերակը, որվհետև ներողություն է խնդրում պարտվողը:
Դու լավ գիտես, որ վերջում միևնույն է հաղթող ես դուրս գալու: Ընտանիքը մեծ հաղթանակ է: Բայց երկրորդ անգամ ասել <<Հնազանդ եմ>>, դա վեր է քո ուժերից:
...Մի քանի օր դու վրեժ ես լուծում ինձնից: Վրեժ ես լուծում բոլոր վիրավորված ամուսինների ու լքված կանանց համար: Իսկ ես, որ երբեք ոչ կին եմ ունեցել, ոչ էլ եղել եմ ամուսին, պատժվում եմ բոլորի ընտանեկան երջանկության հանցանքի համար:
Դու այլևս չես դիմանում: Այսօր արդեն ամուսինդ հավաքել է ճամպրուկները, իսկ վաղը կգնա ձեր փաստաբանի մոտ` ապահարզանի համար: Դրա մասին դու նույնիսկ ընկերուհիներիդ չես պատմել. դա կնշանակեր մեկընդմիշտ ընդունել պարտությունը:
-Ի՞նչ անեմ:
Այս անգամ դու ինձ ես ուղղում քո հարցը: Այն հնչում է որպես <<Ներողություն>> քո բոլոր չարությունների համար:
Ես չեմ պատասխանում քեզ: Դա իմ վրեժն է:
Դու ջղայնանում ես: Որոշում ես ինձ իմ տեղը ցույց տալ, առանց մի պահ մտածելու, որ ես գիտեմ իմ տեղը:
-Դուք երբևէ ամուսնացած եղե՞լ եք: - Դու սկսում ես գրոհը:
-Ոչ: - Ես ինքնակամ ընկնում եմ քո լարած թակարդը:
-Հասկանում եմ: - Դու անցնում ես հարձակման երկրորդ փուլին:
-Ո՞ւմ եք հասկանում: - Ես ինքնակամ ստորագրում եմ իմ մահավճիռը:
-Այն բոլոր կանանց, ովքեր չեն համաձայնել Ձեր կինը լինել: - Ահա և վերջ:
Դու վերցնում ես պայուսակդ ու հաղթական հեռանում:
Եթե միայն իմանայիր, ի~նչ ցավ դու ինձ պատճառեցիր:
Դու քայլում ես մութ փողոցով ու նայում քաղաքի հազարավոր լույսերին:
Ներքևից վերև ես նայում:
Դու հավատում ես, որ այդ լույսերը քաղաքի ամենազոր աստծո հազարավոր աչքերն են:
Իսկ ես մնում եմ մութ գրասենյակում: Ես տառապում եմ:
Հետո հանկարծ գցվում եմ համակարգչի մոտ ու միացնում այն:
Այսօր դու ներողություն կխնդրես նրանից, վերջնականապես կընդունես քո պարտությունը և հսկայական ռազմատուգանք կվճարես անկողնում: Իսկ առավոտյան հաղթական կմտնես գրասենյակ` իմ ռազմատուգանքն ընդունելու համար: Իսկ ես ինչպես միշտ հնազանդ կլինեմ: Ինչպես դու այս գիշեր...
Դու այդպես էլ չհասկացար, որ ես եմ մեծ քաղաքի այն ամենազոր Աստվածը, որին դու հավատում ես:
Դու քայլում ես փողոցով ու մտքում աղոթում: Ու չգիտես, որ ինձ ես աղոթում:
Գիտե՞ս, դու բարի ես: Ես եմ քեզ այդպիսին ստեղծել: Բայց երբեմն դու դաժան ես լինում: Դա արդեն քո ընտրությունն է: Դու ցավ պատճառեցիր ինձ, և դա էլ էր քո ընտրությունը:
Գիտե՞ս, ես կարող էի քեզ պատասխանել և հաղթող դուրս գալ այս մենամարտում: Բայց ես չարեցի այդ: Ես ընդունեցի տառապանքը, որպեսզի հետո իրավունք ունենամ ցավ պատճատռել մարդկանց: Ու նաև քեզ:
Դու չհասկացար, ինչու եմ ես այսքան հնազանդ քեզ:
Որ հետո հնազանդություն պահանջեմ քեզանից:
Գիտե՞ս, ես էլ եմ դաժան, բայց երբեմն բարի եմ լինում, ու դա իմ ընտրությունն է: Եվ այդ բարության օրենքով ես իրավունք չունեմ ոտնահարել մեկին, մինչև ինքս դեռ չեմ եղել ոտնահարված:
Երեկ դու ինձնից լուծեցիր բոլոր <<հնազանդ>> կանանց վրեժը, իսկ ես քեզնից` բոլոր հնազանդ աստվածների:
Այսօր դու արդեն հաղթող ես, իսկ ես դեռ ռազմատուգանք ունեմ վճարելու:
Դա անարդար է, որովհետև իրականում ես եմ հաղթել, և ոչ թե դու:
Բայց ես ինչպես միշտ հնազանդ եմ:
Դրա համար էլ ես միշտ հաղթող եմ դուրս գալիս մետրոյի 777 կայարան այն կողմ: Այնտեղ, ուր մարդիկ չեն եղել, և իմ որդին հավերժ տառապում է մարդկանց մեղքերի համար, իսկ ես հնազանդ եմ նրան:
Комментариев нет:
Отправить комментарий