Մեղադրող. – Նկարիչը շատ է սիրում երիտասարդ Դորիան Գրեյին: Չե՞ք
կարծում, որ ընթերցողի մոտ միտք կառաջանա՝ արդյո՞ք ծեր նկարիչը այլ
զգացմունք չի տածում երիտասարդի հանդեպ:
Օսկար. – Ինձ հայտնի չեն սովորական մարդկանց մտքերը:
Մեղադրող. – Պատահե՞լ է, չէ՞, որ դուք էլ խենթի պես հիացել եք որևէ երիտասարդով:
Օսկար. – Խենթի պե՞ս: Ոչ: Ես նախընտրում եմ սերը, այն ավելի վեհ զգացմունք է:
Մեղադրող. (կարդալով մի սրամիտ հատված <<Դորիան Գրեյի դիմանկարից>>) - Ձեր ստեղծագործություններում դուք անընդհատ նկարագրում եք անբնական զգացողություններ: Սա էլ եք դուք գրել, անյպես չէ՞:
Օսկար. (սպասելով, որ դահլիճում լինի քար լռություն) – Ոչ, պարոն Կարսոն, այս խոսքերը պատկանում են Շեքսպիրին:
Մեղադրող. (կարդալով հատված Օսկարի բանաստեղծությունից) – Սա էլ է գրել Շեքսպիրը, չէ՞, պարոն Ուայլդ:
Օսկար. – Դուք այնպես եք կարդում, պարոն Կարսոն, որ բանաստեղծությունից քիչ բան մնաց:
Դահլիճը պայթում է ծիծաղից:
1885 թ-ին բրիտանական քրեական օրենսգրքում ավելացվում է մի օրենք, որն արգելում է <<ամոթալի հարաբերությունները չափահաս տղամարդկանց միջև>>: Քրեական օրենսգրքի հենց այս կետը օգնեց դուքս Կուինսբերիին հաղթել դատական գործը, որն իր դեմ էր հարուցել հանճարեղ գրող, թատերգու Օսկար Ուայլդը:
1891 թ-ին Օսկար Ուայլդը ծանոթանում է Ալֆրեդ Դուգլասի հետ, որն երիտասարդ էր գրողից 16 տարով: Օսկարը սիրում է երիտասարդին, և նրանք դառնում են անբաժան ընկերներ: Օսկարը հլու-հնազանդ կատարում էր Ալֆրեդի բոլոր ցանկությունները և, կարելի է ասել, Ալֆրեդն ապրում էր Ուայլդի հաշվին: Նրա պատճառով գրողը ստիպված եղավ բաժանվել իր ընտանիքից:
Ինքը Ալֆրեդը գժտված էր իր հոր՝ դուքս Կուինսբերիի հետ: Նրանք անընդհատ վիճում էին, վիրավորական նամակներ գրում միմյանց: Հայրը կարծում էր, որ Օսկար Ուայլդը վատ ազդեցություն է թողնում իր որդու վրա, և հենց նրա պատճառով Ալֆրեդը չի ուզում հաշտվել հոր հետ: Նա նամակ է գրում գրողին, որում անվանում նրան սոդոմիտ (այսինքն՝ համասեռամոլ): Օսկարը շատ է զայրանում: Ընկերները փորձում են հանգստացնել նրան և մի որոշ ժամանակով հեռանալ երկրից: Բայց կամակոր Ալֆրեդ Դուգլասը համոզում է Օսկարին դատի տալ իր հորը՝ զրպզրտության մեղադրանքով: Գրողն այդպես էլ անում է:
Սակայն դատական պրոցեսի ընթացքում դուքսը պատմում է 13 տղաների մասին, որանց հետ հանդիպում էր գրողը: Նույնիսկ կարողանում է նշել երբ և որտեղ է Ուայլդը հանդիպել նրանց հետ:
1895 թ-ին Օսկար Ուայլդին դատապարտում են երկու տարի բանտարկամն և ուղղիչ աշխատանքների:
Մեղադրող. – Իր սոնետներից մեկում պարոն Դուգլասը գրում է. <<Սերը, որ իր անունն է թաքցնում>>: Կարո՞ղ եք բացատրել, ի՞նչ է դա նշանակում:
Օսկար. - <<Սերը, որ իր անունն է թաքցնում>>, մեր դարում դա մի այնպիսի մտերմություն է, որ ծնվում է ավագ և կրտսեր այրերի միջև: Այնպիսի մտերմություն, որպիսին եղել է Դավիթի և Հովնաթանի միջև, այնպիսի մտերմություն, ինչպիսին Պլատոնն է դրել իր փիլիսոփայության հիմքում, ինչպիսին մենք գտնում ենք Շեքսպիրի և Միքելանջելոյի սոնետներում: Դա մի մաքուր և կատարյալ հոգևոր սեր է: Բայց մեր դարում այդ սերը այլ կերպ են հասկանում, այնքան նողկալի կերպով, որ այն իրոք ստիպված է թաքցնել իր անունը: Հենց այդ սերն է ինձ բերել այնտեղ, ուր ես հիմա գտնվում եմ: Այն լուսավոր է, այն չքնաղ է և իր վեհությամբ գերազանցում է մարդկային մտերմության մնացած բոլոր տեսակները: Նրանում ոչ մի անբնական բան չկա: Այն խելացի է, ու նորից ու նորից արթնանում է ավագ և կրտսեր այրերի միջև, որոնցից ավագը փայլուն խելքի տեր մարդ է, իսկ կրտսերը լիքն է հույսով, սպասելիքներով և գալիք կյանքի կախարդանքով: Այդպես էլ պիտի լինի: Բայց աշխարհն այդ չի հասկանում: Աշխարհը ծաղրում է այդ մտերմությունը և նրա համար մարդուն անարգանքի սյունին գամում:
Սկզնաղբյուրը՝ Վիքիպեդիա ազատ հանրագիտարան
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Արսենյան Սոնա
Օսկար. – Ինձ հայտնի չեն սովորական մարդկանց մտքերը:
Մեղադրող. – Պատահե՞լ է, չէ՞, որ դուք էլ խենթի պես հիացել եք որևէ երիտասարդով:
Օսկար. – Խենթի պե՞ս: Ոչ: Ես նախընտրում եմ սերը, այն ավելի վեհ զգացմունք է:
Մեղադրող. (կարդալով մի սրամիտ հատված <<Դորիան Գրեյի դիմանկարից>>) - Ձեր ստեղծագործություններում դուք անընդհատ նկարագրում եք անբնական զգացողություններ: Սա էլ եք դուք գրել, անյպես չէ՞:
Օսկար. (սպասելով, որ դահլիճում լինի քար լռություն) – Ոչ, պարոն Կարսոն, այս խոսքերը պատկանում են Շեքսպիրին:
Մեղադրող. (կարդալով հատված Օսկարի բանաստեղծությունից) – Սա էլ է գրել Շեքսպիրը, չէ՞, պարոն Ուայլդ:
Օսկար. – Դուք այնպես եք կարդում, պարոն Կարսոն, որ բանաստեղծությունից քիչ բան մնաց:
Դահլիճը պայթում է ծիծաղից:
1885 թ-ին բրիտանական քրեական օրենսգրքում ավելացվում է մի օրենք, որն արգելում է <<ամոթալի հարաբերությունները չափահաս տղամարդկանց միջև>>: Քրեական օրենսգրքի հենց այս կետը օգնեց դուքս Կուինսբերիին հաղթել դատական գործը, որն իր դեմ էր հարուցել հանճարեղ գրող, թատերգու Օսկար Ուայլդը:
1891 թ-ին Օսկար Ուայլդը ծանոթանում է Ալֆրեդ Դուգլասի հետ, որն երիտասարդ էր գրողից 16 տարով: Օսկարը սիրում է երիտասարդին, և նրանք դառնում են անբաժան ընկերներ: Օսկարը հլու-հնազանդ կատարում էր Ալֆրեդի բոլոր ցանկությունները և, կարելի է ասել, Ալֆրեդն ապրում էր Ուայլդի հաշվին: Նրա պատճառով գրողը ստիպված եղավ բաժանվել իր ընտանիքից:
Ինքը Ալֆրեդը գժտված էր իր հոր՝ դուքս Կուինսբերիի հետ: Նրանք անընդհատ վիճում էին, վիրավորական նամակներ գրում միմյանց: Հայրը կարծում էր, որ Օսկար Ուայլդը վատ ազդեցություն է թողնում իր որդու վրա, և հենց նրա պատճառով Ալֆրեդը չի ուզում հաշտվել հոր հետ: Նա նամակ է գրում գրողին, որում անվանում նրան սոդոմիտ (այսինքն՝ համասեռամոլ): Օսկարը շատ է զայրանում: Ընկերները փորձում են հանգստացնել նրան և մի որոշ ժամանակով հեռանալ երկրից: Բայց կամակոր Ալֆրեդ Դուգլասը համոզում է Օսկարին դատի տալ իր հորը՝ զրպզրտության մեղադրանքով: Գրողն այդպես էլ անում է:
Սակայն դատական պրոցեսի ընթացքում դուքսը պատմում է 13 տղաների մասին, որանց հետ հանդիպում էր գրողը: Նույնիսկ կարողանում է նշել երբ և որտեղ է Ուայլդը հանդիպել նրանց հետ:
1895 թ-ին Օսկար Ուայլդին դատապարտում են երկու տարի բանտարկամն և ուղղիչ աշխատանքների:
Մեղադրող. – Իր սոնետներից մեկում պարոն Դուգլասը գրում է. <<Սերը, որ իր անունն է թաքցնում>>: Կարո՞ղ եք բացատրել, ի՞նչ է դա նշանակում:
Օսկար. - <<Սերը, որ իր անունն է թաքցնում>>, մեր դարում դա մի այնպիսի մտերմություն է, որ ծնվում է ավագ և կրտսեր այրերի միջև: Այնպիսի մտերմություն, որպիսին եղել է Դավիթի և Հովնաթանի միջև, այնպիսի մտերմություն, ինչպիսին Պլատոնն է դրել իր փիլիսոփայության հիմքում, ինչպիսին մենք գտնում ենք Շեքսպիրի և Միքելանջելոյի սոնետներում: Դա մի մաքուր և կատարյալ հոգևոր սեր է: Բայց մեր դարում այդ սերը այլ կերպ են հասկանում, այնքան նողկալի կերպով, որ այն իրոք ստիպված է թաքցնել իր անունը: Հենց այդ սերն է ինձ բերել այնտեղ, ուր ես հիմա գտնվում եմ: Այն լուսավոր է, այն չքնաղ է և իր վեհությամբ գերազանցում է մարդկային մտերմության մնացած բոլոր տեսակները: Նրանում ոչ մի անբնական բան չկա: Այն խելացի է, ու նորից ու նորից արթնանում է ավագ և կրտսեր այրերի միջև, որոնցից ավագը փայլուն խելքի տեր մարդ է, իսկ կրտսերը լիքն է հույսով, սպասելիքներով և գալիք կյանքի կախարդանքով: Այդպես էլ պիտի լինի: Բայց աշխարհն այդ չի հասկանում: Աշխարհը ծաղրում է այդ մտերմությունը և նրա համար մարդուն անարգանքի սյունին գամում:
Սկզնաղբյուրը՝ Վիքիպեդիա ազատ հանրագիտարան
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Արսենյան Սոնա
Комментариев нет:
Отправить комментарий