Սովորաբար ես քայլում եմ աչքերս փակ:
Չէ, չէ, հանկարծ ուղիղ իմաստով ինձ չհասկանաք: Պարզապես ես ուզում եմ ասել, որ սովորաբար ոչինչ չեմ նկատում: Մանավանդ առավոտները, երբ նստում եմ դատարկ երթուղայինը, տեղավորվում պատուհանի մոտ ու աչքերը բաց քնում, մինչև չհասնեմ <<եկեղեցու մոտ>>:
Չէ, չէ, ուղիղ իմաստով մի հասկացեք ամեն բան: Ուխտի չեմ գնում: Առավոտ շո՞ւտ, այն էլ ամեն օ՞ր. դա չափազանց դաժան կլիներ ամենաբարի Աստծո կողմից:
Պարզապես ուզում եմ ասել, որ մեր դպրոցը գտնվում է հենց եկեղեցու դիմաց: Իսկ դպրոց ուզես-չոիզես պիտի գնաս:
Այսպիսով, ես աչքերս փակ գնում էի եկեղեցու մոտ:
Այդ օրը բախտս չէր բերում. ես ամեն ինչ նկատում էի: Եվ այն, որ արդեն ուշանում եմ, և այն, որ փողոցում ցուրտ է: Քեզ էլ նկատեցի: Դու վազում էիր երթուղայինի հետևից:
- Երանի չհասնես, - մտածում էի ես:- Ախր ինչպե՞ս կարող ես հասնել, չէ՞ որ երթուղայինը մարդուց արագ է վազում... այսինքն` ընթանում:
Բայց հանկարծ երթուղայինը կանգնեց կանգառում, ու իմ բոլոր հույսերը միանգամից չքացան:
Կանգառում հանգրվանած մի ուրիշ երթուղային խանգարում էր ինձ տեսնել քեզ: Բայց ես հասկանում էի, որ հիմա դու կբացես դուռը, որի վրա գրված է <<Կամաց ծածկել>>:
Նայեցի շուրջս ու այ քեզ բա~ն. միակ ազատ տեղը իմ կողքին էր:
Դու բացեցիր դուռը ու ներս գլորվեցիր:
Բնականաբար եկար, նստեցիր իմ կողքին:
Ես շուռ եկա դեպի պատուհանը...
Չէ, ինձ ճիշտ հասկացիր: Սկզբում ուզում էի քեզ բարևել: Բայց հետո հասկացա, որ դա կնշանակի սեփական ձեռքով, դա դեռ քիչ է, սեփական գրիչով սեփական մահավճիռը ստորագրել: Որոշեցի, որ չեմ անի այդ:
Սպասում էի, որ հիմա դու ինձ կնկատես և արդեն մտովի կազմում էի կտակս: Մի բան չէի կարողանում հաստատ որոշել. ո՞ւմ կտակեմ վերադարձի 100 դրամը, գուցե նվիրաբերեմ դպրոցի բուֆետի՞ն:
Բայց, այ քեզ հրաշք, դու չնկատեղիր ինձ:
Սկզբում ես նույնիսկ վիրավորվեցի, բայց հետո հասկացա, որ աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն եմ:
Երեսս թաքցրեցի պատուհանի թափանցիկության մեջ ու մտովի աղոթում էի, որ դու ինձ չնկատես:
Ես իհարկե հասկանում էի, որ իմ երանությունը չի կարող երկար շարունակվել: Դու նստած ես իմ կողքին, չես կարող ինձ չնկատել:
Բայց ժամանակը գնում էր, սիրտս ավելի ուժեղ էր բաբախում, իսկ դու ինձ չէիր նկատում:
Ամեն անգամ, երբ մի նոր տեղ էր ազատվում երթուղայինում, աղոթում էի, որ դու տեղդ փոխես:
Հետո որոշեցի ինքս փոխել տեղը:
Հետո հասկացա, որ եթե շարժվեմ, դու հաստատ ինձ կնկատես ու շարունակեցի աղոթել, որ դու տեղդ փոխես:
Հետո հիշեցի, որ ուշանում եմ: Իսկ եթե անհանգստացած ընկերուհիս զանգի՞ ինձ: Դու կլսես իմ ձայնը ու հաստատ կնկատես ինձ:
Դե ի~նչ, իմ երջանկությունը չէր կարող անվերջ տևել:
Մտովի պատրաստվում էի մահապատժի:
Ի՞նչ պիտի ասեմ քեզ:
- Վա~յ, էս դո՞ւ ես: Բարև~: Կներես, չէի նկատել քեզ: Դեռ կարգին չեմ արթնացել:
Այն, որ դեռ կարգին չեմ արթնացել, ճշմարտությանը մոտ էր: Իսկ ահա այն, որ չեմ նկատել քեզ, դա իսկական սուտ էր:
Բայց ժամանակը գնում էր, երթուղայինը մոտենում էր <<եկեղեցու մոտ պահեք>> կանգառին, իսկ դու չէիր նկատում ինձ:
Մի պահ մտածեցի, որ դու հատուկ չես նկատում ինձ: Գուցե դու վիրավորվե՞լ ես, որ ես քեզ չեմ բարևել: Գուցե հասկացե՞լ ես, որ նկատել եմ քեզ: Գուցե հոգուդ խորքում վերջապես ինքնասիրությո՞ւն է արթնացել:
Ի՞նչ էիր մտածում այդ պահին, հը՞: Այն պահին, երբ հասնում էինք շուկա:
Որոշեցի մի քիչ թեքվել քո կողմը ու նայել, ինչով ես զբաղված:
Հասկանում էի, որ դու ինձ կնկատես, բայց հետաքրքրությունս ներսից ուտում էր ինձ:
Առանց գլուխս թեքելու, աչքի պոչով, նայեցի քեզ:
Դու նայում էիր հակառակ կողմ` մյուս պատուհանին:
Այ քեզ բա~ն:
- Եկեղեցու մոտ կանգնեք:
Ես հանգիստ իջա:
Հետաքրքիր է, այդ պահին գոնե հասկացա՞ր, ով էր նստած քո կողքին:
Եվ ո՞ւր են նայում մարդիկ, եթե չեն կարողանում նկատել նրանց, ովքեր նստած են իրենց կողքին:
Հիմա~ր:
Այսօր ես փրկվեցի: Եվ դրանում դու ես մեղավոր:
Ես, իհարկե, ուրախ եմ: Բայց ինձ այս հաղթանակը պատիվ չբերեց: Ի՞նչ ուրախություն, երբ գիտես, որ հաղթել ես մի ապուշի:
Լավ, արի զրոյացնենք հաշիվը: 0:0: Թեև ես հաղթում էի, հիշո՞ւմ ես:
Ոչինչ, էլի կհաղթեմ:
Եվ ո՞ւր են նայում մարդիկ, եթե այսքան հեշտ են պարտվում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий