Հոգնել եմ... Հոգնել եմ... Հոգնել եմ...
Փաստորեն սխալ էին ասում, որ ընկերոջ լավը <<հինն>> է:
Մենք հոգում ենք մեր հին ընկերներից, ինչպես հին շորերից, և երբ ուզում ենք ասել այդ բանի մասին, պարզվում է, որ ընկերները մեզնից արդեն վաղո~ւց, շա~տ վաղուց հոգնել են:
Ավելի լավ չէ՞ այդ դեպքում ընկեր չունենալ...
Թերևս դա անհնար է:
Homo Sapiens- Մարդ Բանական:
Բայց Մարդուն բավական չեղավ Բանական մնալ: Նա դարձավ Մարդ Սոցիալական, Մարդ Հասարակական:
Ինչո՞ւ, հը՞, ինչո՞ւ, Homo Sapiens, ինչո՞ւ չբավարարվեցիր Բանական լինելով: Մի՞թե այդքանը քիչ էր: Ախր դու արդեն իսկ կատարյալ էիր, ինչո՞ւ ավելի Կատարյալ ուզեցիր լինել ու գնացիր դեպի քո կործանումը: Ինչու հորինեցիր Սերը, Ընկերությունը, Հասարակությունը:
Այդ ո՞վ և ե՞րբ հորինեց, որ մարդ չի կարող առանց Հասարակության, առանց Սոցիումի, առանց ընկերների: Այդ ո՞վ ասեց:
Ինչո՞ւ, Մարդ Sapiens, Homo Բանական, ինչո՞ւ դու քեզ տարար դեպի Կործանումը:
Հոգնել եմ...
Եվ այս անվերջ հարցերից եմ հոգնել, և ամեն ինչից եմ հոգնել...
Ուզում եմ գնալ այստեղից, գնալ հեռո~ւ, հեռու - հեռո~ւ... Այնտեղ, ուր ոչ ոք ինձ չի ճանաչում:
Այդ ժամանակ միայն կարող եմ խաղալ ցանկացած դեր: Կարող եմ ձևացնել, որ ես այնպիսին եմ, ինչպիսին երազել եմ լինել ու երբեք չեմ կարողացել լինել, որովհետև դա <<իմը>> չէ, դա ես չեմ:
Հիմա ես խաղում եմ զոհի դեր, որովհետև քո հորինած Սոցիում - Հասարակությունը, Homo Sapiens, սովոր է ինձ հենց այդ դերում տեսնել: Իսկ ես չեմ կարող նրան դեմ գանլ, թեև ես չեմ այն հորինել:
Ինձ որ մնար, ես կջնջեի բոլոր Հասարակություն - Հասարակական կարծիք և այլ անհեթեթ ու անիմաստ հասկացությունները, որոնք մեր դարում Օրենքներից էլ վեր են:
Մորալ: Իսկ որտե՞ղ է ձեր այդ մորալ ասվածը, երբ դուք ձեր ցանկությամբ դերեր եք գրում յուրաքանչյուրի համար, կարծես դրա իրավունքն ունեք: Իհարկե ունեք, չէ՞ որ դուք եք բաժանում և դերերը, և իրավունքները:
Ես զոհ եմ, ինձ չի կարելի այսպիսի բաներ ասել, ինձ չի սազում:
Բայց այդ ո՞վ ասաց, որ ես զոհ եմ:
Ո՞վ ասաց, որ այս Թատրոնում ես Դեզդեմոնան եմ, և ոչ թե Կլեոպատրան:
Ուզում եմ գնալ մի ուրիշ Բեմ: Այնտեղ, ուր դերաբաշխումը դեռ չի ավարտվել:
Ուզում եմ լինել այնպիսին, ինչպիսին երբեք չեմ եղել ու չեմ կարող լինել:
Ուզում եմ ցավ պատճառել, ոչ թե ինձ ցավ պատճառեն:
Ուզում եմ հոգնել, ոչ թե ինձնից հոգնեն:
Ուզում եմ վիրավորել, ոչ թե ինձ վիրավորեն:
Եվ վերջապես ուզում եմ դերաբաշխումն անել այնպես, ինչպես ես եմ ուզում: Այնպես, ինչպես դուք չեք էլ պատկերացնում:
Այդ ժամանակ դուք կլինեք զոհը` ինձ հետ միասին: Եվ ոչ ոք չի լինի զոհ, որովհետև երբ բոլորն են նույն կարգավիճակում, զոհ չկա:
Ինձ չի սազում, չէ՞, Homo Sapiens-ներ, Բանական ու Սոցիալական Homo - ներ:
Իսկ ձեզ սազո՞ւմ է այն դաժանությունը, որով դուք բաժանում եք այս դերերը:
Թատրոնում ամենալավը հանդիսատես լինելն է. կուզես, կգաս, չես ուզի` չես գա: Բայց եթե դուք կարծում եք, որ ես Կյանքում հանդիսատես եմ լինելու, սխալվում եք:
Իսկ չե՞ք մտածել երբևէ, որ դուք եք այստեղ զոհը, որովհետև դաժան եք ու հիմար: Որովհետև դատարկ եք: Չե՞ք մտածել, չէ՞: Դե մտածեք:
Իսկ ես հոգնել եմ ձեզ ամեն ինչ բացատրելուց:
Քանի~ միլիոն տարեկան ես, Homo Sapiens, բայց էլի ոչինչ չես հասկանում: Չես հասկանում, որ քեզ չի սազում այսքան դաժան լինելը:
Փաստորեն հոգնել եմ քո դաժանությունից....
Комментариев нет:
Отправить комментарий