Ամեն ինչ ինչպես միշտ:
Կինն արթնացրեց ամուսնուն, որ չուշանա աշխատանքից, հետո էլ գնաց` երեխաներին արթնացնելու, որ դպրոցից չուշանան: Թե չէ իրենց որ թողնես, մինչև կեսօր կքնեն. այս ընտանիքում միայն կինը չի ուշանում ամուսնուն և երեխաներին արթնացնելուց:
Ամուսինը մի-երկու րոպե պառկեց փակ աչքերով, հետո վեր կացավ և գնաց լողասենյակ, ինչպես միշտ: Նա հասցրես ավարտել իր առավոտյան ցնցուղը, իսկ կինը դեռ համոզում էր երեխաներին, որ պետք է շուտ արթնանալ, թե չէ դասից կուշանան: Վերջապես երեխաները արթնացան: Տղան, ինչպես միշտ, վայր ընկավ երկհարկանի մահճակալի երկրորդ հարկից, իսկ աղջիկը վազեց լողասենյակ: Ինչպես միշտ, տղան հասավ նրան, և սկսվեց թեժ պայքար, թե ով առաջինը պիտի մտնի լողասենյակ. եթե պարտվես պայքարում ու զիջես առաջինը ցնցուղ ընդունելու հնարավորությունը, իմացիր, որ հետո երկար ես սպասելու և ստիպված ես լինելու ցնցուղ ընդունել սառը ջրով: Ինչպես միշտ վեճը որոշեց հայրիկը. տղաները պետք է զիջեն աղջիկներին, աղջիկներն էլ, իրենց հերթին, պետք է հոգատար լինեն և այնպես անեն, որ տղաներին էլ տաք ջուր հասնի:
Ինչպես միշտ, տղային տաք ջուր չհասավ:
Ինչպես միշտ պետք է արագ հագնվել ու նախաճաշել. ժամանակ չկա, ինչպես միշտ ամբողջ ընտանիքով ուշանում են: Նախաճաշը իհարկե համեղ է, այլ կերպ լինել չէր կարող, և երեխաները չեն ուզում շուտ լքել սեղանը: Մայրիկը բարկանում է, և ինչպես միշտ հայրիկը ստիպված խառնվում է:
Ինչպես միշտ դպրոցի ավտոբուսն արդեն վաղուց գնացել է, այնպես որ պետք է երեխաներին մեքենայով դպրոց հասցնել: Երեխաները չեն ուզում, ուզում են ավտոբուսով գնալ, թե չէ դասարանում նրանց արդեն ծաղրում են, որ <<վախենում են ավտոբուսից>> ու <<առիթը բաց չեն թողնում պապայի մեքենայով պարծենալ>>: Ինչպես միշտ մայրիկին չի հաջողվում համոզել երեխաներին, որ խելոք նստեն մեքենան, և հայրիկը ուժով է նրանց նստեցնում: Քաղաքում ինչպես միշտ խցանումներ են, և երեխաները, ինչպես միշտ ուշանում են դասերից. ծնողներն արդեն չեն զարմանում, որ իրենց զավակները ամեն օր ստիպված են լինում լրացուցիչ տնային հանձնարարություններ կատարել ուշացման համար:
Ինչպես միշտ ամուսինը կնոջը տանում է եկեղեցի, իսկ ինքը գնում աշխատանքի, ինչպես միշտ աղոթելով, որ հանկարծ չուշանա, թե չէ լրացուցիչ տնային հանձնարարությունը փառք կթվա նրան:
Ինչպես միշտ չի ուշանում, և դա լավ է...
Կյանքը դադարեց լինել յուրահատուկ ամուսնությունից հետո: Ասենք, ամուսնությունից առաջ էլ ամեն ինչ միօրինակ էր ու նույնանման: Պարզապես այդ ժամանակ նա ժամանակ էր գտնում գոնե երբեմն ընկերների հետ հադիպելու, գիթար նվագելու և ընկերուհուն կինո տանելու համար: Ամուսնությունը մի յուրահատուկ բան էր նրա համար: Մի բան է ընկերուհի ունենալը, ուրիշ բան` կին: Նրա կինը, ինչպես և բոլոր <<իսկական>> կանայք, ամեն առավոտ եկեղեցի էր գնում, համեղ նախաճաշեր էր պատրաստում ու գեղեցիկ ժպիտ ուներ: Հարսանիքն էլ, ինչպես և բոլոր <<իսկական>> հարսանիքները, չանցավ առանց բազմաթիվ փորձերի, պատրաստությունների և երջանիկ ավարտի: Եվ նա, ինչպես բոլոր <<իսկական>> նորապսակները, դուրս եկավ` ձեռքերի վրա տանելով իր կնոջը: Այո, նրա հարսանիքը ոչնչով չէր տարբերվում մնացած բոլոր հարսանիքներից` հարյուրավոր հարսանիքներից: Բայց միևնույն է, նրա կյանքում դա մի արտառոց երևույթ էր: Հետո մեղրամիս, նոր տուն, ուր նոր ընտանիք պիտի ապրեր, և նոր մեքենա` զոքանչի նվերը: Ամեն ինչ այնքան արտասովոր էր, որ նա հանդգնեց երազել, որ իր կյանքը փոխվելու է ամուսնության հետ:
Բայց արի ու տես, որ ոչինչ էլ չփոխվեց: Ամեն ինչ նորից <<ինչպես միշտ>> էր, պարզապես արդեն մայրիկի փոխարեն կինն էր համեղ նախաճաշեր պատրաստում:
Նա չհասկացավ, որ ոչինչ չի փոխվել: Չափազանց զբաղված էր. աշխատանք էր փնտրում: Երբ գտավ, շատ ուրախացավ: Մի շաբաթ հպարտ-հպարտ համբուրում էր կնոջը ու աշխատանքի գնում: Բայց հետո դրան էլ սովորեց: Կյանքն ամենևին էլ չէր փոխվել:
Հետո ծնվեց առաջնեկը. տղա: Այ այստեղ կյանքն իսկապես փախվեց, դարձավ ավելի աղմկոտ ու ավելի երջանիկ: Բայց այդ աղմկոտ երջանկությունն էլ չափազանց շուտ սովորական դարձավ:
Հետո ծնվեց աղջիկը: Կյանքում նորից փոփոխություն եղավ. երկու երեխա` երկու անգամ շատ աղմուկ ու երջանկություն: Բայց դա էլ շատ շուտ <<ինչպես միշտ>> դարձավ:
Նա գաղտնի հույսեր էր փայփայում. գուցե կիինը երրորդ զավակին էլ պարգևի նրան: Բայց կինն ասաց, որ այլևս երեխա ունենալ չի կարող. այս երկուսն էլ մեծ դժվարությամբ ծնվեցին, երրորդի մասին մտածելն արդեն հիմարություն կլինի, պետք է բավարարվել նրանով, ինչ Աստված պարգևեց նրանց: Նա համաձայնեց կնոջ հետ և որոշեց սպասել, մինչև իր երեխաներից մեկն ու մեկը թոռնիկ պարգևի նրան. այ այդ ժամանակ հաստատ կյանքն այևս սովորական չի լինի: Եվ նա սպասում էր...
Նա արդեն չէր սիրում կնոջը այն խենթացնող սիրով, որը ստիպեց նրան ամուսնանալ: Բայց միևնույն է սիրում էր նրան, ուշադիր էր և հոգատար: Կինն էլ արդեն չէր խենթանում ամուսնու համար, բայց սիրում էր նրան, իրենց երեխաներին, տունը, <<իսկական>> կյանքը, նույնիսկ այն, որ իրենց կյանքում ոչ մի փոփոխություն տեղի չի ունենում:
Ամուսինը սպասում էր փոփոխությունների, իսկ կինը չգիտեր այդ բանի մասին...
Ամուսինը ինչպես միշտ սպասում էր... Եվ հանկարծ նրա կյանքում փոփոխություն եղավ: Հանկարծ նա սիրահարվեց:
Ո՞ ւմ, ինչպե՞ ս:
Շատ սովորական: Այդ աղջիկը ուներ կանաչ աչքեր և կարմիր գանգուր մազեր: Երիտասարդ էր, խելացի, կատակասեր, չարաճճի: Նա հաստատ այնպիսին չէր, ինչպիսին պետք է լինի <<իսկական>> կինը, եկեղեցի չէր գնում, չէր աղոթում ծնողների և ընկերների բարօրության համար, երեկոյան լուրերը չէր նայում, համեղ նախաճաշեր չէր պատրաստում և չէր կարեկցում ուրիշի դժբախտությանը. նա ծիծաղում էր ցանկացած դժբախտության երեսին, և դժբախտությունը վախենում էր ու հեռանում. թերևս դա ամենալավ կարեկցանքն էր:
Այդ աղջիկը արտասովոր էր: Արտասովոր էր իր գեղեցկությամբ, խելքով և բարձր ծիծաղով: Նա երբեք չէր ամաչում, եթե որևէ մեկը լսում էր, ինչպես է նա կծու կատակներ անում իր հասցեին: Երբեք չէր նեղանում, երբ որևէ մեկը ծաղրում էր իրեն, լավ կատակների վրա նույնիսկ ծիծաղում էր: Չէր վախենում ծիծաղելի թվալ ու առանց ամաչելու ծիծաղում էր ուրիշների վրա:
Երբ բաժնում որևէ երիտասարդ նրան սուրճի կամ թեյի էր հրավիրում, նա չէր կոտրտվում, այլ միշտ համաձայնում էր: Սակայն երիտասարդ երջանիկներից և ոչ մեկը չէր կարող պարծենալ, որ գրավել է այդ գեղեցկուհու սիրտը: Նա երբեք չէր համաձայնում ճաշի մնալ, բայց ինքը սիրով հրավիրում էր գործընկերներին: Շատ ընկերներ ու ծանոթներ ուներ, ու բոլորի համար ժամանակ էր գտնում:
Նա իդեալական չէր, և չէր ուզում այդպիսին թվալ: Չէր փորձում տարբերվել բոլորից, բայց միշտ տարբերվում էր:
Ու չէր վախենում նրանից, որ հանկարծ սիրահարվեց ամուսնացած մի տղամարդու, որը երկու երեխա ունի և հանկարծ իրեն է սիրահարվել:
...Ամուսինը, որն ունի հրշալի կին ու երկու երեխա և իրեն երջանիկ ընտանիքի առաջնորդ է համարում, չի կարող հանկարծ սիրահարվել ինչ-որ աղջկա, նույնիսկ եթե նա կանաչ աչքեր ունի և կարմիր մազեր: Բայց նա հանկարծ սիրահարվեց ու հանկարծ հասկացավ, որ իրեն էլ են սիրում:
Սա միակ փոփոխությունն էր նրա կյանում, մի փոփոխություն, որին այդքան երկար էր սպասել, իսկ երբ այն եկավ, չէր կարող ընդունել այն: Նա վախենում էր:
Դավաճանե՞ լ կնոջը, երբեք: Նա նույնիսկ սիրո խոստովանություն չի անի որևէ աղջկա, մինչև չխոսի կնոջ հետ:
Աղջիկը հասկացավ դա, հանկարծ մոտեցավ նրան ու շշնջաց. <<Ես կսպասեմ>>:
Ու հանկարծ նա հասկացավ, որ այլևս չի կարող սպասել:
Հենց այդ գիշեր, երբ երեխաները քնեցին, խոսեց կնոջ հետ...
...Այդ գիշեր, ինչպես միշտ տարվա այդ եղանակին, անձրև էր գալիս: Եվ նա առաջին անգամ վազում էր անձրևի տակ` առանց անձրևանոց, վազում էր իր հանկարծակի սիրո մոտ:
Կնոջ համար սովորական մի գիշեր, երբ, ինչպես միշտ, պետք է քնել, դարձավ մի դժոխք:
Ամուսինը չէր դավաճանել նրան, և դա էր ամենասարսափելին:
Լավ, եթե ընդունենք, որ ուրիշ կնոջը սիրելը և ընտանիքը լքելը դավաճանություն է, իսկ դա հաստատ դավաճանություն է, ապա ամեն ինչ պարզ է: Քանի~ անգամ էր նա այդ տեսել սերիալներում: Այդ դասը վաղուց էր սերտել: Հիմա պետք է ապտակել ամուսնուն, ասել նրան, որ նա խորտակել է իր լավագույն տարիները, որ նա արժանի չէր իր նման բարի, գեղեցիկ ու բարեպաշտ կնոջ, որ նա պղծել է այս օջախը, որ այլևս իրավունք չունի իր երեխաների հայրը կոչվել և այս տուն մտնել: Վերջում էլ պետք է վռնդել ամուսնուն ու ողջ գիշեր լաց լինել` վիրավորված ինքնասիրության և ստորացման համար: Ամեն ինչ, ինչպես բոլոր սերիալներում, ինչպես միշտ....
Բայց հանկարծ նրա մոտ չստացվեց: Նա հասկացավ, որ բոլորովին նման չէ այն լաչառ կանանց, որոնք բոլոր սերիալներում գլխավոր հերոսուհին են համարվում. թերևս այդ պատճառով էլ նա սերիալներում չի նկարահանվում: Հանկարծ նա ներեց ամուսնուն ու բաց թողեց նրան. ախր ներելն իսկապես հրաշք է:
Ներեց ամուսնուն: Ամուսինը վերջին անգամ համբուրեց նրան ու դուրս վազեց սենյակից: Վաղն առավոտյան անպայման կգա` երեխաներին դպրոց տանելու: Նա նրանց հայրն է, բայց այլևս իր կնոջ ամուսինը չէ:
Դե ի՞ նչ, ներեցի՞ ր: Դա իրոք հրաշք է: Որոշ սերաիլներում այդպես էլ է պատահում: Ամեն ինչ ճիշտ է: Իսկ հիմա պետք է որքան կարելի է շուտ մոռանալ նրան և պառկել` քնելու, թե չէ առավոտյան ո՞ վ է արթնացնելու երեխաներին, որ դպրոց գնան:
Նա անջատեց լույսը ու հանկարծ հասկացավ, որ սիրում է ամուսնուն...
Комментариев нет:
Отправить комментарий