Առավոտյան դու, ինչպես միշտ, մոտենում ես հայելուն ու հիացած նայում..... ինքդ քեզ...
Ոչ, դա մեծամտություն չէ, ոչ էլ ինքնասիրահարվածություն: Պարզապես դու սիրում ես Գեղեցիկը: Պարզապես դու իսկապես գեղեցիկ ես:
Նայում ես աչքերիդ, երկար թարթիչներիդ, հետո բարակ քթին ու փոքրիկ բերանին: Երկար վիզ ու.... Մազերդ շատ գեղեցիկ են, այնքան փափուկ, շքեղ ալիքներով թափվում են բարակ ուսերիդ և հասնում մինչև թիակներդ:
Նայեցի՞ր, հիացա՞ր... Բավական է:
Դու միացնում ես լույսը: Այս իբր թե բնական սառը լուսավորության տակ ամեն ինչ այնքան սովորական է, այնքան անշուք: Նույնիսկ քո Գեղեցկությունը:
Հերթական անգամ համոզվում ես, որ առանց <<Ֆոտոշոփ>>-ի այս կյանքում ոչինչ էլ գեղեցիկ չէ: Չես էլ հասկանում, որ մեղավորը այս սառը լուսավորությունն է, որը ստեղծված է հատուկ անձնագրային ապուշ ու անսիրտ լուսանկարների համար, որոնց նույնիսկ <<Ֆոտոշոփ>>-ը չի փրկի արդեն:
Ափսոս, որ չես հասկանում:
Սկսում ես <<ֆոտոշոփել>>:
Փափուկ թարթիչներդ <<կպցնում ես>> իրար և դարձնում ասեղների պես սուր:
Հետո մեծ աչքերիդ շուրջը նոր` ավելի մեծ աչքեր ես գծում: Ներկում ես, ներկում, մինչև չի մնում միայն քո այդ ներկը, իսկ աչքերդ այլևս չեն երևում:
Անգութ ձեռքերդ հասնում են շրթունքներիդ: Ասում են, աղջկա շուրթերին Համբույր կա: Դու չգիտես այդ առասպելը, կամ էլ պարզապես չես հավատում այդ հիմար հեքիաթին, այլապես երբեք չէիր թաղի քո Համբույրը շրթներկի շերտերի ըակ: Այնքան ես ներկում, մինչև չզգաս մի ահավոր ծանրություն բերանիդ վրա ու չհասկանաս, որ էլ ոչ մի համ չես առնի այսպիսի շուրթերով:
Հերթը հասնում է մազերին: Րոպե առաջ նրանք շատ գեղեցիկ էին: Բայց հիա նրանք անշուք են թվում քեզ: Դու սոսնձում ես նրանց, հետո մի լավ ձգում ու փաթաթում ծոծրակին` այնպես, որ ընդհանրապես չերևան: Բայց դա քեզ բավական չի թվում: Արձակում ես տանջված մազերդ, նորից ձգում, փաթաթում, ձգում ու էլի փաթաթում: Իսկ երբ համոզվում ես, որ էլ չես դիամանում ցավին, գոհունակ տանջված ժպիտով մազերդ կպցնում ես ծոծրակին: Համոզվում ես, որ գլխիդ վրա ամեն ինչ <<ձգած>> է ու փայլում է ու միայն այդ ժամանակ բարձրանում ես կրունկների վրա....
Հիշո՞ւմ ես` ինչքան էիր սիրում բոբիկ քայլել խոտի վրա: Իսկ հիմա քեզ խոտից բաժանում են մի քանի կիլոմետրանոց կրունկները. այդպիսի բարձրությունից հասնել խոտին իհարկե անհնար է: Դու քայլում ես ասֆալտով, միայն ասֆալտով: Երբեք էլ չես սիրել ասֆալտը և նրանից բաժանվելն այնքան էլ մեծ տառապանք չէր: Իսկ խո՞տը....
Չէ, դու արդեն վաղուց չես մտածում խոտի մասին. <<ֆոտոշոփած>> աշխարհում խոտի համար տեղ չկա:
Կաթ, կաթ....
Անձրև է գալիս:
Կա՞ քո շպարված աշխարհում տեղ անձրևի համար: Իհարկե ոչ: Ավաղ, անձրևը <<գալուց>> առաջ ոչ ոքի չի հարցնում` գա՞, թե՞ չգա:
Դու մի պահ վախեցած կանգ ես առնում:
Օ ո~չ, անձրևը <<կլղոզի աչքերդ>>, <<կջնջի մեծ-մեծ բերանդ>>, <<կազատի մազերդ>>: Ի՞նչ կմտածեն քո մասին այդ ժամանակ:
Ու հանկարծ հիշում ես` ինչքան էիր սիրում անձրևը: Մի ժամանակ, շա~տ վաղուց:
Այնքան վաղուց, որ այդ ժամանակ դեռ <<Ֆոտոշոփ>> չկար ու ժպիտները նկարված չէին:
Հիշո՞ւմ ես, ինչքան էիր ժպտում:
Նա էլ էր ժպտում, նա, ով հասկանում ու սիրում էր քեզ` այնպիսին, ինչպիսին դու կաս: Նա այնքան պինդ էր քեզ գրկում, նրա դեմքն այնքան էր մոտենում քո աչքերին, որ քո երկար փափուկ թարթիչները շոյում էին նրա այտերը... Իսկ հիմա քո թարթիչները ասեղի նման սուր են...
Մտածելու ժամանակ չկա, անձրևը ուժեղանում է: Դու թաքնվում ես նրանից ավտոբուսների կանգառում: Մի ավտոբուս է մոտենում կանգառին. 3 համարն է: Այս ավտոբուսով էիք դուք միշտ միասին գնում, ինքներդ էլ չգիտեիք` ուր. ախր այդ ժամանակ դա կարևոր չէր:
Դու որոշում ես ավտոբուսում թաքնվել անձրևից:
Ավտոբուսում քեզանից բացի ոչ ոք չկա: Շատ լավ է:
Հաջորդ կանգառում ավտոբուս են բարձրանում մի տղա ու մի աղջիկ: Աղջկա ձեռքին մի գեղեցիկ տիկնիկ է` մեծ աչքերով ու փոքրիկ բերանով:
Հիշում ես` ինչպես նա քեզ տիկնիկ նվիրեց: Ու դրանից հետո դու տիկնիկ դարձար` նկարած աչքերով ու բերանով:
Նա չհասկացավ, ինչո՞ւ էլ անձրև չի գալիս. երևի այն պատճառով, որ ամառ էր:
Միայն հիմա ես մտածում այնքան վաղուց անցած ու մոռացված այդ ամռան մասին:
Բայց չէ՞ որ ամառն էլ է անձրև գալիս:
Բայց չէ՞ որ դու սիրում ես անձրևը: Դու գիտես, որ նա այնտեղ է` 3 ավտոբուսի հաջորդ կանգառում: Նա սպասում է քեզ: Դուք նորից վազելու եք անձրևի տակ ու բարձր-բարձր ծիծաղելու եք: Ու նա նորից պին-պինդ կգրկի քեզ, ու նորից քո փափուկ թարթիչները կշոյեն նրա այտերը: Նա էլ երբեք քեզ տիկնիկ չի նվիրի, ու դու էլ չես լինի տիկնիկ: Ու դու էլ երբեք չես թաքնվի անձրևից ձեր ավտոբուսում:
...Հիշում ես, որ այս ավտոբուսն այլևս ձերը չէ, որ նա քեզ էլ երբեք չի սպասելու, որ դու էլ երբեք տնից դուրս չես գա առանց անձրևանոց:: Ու որ այս կյանքում արդեն վաղուց կա <<Ֆոտոշոփ>>...
Ամեն ինչ պարզ է ու հասկանալի, ու միայն մի հարց է տանջում քեզ. բայց չէ՞ որ դու սիրում ես անձրևը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий